بریده‌هایی از کتاب بخش دی

به صورت آشنای جید نگاه می‌کنم و فکر می‌کنم چه بلایی سر دوستی‌مان آمده است. قبلاً به همان چیزهایی اهمیت می‌داد که من می‌دادم.

به نظر می‌آید حرفش دروغ باشد. اگر بیمارها تحت کنترل‌اند، پس لزومی ندارد درهای بخش را قفل کنند، این‌طور نیست؟

«ما بهترین دوست‌های هم بودیم. این هیچ ارزشی برات نداره؟»

بهترین دروغ‌ها همیشه به حقیقت نزدیک‌ان

«بدون تو از پسش برنمی‌اومدم.» نگاه متینی به من می‌اندازد و دستم را فشار می‌دهد. «جدی می‌گم. نمی‌دونم بدون تو باید چی‌کار می‌کردم.» «پس شاید نباید بدون من باشی.» «امیدوارم هیچ وقت نباشم.» حالا مثل دو احمق نیشمان برای همدیگر باز شده.

تشخیص بیماری ذهنی به‌معنای حکم مرگ نیس

بخش کوچکی از وجودم فکر می‌کند شاید می‌شد از تمام این قضایا جلوگیری کرد. شاید اگر وقتی شانزده‌ساله بودیم کارهای دیگری می‌کردم، می‌توانستم نجاتش دهم. باید تا ابد با این احساس گناه زندگی کنم.

تشخیص بیماری ذهنی به‌معنای حکم مرگ نیست. تمام بیماران این بخش سعی دارند حالشان بهتر شود

تنها راه اینکه بفهمی سلامت عقلی داری این است که یک فرد کاملاً دیوانه را ببینی.

امیدوار بودم به این اتاق بیایم و یک مرد دیوانه و یاوه‌گو را ببینم. ولی ویل شونفلد کاملاً عادی به نظر می‌آید. می‌توانست هر کسی باشد. مردی که در خیابان از کنارش رد می‌شوی. یک دوست. یک همسایه. می‌توانست یک دانشجوی پزشکی باشد.

نمی‌خواهم کل اعضای خانواده مجبور شوند فداکاری کنند تا در مثلثات نمرهٔ بهتری بگیرم.

واقعاً ناراحت‌کننده است که یک نفر با چنین استعدادی مغزش این‌طور به فنا می‌رود

هر بار که چیز خوبی می‌خوندم، باعث می‌شد دلم بخواد بنویسم

شاید محکوم به مرگ باشم، ولی مهم نیست. هنوز قصد دارم بجنگم.

احساس عجیبی است که در فضایی کوچک بین آدم‌هایی باشم که روحشان خبر ندارد چه‌چیزهایی را پشت‌سر گذاشته‌ام.

تنها راه اینکه بفهمی سلامت عقلی داری این است که یک فرد کاملاً دیوانه را ببینی.

بهترین دروغ‌ها همیشه به حقیقت نزدیک‌ان.»

درگیری با اعتیاد چقدر برای افرادی که بیماری‌های روانی دارند رایج است.

ولی همیشه برای کتاب خواندن وقت می‌گذاشتم. هر بار که کتابی را برمی‌داشتم، برایم مثل فرار بود. برای یکی دو ساعت، به‌جای دنیای کسل‌کنندهٔ خودم، بخشی از دنیای کتاب می‌شدم.

«معلومه که بوده. بهترین دروغ‌ها همیشه به حقیقت نزدیک‌ان.»