بریده‌هایی از کتاب کودکان چگونه موفق می شوند؛ استقامت، کنجکاوی و قدرت پنهان شخصیت

والدین امروزی به شدت احساس می‌کنند باید از بچه‌های خود همه جوره حمایت کنند، هر چه بچه نیاز دارد به او بدهند، از خطرات و ناراحتی‌های چه کوچک و چه بزرگ، از او محافظت کنند. باید بدانیم چیزی که بچه‌ها بیشتر از هر چیزی نیاز دارند کمی سختی است، چالش است، موانعی است که باید از آنها عبور کنند، فقط به خاطر اینکه به خودشان ثابت شود می‌توانند.

کودکانی که در محیط پراسترس رشد می‌کنند معمولا به سختی می‌توانند تمرکز کنند، به سختی می‌توانند آرام بنشینند، به سختی می‌توانند از ناامیدی رهایی پیدا کنند و به سختی می‌توانند از دستورات پیروی کنند. این موضوع، تاثیر مستقیمی در کارایی آنها در مدرسه دارد.

بلر کشف کرد که خطرات محیطی مثل آشفتگی خانواده یا دعواهای خانوادگی فقط زمانی روی سطح استرس کودکان تاثیر می‌گذارد که مادران آنها بی‌توجه و بی‌مسئولیت باشند. وقتی سطح مسئولیت‌پذیری مادران بالا باشد، تاثیر عوامل محیطی تقریبا از بین می‌رود. به عبارت دیگر توجه و مراقبت مادرانه می‌تواند درمقابل آسیب‌های دوران کودکی که باعث واکنش سیستم استرس کودک می‌شود، همانند یک ضربه‌گیر عمل کند.

وقتی مادر (یا هر فردی که مسئولیت پرورش کودک را به عهده دارد) کودک را در سال‌های اولیه‌ی زندگی او مورد نوازش و رسیدگی کافی قرار دهد، کودک در بزرگسالی شجاع‌تر و موفق‌تر خواهد بود.

یکی از سیستم‌های اصلاح رفتار که در مدارس کیپ استفاده می‌شود، «اِسلَنت» است. این کلمه مخفف معادل انگلیسی درست نشستن، گوش دادن، پرسیدن سوالات، تکان دادن سر به نشانه‌ی توافق و دنبال کردن گوینده با چشم است. روشی مفید برای آموزش مهارت «تغییر کد» است، مهارت شناسایی موقعیت و نشان دادن رفتار و استفاده از زبان مناسب آن موقعیت. بسته به اینکه در یک موزه باشید یا مصاحبه شغلی یا رستوران، لازم است بدانید دقیقا چطور باید رفتار کنید تا فرصت‌های عالی را از دست ندهید. در کیپ به دانش‌آموزان کدهای رفتار حرفه‌ای، رفتار دانشگاهی، کد فرهنگ غالب آموزش داده می‌شود. اینگونه افراد در آینده می‌دانند در هر موقعیتی رفتار و زبان مناسب چیست.

کودکانی گه در سال‌های اول زندگی (خصوصا سال اول) به آنها توجه بیشتری شود بهتر می‌توانند از پس موانع زندگی برآیند، کنجکاوتر هستند، اعتماد به نفس بیشتری دارند و آرام‌ترند. سال‌های اولیه‌ی زندگی در رشد سالم مغز کودک بسیار تاثیرگذار هستند. آن سال‌ها فرصتی منحصر به فرد برای ساختن آینده‌ای متفاوت برای کودک است.

«جاناتان روسان» که یک استاد بزرگ شطرنج است و چندین کتاب محرک در مورد شطرنج نوشته است، معتقد است مهارت در شطرنج ارتباطی به ضریب هوشی ندارد و مهمترین استعدادهایی که برای شطرنج مهم هستند، عقلی نیستند، بلکه روانشناختی و احساسی هستند. به گفته‌ی او بیشتر مطالعات دانشگاهی در مورد شطرنج ضرورت این استعدادها را برای نحوه‌ی تفکر و حس کردن مد نظر قرار نمی‌دهند.

طی مطالعاتی که در دهه ۱۹۶۰ میلادی و اوایل دهه ۱۹۷۰ صورت گرفت، مشاهده شد کودکانی که والدینشان به گریه‌های آنها در ماه‌های اول زندگیشان توجه کامل و سریع دارند، نسبت به کودکانی گریه‌هایشان نادیده گرفته می‌شده است، شجاع‌تر و مستقل‌تر هستند.

راندولف به سیستم آموزشی مدارس بدبین بود. او سیستم آموزشی را سیستمی ناعادلانه می‌دانست چون دانش‌آموزان را فقط با توجه به هوش آنها مورد ارزیابی قرار می‌دهد و بعضی موارد جدی و ضروری برای موفقیت در آنها نادیده گرفته می‌شود. از نظر او مهمترین بخشی که نادیده گرفته می‌شود، شخصیت است.

در زمستان سال ۲۰۰۲ برادر لوین که یک مدیر مالی بود به او کتابی با عنوان «خوش‌بینی آموخته شده» داد. نویسنده‌ی آن کتاب «مارتین سِلیگمن» استاد روان‌شناسی دانشگاه پنسیلوانیا و به نوعی پایه‌گذار روان‌شناسی مثبت‌گرا است. او در این کتاب بیان می‌کند که خوش‌بینی یک مهارت آموختنی است و نه یک ویژگی ذاتی. بزرگسالان و کودکان خوش‌بین می‌توانند خودشان را طوری پرورش دهند تا امیدوارتر باشند، وقتی این کار را انجام دهند شادتر، سالم‌تر و موفق‌تر خواهند بود. سلیگمن در این کتاب نوشته است که برای بیشتر مردم افسردگی، بطوری که اکثر روان‌شناسان می‌گویند، یک بیماری نیست. بلکه فقط یک وضعیت روانی بد است و وقتی اتفاق می‌افتد که ما باورهای خوش‌بینانه‌ی خود در مورد علل اتفاقات بد را کنار می‌گذاریم. سلیگمن توصیه می‌کند اگر افراد می‌خواهند از افسردگی در امان بمانند و زندگی خود را بهتر کنند، باید سبک توضیحی خود را تغییر دهند، یعنی در مورد علل وقوع اتفاقات خوب یا بد در زندگی، برای خودشان داستان‌ها یا توضیحات بهتری بیان کنند.