بریده‌هایی از کتاب بدن فراموش نمی کند

حساسیت آمیگدال، دست‌کم تاحدی، به میزان انتقال‌دهندهٔ عصبی سروتونین در آن بخش از مغز وابسته است.

آمیگدال به مجموعه‌ای از سلول‌های مغزی گفته می‌شود که تهدید یا غیرتهدیدبودن صدا، تصویر یا ادراکات حسی بدنی را تعیین می‌کنند.

مسیرش به‌سمت بهبود مستلزم یادگیری گفتن حقیقت بوده، حتی اگر آن حقیقت به‌شدت عذاب‌آور باشد.

«احساس می‌کنم شیء هستم، نه آدم»

«هرگز نخواهم توانست هیجان‌های عادی را یک بار دیگر احساس کنم»

«از درون احساس مردگی می‌کنم»

«آنچه را نتوان با مادر در میان گذاشت، به خودمان هم نمی‌توانیم بگوییم.»

آیا افراد مبتلا به تروما محکوم به این هستند که به چیزهای آشنا پناه ببرند؟

در پی‌تی‌اس‌دی، هورمون‌های استرس بدن پس‌از رفع تهدید به حالت ابتدایی بازنمی‌گردند.

مدت‌ها بعداز اتمام تجربهٔ تروما، کوچک‌ترین اشاره به خطر به فعال‌سازی مجدد آن می‌انجامد و مدارهای مغزی آسیب‌دیده را تحریک و مقادیر چشمگیری هورمون‌های استرس ترشح می‌کند. این امر سبب ایجاد احساسات ناخوشایند و ادراکات فیزیکی شدید و همین‌طور کنش‌های شتاب‌زده و پرخاشگرانه می‌شود. این واکنش‌های پس‌از تروما نامفهوم و تحمل‌ناپذیر به نظر می‌رسند. نجات‌یافتگان تروما که احساس می‌کنند بر رفتار خود کنترل ندارند، رفته‌رفته دچار این نگرانی می‌شوند که آسیب‌های واردشده به آن‌ها شدید و جبران‌ناپذیر است.

هرچه تردید بیشتر باشد، بیداری هم عظیم‌تر است؛ هرچه تردید کمتر باشد، بیداری هم کمتر است. اگر تردید نباشد، بیداری وجود ندارد. سی. سی. چانگ، تمرین ذن

تروما به سازمان‌دهی مجدد و اساسیِ نحوهٔ مدیریت ادراکات در ذهن و مغز منجر می‌شود.

ناحیهٔ نوزده برودمن منطقه‌ای در قشر بینایی است که تصاویر را، به‌محض اولین ورودشان به مغز، ثبت می‌کند. فعال‌سازی مغز در این ناحیه، مدت‌ها بعداز رویداد ترومایی اصلی، شگفت‌زده‌مان کرد. در حالت عادی، تصاویر خامی که در ناحیهٔ نوزده ثبت می‌شوند به‌سرعت به دیگر نواحی مغز فرستاده می‌شوند تا معنای آنچه دیده شده تفسیر شود. بار دیگر، شاهد برانگیختگی منطقه‌ای از مغز بودیم، گویا تروما به‌واقع در همان لحظه داشت رخ می‌داد.

آلکسی‌تایمیا: فقدان کلمه برای بیان احساسات

«بزرگ‌ترین منبع رنج‌های ما دروغ‌هایی است که به خودمان می‌گوییم.»

بشر متخصص خوش‌خیالی و پنهان‌سازی حقیقت است.

فقط یک کتاب درسی واقعی داریم: بیمارهایمان.

استرس پس‌از تروما آن‌طور که مردم تصور می‌کنند «تماماً در سر انسان» نیست؛ بلکه مبنایی جسمانی دارد.

این افراد به هوشیاری و حساسیت مزمنی در مقابل تهدید دچار می‌شوند.

هرچند همهٔ ما می‌خواهیم از تروما عبور کنیم، بخشی از مغز که مسئول حصول اطمینان از بقای ماست (در جایی بسیار پایین‌تر از مغز منطقی ما)، مهارت چندانی در انکارکردن ندارد.