بریده‌هایی از کتاب مسافر ملکوت

نکتهٔ جالب دیگری که داشت این بود؛ عباس وقت اضافه نمی‌خواست. همیشه برای کارهایش برنامه‌ریزی داشت. وقتش اصلاً تلف نمی‌شد، عمرش کوتاه و پربرکت بود.

ما از علما شنیده بودیم که در حدیثی آمده: مردم را با وسیله‌ای به غیر از زبان خودتان به سوی خدا دعوت کنید. و این دوست ما این‌گونه بود. هر کس با او سلام و علیک می‌کرد، با خوشرویی این شخص مواجه می‌شد. تأثیر رفتار او به طور غیر مستقیم همه را جذب می‌کرد. علاوه بر این‌ها او از شاگردان ممتاز کلاس بود. معلم‌ها خیلی او را دوست داشتند. او نظم و آراستگی خاصی در چهره داشت؛ موهای مرتب، لباس‌های تمیز و... هیچ گاه او را نامرتب ندیدیم. نامش را از بغل دستی‌ام پرسیدم. گفت: علی‌عباس حسین‌پور.