بریده‌هایی از کتاب مفید باش

به‌قول دالایی لاما: «وقتی صحبت می‌کنی، فقط چیزهایی را تکرار می‌کنی که از قبل می‌دانی؛ اما اگر گوش کنی، شاید چیز جدیدی یاد بگیری.»

داشتن صبر و فروتنی برای خوب گوش دادن، عنصر ضروری کنجکاوی است و کنجکاوی راز یادگیری است.

افراد مهم، جالب و قدرتمند به‌سمت کسانی کشیده می‌شوند که سؤال‌های خوبی می‌کنند و خوب گوش می‌دهند. وقتی کنجکاوی و آن‌قدر متواضعی که بپذیری همه‌چیز را نمی‌دانی، چنین افرادی به صحبت کردن با تو ترغیب می‌شوند. آنها می‌خواهند کمکت کنند. کنجکاوی و فروتنی‌ات به آنها نشان می‌دهد که برای گوش دادن به حرف‌هایشان، ذهنیت خودخواهانه نداری. وقتی کوته‌فکری، می‌دانند دلیلی برای گفتن چیزهایی که به آنها توجه نداری وجود ندارد. اگر از قبل مطمئنی که همه‌چیز را می‌دانی، تلاش برای آموزش به تو چه فایده‌ای دارد؟

فردی از همان ابتدا به همهٔ ما پسرها گفت که تربیت ذهن به‌اندازهٔ تربیت بدنمان مهم است. به ما آموخت که نمی‌توانیم فقط تشنهٔ موفقیت، پول، شهرت و عضله باشیم و باید تشنهٔ دانش هم باشیم. تناسب اندام و داشتن بدنی قوی و عضلانی کمکت می‌کند زندگی طولانی و سالمی داشته باشی، کمکت می‌کند دیگران را جذب خودت کنی، به تو امکان می‌دهد کارهای دشوار زیادی برای مراقبت از خانواده‌ات انجام دهی و البته برای من لازمهٔ قهرمان شدن در بدن‌سازی بود.

فردی از همان ابتدا به همهٔ ما پسرها گفت که تربیت ذهن به‌اندازهٔ تربیت بدنمان مهم است.

تنها تأییدیه‌هایی که تابه‌حال به‌دنبالشان بودم، از داوران مسابقات بدن‌سازی، تماشاگران سینما در گیشه و رأی‌دهندگان پای صندوق‌های رأی بود. اگر هم به دستشان نیاوردم، اگر از دستشان دادم یا شکست خوردم، شکایتی نکردم. در عوض، از هرکدامشان درس گرفتم؛ مثلاً دوباره به باشگاه رفتم، از نو شروع کردم یا به کتاب‌های توجیهی رجوع کردم و تلاش کردم تا بهتر و هوشیارتر شوم و دفعهٔ بعد قوی‌تر برگردم.

آیا اتخاذ چنین رویکردی برای دستیابی به چشم‌انداز نهایی‌ات خطری دارد؟ احتمالاً بله. اما این زندگی توست و اینها رؤیاهایت، نه رؤیاهای آنها. باور دارم که انجام کارهای لازم برای تحققِ رؤیاهایت و ساختنِ زندگی ایدئالت ارزش خطر کردن دارد.

ایده‌های جدید برای این افراد ترسناک است. پروژه‌های بزرگ ترسناک است. آنها در کنار افرادی که می‌خواهند متفاوت و سنت‌شکن باشند، احساس ناراحتی می‌کنند. به هر دلیلی، با افرادی راحت‌ترند که می‌توانند راه‌های امتحان‌شده را بی‌چون‌و چرا بپذیرند.

وقتی به‌دنبال چشم‌انداز بزرگ هستی، باید انتظار مواجهه با مخالفت‌ها را هم داشته باشی. افرادی که چشم‌اندازی دارند برای افرادی که چشم‌اندازی ندارند تهدید محسوب می‌شوند.

وقتی دربارهٔ کاری که می‌خواهی انجام دهی یا موفقیتی که می‌خواهی در این دنیا کسب کنی فکر می‌کنی، به یاد داشته باش که وظیفه‌ات نه اجتناب از شکست و نه جست‌وجوی آن است. وظیفه‌ات این است که برای رسیدن به چشم‌اندازت – و فقط چشم‌انداز خودت، نه هیچ‌کس دیگری – سنگ‌تمام بگذاری و شکست را که حتماً بخشی از مسیر است بپذیری.

