بریده‌هایی از کتاب بدن فراموش نمی کند

استرس پس‌از تروما آن‌طور که مردم تصور می‌کنند «تماماً در سر انسان» نیست؛ بلکه مبنایی جسمانی دارد.

این افراد به هوشیاری و حساسیت مزمنی در مقابل تهدید دچار می‌شوند.

به‌طور کلی، مغز منطقی می‌تواند بر مغز هیجانی پیشی بگیرد، البته مادامی که ترس بر ما مسلط نشود. (مثلاً ترسی که از اشارهٔ پلیس دارید فوراً به قدردانی تبدیل می‌شود، وقتی که مأمور هشدار می‌دهد جلوتر تصادفی رخ داده است.) اما لحظه‌ای که حس به‌دام‌افتادگی، عصبانیت یا طردشدگی به ما دست می‌دهد، مستعد فعال‌سازی نقشه‌های قدیمی و پیروی از مسیرهایش هستیم. تغییر وقتی آغاز می‌شود که یاد بگیریم «صاحب» مغزهای هیجانی‌مان باشیم. یعنی اینکه بیاموزیم ادراکات دل‌خراش و غم‌انگیزی را که حاکی از تیره‌بختی و تحقیرند، مشاهده و تحمل کنیم. آشتی با هیجاناتی که نقشه‌هایمان را ثابت و تغییرناپذیر نگه می‌دارند، به‌جای محوکردنشان، فقط زمانی میسر است که قادر به تحمل رویدادهای درونی‌مان باشیم.

چنین واکنش‌هایی منطقی نیستند و بنابراین صرفاً با اصلاح باورهای منطقی نمی‌توان تغییرشان داد. نقشه‌های جهان ما در مغز هیجانی رمزگذاری شده‌اند و تغییر آن‌ها به معنای لزوم سازمان‌دهی مجدد آن بخش از دستگاه عصبی مرکزی است،

آن زمان به بعد سعی کرده‌ام به بیمارانم نگویم حسی را که دارند رها کنند. کیتی به من آموخت که وظیفه‌ای بزرگ‌تر دارم: باید کمکشان کنم تا نقشهٔ درونی جهانشان را بازسازی کنند.

همان حادثه‌ای که آن‌قدر برایشان دردآور بود به‌نوعی تنها چیزی بود که برایشان معنا داشت

«فکر می‌کنم این مرد از خاطرات رنج می‌برد.»

بشر متخصص خوش‌خیالی و پنهان‌سازی حقیقت است.

از بیماران می‌خواهند بخش دخیل در مشکل فعلی، مثل احساس بی‌ارزشی، رهاشدگی یا اشتغال ذهنی به افکار انتقام‌جویانه را شناسایی کنند.

چگونگی کنارآمدن با خودمان عمدتاً به مهارت‌های رهبری درونی‌مان بستگی دارد؛ اینکه چطور به بخش‌های مختلف وجودی‌مان گوش می‌دهیم، از احساس تحت‌مراقبت‌بودنشان اطمینان حاصل می‌کنیم و از اختلال در کار یکدیگر بازشان می‌داریم.