بریده‌هایی از کتاب بدن فراموش نمی کند

تقدیم به بیمارانم که درد کشیدند و کتاب درسی‌ام بودند ـ نویسنده

چرا افراد مبتلا به تروما اغلب دچار گرفتاری‌هایی تکراری می‌شوند و عبرت‌گرفتن از تجارب گذشته این‌قدر برایشان مشکل است.

واکنش‌های پس‌از تروما نامفهوم و تحمل‌ناپذیر به نظر می‌رسند. نجات‌یافتگان تروما که احساس می‌کنند بر رفتار خود کنترل ندارند، رفته‌رفته دچار این نگرانی می‌شوند که آسیب‌های واردشده به آن‌ها شدید و جبران‌ناپذیر است.

واکنش‌های پس‌از تروما نامفهوم و تحمل‌ناپذیر به نظر می‌رسند. نجات‌یافتگان تروما که احساس می‌کنند بر رفتار خود کنترل ندارند، رفته‌رفته دچار این نگرانی می‌شوند که آسیب‌های واردشده به آن‌ها شدید و جبران‌ناپذیر است.

واکنش‌های پس‌از تروما نامفهوم و تحمل‌ناپذیر به نظر می‌رسند. نجات‌یافتگان تروما که احساس می‌کنند بر رفتار خود کنترل ندارند، رفته‌رفته دچار این نگرانی می‌شوند که آسیب‌های واردشده به آن‌ها شدید و جبران‌ناپذیر است.

تروما، اصولاً تحمل‌ناپذیر و توان‌فرساست. بیشتر قربانیان تجاوز، سربازان جنگی و کودکانی که آزار دیده‌اند وقتی به آنچه بر سرشان گذشته فکر می‌کنند، اندوهشان به حدی است که می‌کوشند فکر آن رویدادها را از ذهنشان دور و وانمود کنند اتفاقی نیفتاده و با آن کنار بیایند.

تقدیم به بیمارانم که درد کشیدند و کتاب درسی‌ام بودند

«گاهی از ذهنمان نه برای کشف حقایق بلکه برای پنهان‌کردنشان استفاده می‌کنیم... . یکی از چیزهایی که پردهٔ ذهن بهتر از بقیه در پنهان‌کردنش تبحر دارد بدن است، بدن خودمان که منظورم از آن درونیات بدن است، فضای داخلی آن. همچون حجابی که روی پوست کشیده می‌شود تا عفتش را حفظ کند، پردهٔ ذهن نیز بخشی از حالات درونی بدن را می‌پوشاند؛ همان حالاتی که در حیرانی گذر هرروزهٔ عمر، حُکم جریان زندگی را دارند.»

اساس تروما احساس انزوا و جداافتادگی از نژاد بشری است

همان‌طور که داروین اشاره داشت «تغذیه، سرپناه و جفت‌گیری» به پاراسمپاتیک وابسته‌اند.

«وقتی کسی به دیگری پوزخند می‌زند یا دندان‌قروچه می‌کند، آیا گوشهٔ دندان نیش در طرفی که فرد مقابل ایستاده، بالا می‌آید؟» - چارلز داروین، ۱۸۷۲

«انسان و حیوانات برتر... غرایز مشترکی (نیز) دارند. همهٔ آن‌ها دارای حواس، شهود، ادراک، اشتیاق و هیجانات، حتی خصیصه‌های پیچیده‌تری مثل حسادت، سوءظن، تقلید، قدردانی و بخشش‌اند.»

سی. سی. چانگ، تمرین ذن شما در آن تکهٔ زمانی کوچکی زندگی می‌کنید که به خودتان تعلق دارد؛ اما آن تکهٔ زمانی فقط زندگی شما نیست، خلاصهٔ همهٔ زندگی‌هایی است که با شما هم‌عصرند... شما تجلی تاریخید.

تروما هم نحوهٔ تفکر و موضوع تفکر، هم خودِ ظرفیت تفکر ما را تغییر می‌دهد. دریافته‌ایم که کمک به قربانیان تروما برای یافتن کلماتی برای توصیف آنچه بر سرشان آمده بسیار سودمند است؛ اما معمولاً کافی نیست. شرح رویداد الزاماً باعث نمی‌شود تا واکنش‌های خودکار فیزیکی و هورمونی بدن‌هایی دچار تغییر شود که گوش‌به‌زنگ بوده و هر لحظه آمادهٔ پذیرش تهاجم و تعرض‌اند

تنها وقتی می‌توانید کاملاً بر زندگی خود مسلط باشید که واقعیت بدنتان را با همهٔ جنبه‌های درونی‌اش بپذیرید.

جنگ دائمی با خطرهای ناپیدا طاقت‌فرساست

درصورتی‌که مؤلفه‌های تروما بارها و بارها تکرار شوند، هورمون‌های استرسی که هم‌زمان ترشح می‌شوند، چنین خاطراتی را عمیق‌تر از قبل در ذهن حک می‌کنند.

فلش‌بک و تجسم مجدد از جهاتی بدتر از خود تروما هستند. رویداد ترومایی یک آغاز و یک پایان دارد؛ بالاخره یک جا تمام می‌شود. اما در مبتلایان به پی‌تی‌اس‌دی، فلش‌بک ممکن است در هر زمانی، چه در خواب و چه در بیداری، رخ دهد.

هیجان با منطق تضادی ندارد؛ هیجاناتمان به تجربیات ارزش می‌دهند و ازاین‌رو مبنای منطق‌اند. تجربهٔ شخصی ما حاصل تعادل بین مغزهای منطقی و هیجانی است. هرگاه این دو سیستم در تعادل باشند «احساس سلامتی می‌کنیم».

در پی‌تی‌اس‌دی، تعادل حیاتی بین آمیگدال (دستگاه اعلام حریق) و قشر پیش‌پیشانی میانی (برج دیده‌بانی) از اساس به هم می‌خورد