بریده‌هایی از کتاب فصل شکوفه های نخل

اوف به دنیای بی‌حسین...

بر رعایت حق، صبوری کن، اگرچه سخت و تلخ باشد

- به خدا سوگند! برآوردن حاجت مؤمن، نزد خدا محبوب‌تر است از دو ماه روزه پیوسته و اعتکاف در ماه‌های حرام.

- یا ابن رسول‌الله! لطفاً مرا از همه قوانین دین آگاه کنید. - حق‌گفتن، به عدل داوری‌کردن، وفای به عهد داشتن؛ این جمیع شرایع دین است.

- حسین راست می‌گفت که شکم‌های از حرام پر شده، درنمی‌یابد و نمی‌شنود...

بترس و دوری کن از ستم به کسی که جز خدا، یاوری ندارد...

- خداوند پنج چیز را واجب و فرض کرده است و فرض نکرد مگر آنچه را که نیکو و زیباست: نماز، زکات، حج، روزه و ولایت ما اهلِ‌بیت. پس مردم به چهار مورد آن عمل کردند و پنجمینش را خفیف و سبک شمردند. به خدا سوگند، آن چهار واجب به کمال نرسد، تا کامل گردد به پنجمین آن.

- علی بن حسین! من عبدالملکم، نه قاتل پدرت! چرا نزد ما نمی‌آیی؟ علی بی‌درنگ: - آن که پدرم را کشت، دنیای او را نابود کرد؛ درحالی‌که پدرم آخرتش را به نیستی کشید. اگر تو هم می‌خواهی چنین باشی، باش!

حکومت و امارتی که برای منافعش، نام و ظاهرش را به اسلام پیوند می‌زند ولی ترویج تعالیم اسلامی را منع می‌کند،‌ چه جای دفاع دارد که جانب‌داری‌اش می‌کنند؟!

- هیچ دردمندی از درِ این خانه رانده نشده! دودلی نکنید.

به‌گمانم علی بن الحسین غلام و کنیز می‌خرد تا مُهر بردگی از آنان بردارد.

وَلا یَوم کَیَوم الحُسَین... و هیچ روزی، چون روز حسین نیست؛ سی‌هزار مرد در مقابلش ایستادند، که به‌زعم خود گمان می‌کردند از این امت‌اند و هرکدام با ریختن خون او، به‌سوی خدای عزّوجلّ تقرب می‌جستند! و هشدارها و پندهای الهی حسین در آنها بی‌اثر بود، تا آن‌که با گمراهی و ظلم و دشمنی، او را کشتند.

بر شما باد ادای امانت؛ سوگند به آن که محمد را به‌حق مبعوث کرد، اگر قاتل پدرم حسین بن علی، شمشیری را که با آن ایشان را به شهادت رساند به من امانت بدهد، یقیناً آن را به او بازمی‌گردانم.

مروان چشم‌درچشم علی و رودررویش: - در میان این مردم هیچ‌کس مانند صاحب ما عثمان، از صاحب شما علی، گریزان‌تر نبود و در این قوم، هیچ‌کس چون بزرگ ما از بزرگ شما علی بن ابی‌طالب، دفاع نکرد. زیرچشمی نگاهم می‌گردد بین علی و مروان... - پس چرا شما بر روی منابر به علی ناسزا می‌گویید؟ مروان با تفرعن، عبایش را بر شانه‌هایش صاف می‌کند و با چشمانی تنگ، بلافاصله در جواب علی می‌گوید: - از آنجا که حکومت برای چون مایی، غیر از این طریق، میسر نمی‌شود و جز به این وسیله سرپا نمی‌ماند!

- یا بن الحسین! علی چون ما، چشم می‌گرداند به‌سوی ابراهیم بن طلحه، که از خنده، دندان‌های سفید و ناپیوسته‌اش نمایان می‌شود و بر سواریِ خود پیش می‌آید و نزدیک‌تر. به طعنه رو به علی: - ای پسر حسین! سرش را بالا می‌گیرد و بلندتر: - بگو ببینم، حالا چه کسی غالب است و پیروز؟ ابراهیم، فرزند طلحة بن عبیدالله، زخم جمل دارد و داغی که بر سینه‌اش نشسته از کشته‌شدن پدرش و شکست در آن، که حال این‌گونه مقابل علی، نواده علی بن ابی‌طالب ایستاده. علی آرام و بی‌اعتنا، کوتاه و بی‌درنگ: - اگر می‌خواهی بدانی چه کسی پیروز است، هنگام نماز، اذان و اقامه بگو.

پروردگارا! حقیقتاً به تو پناه می‌برم از این‌که نامم را از زمره اخیار به گروه اشرار تبدیل کنی یا جسمم را تغییر دهی یا نعمتت را از من بگیری.

و چه حربه‌ای بهتر از حربه عبادت و دعا؟ چه کسی جز علی می‌توانست در سکوت، خاموش نباشد و رسالت پدران و عمویش را حفظ کند و بپرورد؟ می‌بینی که او چگونه یاد واقعه کربلا را زنده می‌کند تا آگاهی ببخشد به مردم؟

علی به یاد هیچ نعمتی نمی‌افتد، مگر این‌که سجده می‌کند؛ هیچ آیه‌ای از قرآن که در آن سجده است نمی‌خواند، مگر این‌که به سجده می‌افتد؛ و پس از هر بلایی که خداوند برطرف می‌کند از او؛ و بعد از هر صلاة واجبی؛ و هنگامی که موفق می‌شود به اصلاح میان دو فرد. این است که او را «سجّاد» می‌نامیم.

تقیه، مبارزه‌ای است مکتوم که توجه دشمنان را کمتر به امام و یاران‌شان جلب می‌کند. سجّاد با این رویه، دین را حفظ کرده است، بدون کوچک‌ترین همراهی با ستمگران. دیروز با خطابه‌های علنی از کوفه تا مدینه، و امروز با تقیه.

حسین بن علی در دوران معاویه، پایبند صلحی بود که بین حسن بن علی و حاکم برقرار شد و حدود ده‌سال در آن شرایط امامت کرد. با روی کار آمدن یزید، او امام را وادار به بیعت کرد؛ حسین از مدینه خارج شد، اما یزید دست از ایشان برنداشت. امام برای حفظ اسلام، راهی را برگزید که پایه‌های امارت بنی‌امیه را لرزاند و بعد از آن، برحق‌بودن شیعه حتی بر زبان مخالفان هم جاری شد.