بریده‌هایی از کتاب بخش دی

«پس، می‌دونی، اعتماد کردن به حرفی که می‌زنی یه‌جورهایی سخته.»

افرادی که استعدادی باورنکردنی دارند بیشتر مستعد بیماری‌های روانی‌اند

چطور یک نفر به جایی می‌رسد که مغزش دیگر مثل یک مغز عادی کار نمی‌کند؟ که واقعیت زندگی‌اش کاملاً با واقعیتی که بقیهٔ آدم‌های دنیا در آن زندگی می‌کنند متفاوت می‌شود؟ و چه‌چیزی باعث می‌شود این اتفاق برای کس دیگری نیفتد؟

نبض ضعیف شقیقهٔ راستم به ضربهٔ چکش‌برقی تبدیل شده است. یک لحظه چشمانم را محکم می‌بندم و وقتی بازشان می‌کنم، متوجه می‌شوم دیگر تنها نیستیم. یک مهمان در آشپزخانه داریم. دخترکوچولو با لباس صورتی‌اش است. دخترکوچولو نامم را صدا می‌زند. «ایمی...» با اینکه واقعی نیست، دلم می‌خواهد به‌سمتش بدوم و گردنش را فشار دهم. «ایمی...» سرم را به‌سمت دخترکوچولو می‌چرخانم. می‌گویم: «خفه شو.» دخترکوچولو صدای بچگانه‌اش را بالا می‌برد. «ایمی، حق با جیده. باید بکشی‌ش. این تنها راهشه.» زمزمه می‌کنم: «نه...» به من لبخند می‌زند، صورت قلبی‌شکلش را کج می‌کند و سرش را بالا می‌گیرد تا نگاهم کند. «بکشش، ایمی.»

کاش می‌توانستم همه چیز را به او بگویم، ولی می‌دانم که نمی‌توانم.

«پس اسکیزوفرنیکه؟» دکتر بک اخم می‌کند. «نه. "اسکیزوفرنیک" نیست. ما به بیمارها این‌طوری اشاره نمی‌کنیم. میگل یه آدمه و فقط با اختلال روانی‌ش توصیف نمی‌شه. اون یه اسکیزوفرنیک نیست، یه آدمه که به بیماری اسکیزوفرنی مبتلاست. متوجه شدی؟»

«خوش‌بینی و احمق بودن با هم فرق داره.

هر بار که کتابی را برمی‌داشتم، برایم مثل فرار بود. برای یکی دو ساعت، به‌جای دنیای کسل‌کنندهٔ خودم، بخشی از دنیای کتاب می‌شدم.

بهترین دروغ‌ها همیشه به حقیقت نزدیک‌ان.

چطور یک نفر به جایی می‌رسد که مغزش دیگر مثل یک مغز عادی کار نمی‌کند؟ که واقعیت زندگی‌اش کاملاً با واقعیتی که بقیهٔ آدم‌های دنیا در آن زندگی می‌کنند متفاوت می‌شود؟

تنها راه اینکه بفهمی سلامت عقلی داری این است که یک فرد کاملاً دیوانه را ببینی.

بیمارهایی که در این بخش زندانی شده‌اند آدم‌هایی‌اند مثل بقیهٔ آدم‌ها. تشخیص بیماری ذهنی به‌معنای حکم مرگ نیست. تمام بیماران این بخش سعی دارند حالشان بهتر شود.

خیلی دلم می‌خواهد حرفش را باور کنم. یاد برداشت اولیه‌ام از ویل می‌افتم، وقتی که عصر وارد اتاقش شدم. با وجود بیماری‌اش، مردی خوب و عادی به نظرم می‌آمد. مردی بامزه. از همان مردهایی که اگر موقعیتش پیش می‌آمد، قبول می‌کردم با آن‌ها غذا بخورم. ولی ظاهر می‌تواند فریبنده باشد.

شاید محکوم به مرگ باشم، ولی مهم نیست. هنوز قصد دارم بجنگم.

ولی احساس وحشتناکی دارم که به من می‌گوید ویل نمی‌تواند از من در مقابل دیمن سایر محافظت کند. هیچ کس نمی‌تواند. همان‌طور که هیچ کس نتواست وقتی شانزده‌ساله بودم، از من مقابل خودم محافظت کند.

می‌گوید: «برای همین همیشه می‌دونستم می‌خوام شغلی داشته باشم که با نوشتن سروکار داشته باشه. هر بار که چیز خوبی می‌خوندم، باعث می‌شد دلم بخواد بنویسم.»

می‌گوید: «این یعنی نِردی. ولی من توی کتاب خوندن یاغی به حساب می‌اومدم. توی کلاس وقتی معلم داشت درس می‌داد، من زیر میزم کتاب می‌خوندم. حتی برای کتاب خوندن تنبیه شدم. معلمم همیشه بهم می‌گفت: "ویل، اون کتاب رو بذار کنار!"»

تمام کتاب‌های روی پاتختی می‌اندازم که شامل بیوه‌ای برای یک سال و خیابان اسرار می‌شوند. «معلومه که خوندم.» به قاب عینکش ضربه‌ای می‌زند. «فکر کردی اگه از کتاب خوندن خوشم نمی‌اومد، شیشه‌های عینکم این‌قدر ضخیم می‌شدن؟» «من هم همیشه عاشق کتاب خوندن بودم.»

به هر حال، تنها راه اینکه بفهمی سلامت عقلی داری این است که یک فرد کاملاً دیوانه را ببینی.

همیشه برای کتاب خواندن وقت می‌گذاشتم. هر بار که کتابی را برمی‌داشتم، برایم مثل فرار بود. برای یکی دو ساعت، به‌جای دنیای کسل‌کنندهٔ خودم، بخشی از دنیای کتاب می‌شدم.