بریده‌هایی از کتاب توانمندی های نهان

معیار واقعی برای توانمندی‌های شما نه بلندای قله‌ای است که به آن رسیده‌اید، بلکه میزان مسافتی است که برای رسیدن به آن قله طی کرده‌اید.

نکتهٔ مهم در مورد توانمندی‌ها نقطهٔ شروعتان نیست، بلکه مسافتی است که طی می‌کنید. ما باید کمتر بر نقطهٔ شروع و بیشتر بر مسافت طی‌شده تمرکز کنیم.

همهٔ ما می‌توانیم پیشرفت کنیم و به دستاوردهای بزرگ‌تری برسیم، اما باید بدانیم که پیشرفت ماهیتی ناگهانی ندارد. پیشرفت‌های راستینْ تدریجی رخ می‌دهند و حتماً طی آن‌ها به موانعی بر خواهیم خورد؛ ضمناً مسیر پیشرفت اغلب از جاده‌ای مستقیم نمی‌گذرد، در برخی از مواقع باید درنگ کنیم، مسیرمان را تغییر دهیم و حتی به عقب برگردیم.

از کمال‌گرایی و عجله کردن دست برداشته و از یادگیری لذت ببرم؛ می‌بایست عزمی راسخ داشته و در روند یادگیری‌ام منضبط باشم.

به قول جسی آربور: «ما راه رفتن را فراگرفتیم با این امید که دیگرانی بتوانند به دنبال ما در همان مسیر دوان شوند.»

پیشرفت همیشه به معنای حرکت روبه‌جلو نیست، بلکه گاهی نیازمند برگشتن به عقب است. پیشرفت شما نه‌تنها در قالب قله‌هایی که بر آن‌ها صعود می‌کنید، بلکه با دره‌هایی که از آن‌ها می‌گذرید هم بازتاب می‌یابد. تاب‌آوری شکلی از رشد است.

باید به توصیه‌هایمان به دیگران گوش بدهیم؛ این‌ها معمولاً همان توصیه‌هایی هستند که خودمان باید آن‌ها را به کار ببندیم.

همهٔ ما می‌توانیم پیشرفت کنیم و به دستاوردهای بزرگ‌تری برسیم، اما باید بدانیم که پیشرفت ماهیتی ناگهانی ندارد. پیشرفت‌های راستینْ تدریجی رخ می‌دهند و حتماً طی آن‌ها به موانعی بر خواهیم خورد؛ ضمناً مسیر پیشرفت اغلب از جاده‌ای مستقیم نمی‌گذرد، در برخی از مواقع باید درنگ کنیم، مسیرمان را تغییر دهیم و حتی به عقب برگردیم.

پیشرفت یک وهم نیست، اتفاق می‌افتد، ولی همواره رَوندی کُند دارد و ناگزیر در مسیر پیشروی، نومیدی‌هایی هم به سراغمان خواهند آمد.

ما می‌خواهیم والدینمان را سربلند کنیم، حال‌آنکه باید بر افتخارآفرینی فرزندانمان تمرکز داشته باشیم. مسئولیت هر نسلی نه راضی نگه داشتن پیشینیانش، بلکه بهبود شرایط جانشینانش است.

من معتقدم که می‌توانی با بند کفشت، خودت را بالا بکشی. به باورم چنین کاری شدنی است. یک بار مردی را در سیرک آفتاب دیدم که چنین می‌کرد.

اگر منتظر بمانیم برای مقابله با چالشی جدید آماده شویم و بعد دست به کار شویم، چه‌بسا هیچ‌گاه زمان دست به کار شدنمان فرا نرسد. شاید هرگز روزی نیاید که از خواب برخیزیم و ناگهان احساس آمادگی کنیم. به‌هرحال، با اقدام کردن است که آماده می‌شویم.

«هرچه بیشتر اشتباه کنید، سریع‌تر پیشرفت خواهید کرد و اشتباهات کمتر می‌توانند به شما آسیب بزنند. بهترین درمان برای احساس خجالت ناشی از اشتباهات، ارتکاب اشتباهات بیشتر است.»

وقتی به اشتباه کردن ترغیب شویم، درنهایت کمتر اشتباه خواهیم کرد.

«تا سی‌سالگی، منش همچون گچ سفت می‌شود و پس از آن، دیگر هرگز نرم نخواهد شد.»(۱)

منتقد یا مشوق بودن برای همه آسان است، اما مربیگری دشوار است. منتقدها نقاط ضعف شما را می‌بینند و به بدترین نسخهٔ شما حمله می‌کنند. مشوق‌ها نقاط قوت شما را می‌بینند و از بهترینِ شما تعریف و تمجید می‌کنند. حال‌آنکه یک مربی توانمندی‌های شما را می‌بیند و به شما کمک می‌کند به بهترین خودتان تبدیل شوید.

معیار واقعی برای توانمندی‌های شما نه بلندای قله‌ای است که به آن رسیده‌اید، بلکه میزان مسافتی است که برای رسیدن به آن قله طی کرده‌اید

۴۰. تعریف تازه‌ای از موفقیت ارائه دهید. معنادارترین شکل عملکردْ پیشرفت است. مشخصهٔ نهایی توانمندی شما بلندی قله‌ای نیست که به آن رسیده‌اید، بلکه مسافتی است که طی کرده‌اید و نیز مسافتی که به دیگران کمک کرده‌اید تا آن را طی کنند.

آیا ماجرای گل‌سرخی را که روییده بود از شکافی در میان بتن شنیده‌اید؟ نشان داد که قانون طبیعت خطاست یاد گرفت راه برود، بی‌آنکه پایی داشته باشد خنده‌دار به نظر می‌رسد، ولی او با حفظ رؤیاهایش، یاد گرفت در هوایی تازه نفس بکشد

آیا ماجرای گل‌سرخی را که روییده بود از شکافی در میان بتن شنیده‌اید؟ نشان داد که قانون طبیعت خطاست یاد گرفت راه برود، بی‌آنکه پایی داشته باشد خنده‌دار به نظر می‌رسد، ولی او با حفظ رؤیاهایش، یاد گرفت در هوایی تازه نفس بکشد