بریده‌هایی از کتاب معماری و راز جاودانگی

شرط لازم برای معماری خوب، برای رسیدن به مکان‌هایی زنده و جاودانه، شناخت زندگی است.

بیشتر انسان‌ها با طبیعت درونی خود سازگاری ندراند؛ و در نتیجه، کاملاً «اصیل» نیستند. در واقع، مهم‌ترین معضل زندگی بسیاری از انسان‌ها سازگار بودن با خود است. وقتی با کسی برخورد می‌کنید که با خودش سازگار است، ناگهان احساس می‌کنید «اصیل‌تر» از دیگر مردم است. از این‌رو، در آن مرتبه از پیچیدگی که انسان دارد، نظام‌هایی که با «طبیعت درونی» خود سازگارند با آنها که سازگار نیستند متفاوت‌اند. همۀ ما با طبیعت درونی خود به یک میزان سازگاری نداریم؛ یعنی به یک اندازه اصیل و منسجم نیستیم.

یکی از مهیج‌ترین لحظات در زندگی من از معمولی‌ترین لحظات آن بوده است. با دوستی در دانمارک بودم. توت‌فرنگی با چای می‌خوردیم که من متوجه شدم او توت‌فرهنگی را خیلی خوب، تقریباً مثل کاغذ ورقه‌ورقه می‌کند. البته این کار بیش از حد معمول طول می‌کشید. به همین سبب، از او پرسیدم چرا این کار را می‌کند. گفت وقتی که توت فرنگی می‌خوریم، مزه‌اش را از آن مقدار از سطح توت احساس می‌کنیم که با زبانمان مماس می‌شود. هرچه این سطح بیشتر باشد، مزۀ توت را بیشتر احساس می‌کنیم. بنا بر این، هرچه آن را بیشتر ورقه‌ورقه کنم، سطوح بیشتری در اختیار خواهم داشت. زندگی او همه‌اش همین‌طور بود. این به قدری معمولی است که بیان آنچه در عمقش نهفته دشوار است.

مکان‌هایی که در آنها بتوان خود را دریافت،

هر بنا یا شهر فقط به همان اندازه زنده است که به راه جاودانه ملتزم است.

نه چیزی داری که حفظش کنی؛ نه چیزی که از دستش بدهی. نه مال و منالی، نه حفاظتی، نه تعلقی به مال و نه دلواپسی‌ای برای حفاظت از آن. این حال تنها حالی است که در آن می‌توان درست همان کاری را کرد که پر معنا باشد و لاغیر.

ما تنها به همان اندازه می‌توانیم زنده بشویم که بناها و شهرهایی که در آنها زندگی می‌کنیم زنده‌اند.

معماری نامطلوب معماری‌ای است که انسان‌ها در آن احساس زنده بودن و حیات داشتن و انسجام و آرامش نمی‌کنند.

آنچه در بنا یا شهر مهم است شکل بیرونی‌اش و ترکیب کالبدی محض آن نیست؛ بلکه رویدادهایی است که در آن پیش می‌آید.

ای‌بسا ببری که با نیروهای درونی خود تناسب بیشتری داشته باشد و به همین سبب از انسانی زنده‌تر باشد.