بریده‌هایی از کتاب کلاف آرزوها

آدم همیشه به خودش دروغ می‌گوید. برای این‌که عشق تاب تحمل حقیقت را ندارد.

مردم حرفی با هم ندارند. با تلفن‌های‌شان تنهایند. در خلأ زندگی‌شان هزاران کلمه پرتاب می‌کنند.

گاهی مصیبت آن‌قدر عظیم است که چاره‌ای جز رها کردنش نیست. نمی‌شود همه چیز را نگه داشت، حفظ کرد.

به قول معروف کسی که زیاد حرف می‌زند، کم عمل می‌کند.

اکثر کرکره‌های چوبی ساختمان‌های پرومناد دِزانگله پایین است. مانند چسب زخمی بر روی نماهای فرسوده. پیرها در خانه‌شان کز کرده‌اند. اخبار تلویزیون را تماشا می‌کنند، پیش‌بینی بد هواشناسی را. قبل از این‌که غذا را قورت بدهند، مدت‌ها می‌جوند. ناگهان همه چیز را طول می‌دهند. بعد روی مبل خواب‌شان می‌برد، با پتویی روی پاها، جلو تلویزیون روشن. باید تا بهار دوام بیاورند وگرنه مرده پیدای‌شان می‌کنند.

می‌تواند فکر کند که از «کسالت و فرسودگی» که آفت عشق‌های رمانتیک است گریخته است و در نوع خود به عشقی رسیده است که کمالش در لباس و آرایش مو و کلاه نیست، بلکه در اعتماد و آرامش است.

از همان کودکی فهمید مردها مانند غدهٔ سرطانی چه بلایی بر سر زنان می‌آورند.

اگر کسی که زندگی‌تان را زیبا می‌ساخت، روزی به شما خیانت کند، گذشتهٔ زیبای‌تان زشت می‌شود؟ اگر بچه‌ای تبدیل به یک آدمکش شود، هدیهٔ زیبایی که بهتان داده است کریه می‌شود؟

اگر آرزوهای آدم‌های دیگر را برآورده سازید، این خطر هست که نابودشان کنید.

گاهی مصیبت آن‌قدر عظیم است که چاره‌ای جز رها کردنش نیست. نمی‌شود همه چیز را نگه داشت، حفظ کرد.

در شکلات منیزیم هست که برای اعصاب خوبه.

طمع همه چیز را در سر راهش از بین می‌بره.

وقتی پولدارین ناگهان همه دوست‌تون دارن. ناگهان آدم‌های غریبه عاشق‌تون می‌شن.

به دوره‌های شش دقیقه‌ای بابا فکر می‌کنم. به بیهودگی چیزها. به آن‌چه پول هرگز جبران نمی‌کند.

پس از تمنا همیشه کسالت از راه می‌رسد. و فقط عشق است که بر کسالت پیروز می‌شود. عشق، عشق یکتا، آرزوی همهٔ ما.

ژو این‌طوری است دیگر. چیزی از ظرافت، سبکی و نرمی واژه‌ها نمی‌فهمد. خیلی کتاب نخوانده است، خلاصه را به استدلال ترجیح می‌دهد و تصویر را به جملهٔ توضیحی. سریال کلمبو را دوست داشت برای این‌که از همان اول قاتل معلوم بود. اما من واژه‌ها را دوست دارم. جملات طولانی را، ناله‌های ابدی را. دوست دارم که گاهی واژه‌ها آن‌چه را می‌گویند، پنهان می‌کنند، یا به شیوه‌ای جدید بیان می‌کنند.

دیگه تحمل این شهر رو ندارم،

«خوش است تمامی رنج‌ها را به جان خریدن رنج‌ها را زیستن پیش رفتن و عشق ورزیدن.» آیندهٔ درونی، فرانسواز اوروا

درد، انسان را همیشه به طرز عجیبی بازآفرینی می‌کند.

اگر کسی که زندگی‌تان را زیبا می‌ساخت، روزی به شما خیانت کند، گذشتهٔ زیبای‌تان زشت می‌شود؟