مشکلات و ناملایمات بخش عادی زندگی هرکسی است. چشم‌اندازت هرچه که باشد، برای تحققش قرار است با شرایط پرچالشی دست‌وپنجه نرم کنی. روزگار سختی است و چیزهایی وجود خواهد داشت که له‌ولورده‌ات می‌کند. باید یاد بگیری که چگونه این لحظات را مدیریت کنی. باید یاد بگیری که چه موقع تغییر رویه بدهی و نکات مثبت را در هرچیزی پیدا کنی.

وقتی متفاوت و منحصربه‌فرد باشی و هیچ‌کس تابه‌حال با کسی مثل تو برخورد نکرده باشد، توانایی‌ات را به‌شدت دست‌کم می‌گیرند.

فروشندهٔ خوب می‌داند که کلید فروش و جذب مادام‌العمر مشتری این است که به مشتری بیشتر از انتظارش بدهد و به او این احساس را منتقل کند که همیشه معاملهٔ خوبی کرده است.

هرگز آن تعامل و آنچه دربارهٔ توجه و همساز شدن با مردم به من آموخت فراموش نمی‌کنم. هرگز نمی‌توانی از اینکه مشتری کیست به‌سادگی عبور کنی. همیشه مشخص نیست که برای گرفتن بله باید چه‌کسی را مخاطب قرار دهی و برای اینکه نه نشنوی باید از چه‌کسی فاصله بگیری. بدون توجه به اینکه چه‌کسی به تو توجه می‌کند، غیرممکن است که بفهمی چشم‌اندازت چه‌کسی را جذب می‌کند یا روی چه‌کسی تأثیر منفی می‌گذارد.

پس به من نگو برای آموزش، مطالعه، نوشتن، ایجاد روابط یا انجام هر کاری که برای رسیدن به چشم‌اندازت نیاز داری، وقت نداری. ‫تلویزیونت را خاموش کن. موبایلت و باقی وسایل الکترونیکی به‌درنخورت را از پنجره پرت کن بیرون. بهانه‌هایت را برای کسی نگه دار که برایشان تره خرد می‌کند. دست‌به‌کار شو.

مشکلت کمبود زمان در روز نیست، بلکه مسئله چشم‌اندازِ زندگی‌ات است که زمان را بی‌اهمیت می‌کند.

بهانهٔ مشغله داشتن مزخرف است. ما همه «مشغله» داریم. همگی‌مان هر روز کارهایی برای انجام دادن داریم. تعهدات و مسئولیت‌هایی داریم. همگی‌مان باید بخوریم، بخوابیم، قبض‌ها را پرداخت کنیم. اینها چه ربطی به انجام کار برای رسیدن به چشم‌اندازت دارد؟ اگر برایت مهم است، برایش وقت بذار.

این نقطه‌ای است که باید به آن برسیم. این کاری است که باید انجام بدهیم. باید پذیرای تمرین‌های کسالت‌بار باشیم. باید به اصول اساسی بپردازیم. باید به‌درستی و مدام انجامشان بدهیم. این تنها راهی است که می‌توانیم شالودهٔ قوی و تمام آن حافظهٔ عضلانی را بنا بگذاریم؛ طوری که در زمان لازم عملکردمان بی‌چون‌وچرا باشد. این بخش آسان کار است.

اگر تمرین‌هایت را نیمه‌کاره رها کنی و به جزئیات توجه نکنی، شالوده‌ای که بنیان می‌گذاری ناپایدار و غیرقابل‌اعتماد خواهد بود.

یک تکه کاغذ و یک مداد بردار. چشم‌اندازت را بنویس. حالا رویش خط بکش و دوباره بنویس؛ فقط این بار بزرگ‌تر بنویس. دیدی، همان مقدار انرژی لازم است. ‫بزرگ فکر کردن از کوچک اندیشیدن سخت‌تر نیست. تنها قسمت سختش این است که به خودت اجازه دهی این‌طور فکر کنی. خب، من نه‌تنها به تو اجازهٔ این کار را می‌دهم، بلکه خواسته‌ام از تو همین است؛ زیرا وقتی به اهدافت فکر می‌کنی و آن چشم‌انداز را برای زندگی‌ات ایجاد می‌کنی، باید به خاطر داشته باشی که فقط مربوط به تو نیست. می‌توانی تأثیر زیادی بر اطرافیانت داشته باشی. وقتی تو در پی ایجاد زمینه‌های جدیدی در زندگی‌ات هستی، می‌توانی مسیرهای درخشانی را برای افرادی ایجاد کنی که حتی نمی‌دانستی در حال تماشایش هستند.