بریده‌هایی از کتاب توانمندی های نهان

موفقیت پس از شکستی زودهنگام نشانگر وجود توانمندی در فرد است.

موسیقی‌دانان برتر به‌ندرت با وسواس فکری-عملی به پیش می‌روند. منشأ انگیزهٔ آنان معمولاً چیزی است که روان‌شناسان به آن اشتیاق هماهنگ می‌گویند. (۱۰) در اشتیاق هماهنگ خبری از احساس فشار برای رسیدن به نتیجه‌ای خاص نیست، بلکه در این حالت هدف لذت بردن از خود فرایند است و شما دیگر زیر سایهٔ بایدها تمرین نمی‌کنید؛ من باید درس بخوانم. من باید تمرین کنم. شما به‌سوی شبکه‌ای از خواسته‌ها کشیده می‌شوید. من حس می‌کنم درس خواندن را دوست دارم. من از تمرین کردن هیجان‌زده می‌شوم. این وضع رسیدن به غرقگی را تسهیل می‌کند: شما به‌سرعت وارد منطقهٔ جذب کامل می‌شوید، دنیای اطرافتان رنگ می‌بازد و با سازتان یکی خواهید شد.

کمال‌گرایان در مسیر دست یافتن به نتایجی بی‌عیب‌ونقص، احتمالاً در سه حوزه مرتکب خطاهایی می‌شوند. (۱۰) نخست: آن‌ها دربارهٔ جزئیات کم‌اهمیت وسواس دارند. آن‌قدر مشغول یافتن راه‌حل مناسب برای مشکلات کوچک می‌شوند که انضباط لازم برای شناسایی مشکلات واقعی را از دست می‌دهند. دوم: از موقعیت‌های ناآشنا و کارهای دشوارِ با احتمال شکست اجتناب می‌کنند. این موضوع باعث می‌شود به‌جای تلاش در جهت توسعهٔ مهارت‌های جدید، صرفاً بر ارتقای مجموعهٔ محدودی از مهارت‌های قبلی خود تمرکز کنند. سوم: خود را بابت اشتباهاتشان سرزنش می‌کنند و این باعث می‌شود تا فراگیری برایشان سخت‌تر شود.

هر فردی در صورت بهره‌مندی از فرصت و انگیزهٔ مناسب برای یادگیری، می‌تواند مهارت‌هایی را برای دستیابی به دستاوردهای بزرگ‌تر در خود پرورش دهد.

باور عمومی بر آن است که بزرگی بیش از آنکه با تلاش فرد ساخته شود، همراه او زاده می‌شود؛

پیشرفت ماهیتی ناگهانی ندارد. پیشرفت‌های راستینْ تدریجی رخ می‌دهند و حتماً طی آن‌ها به موانعی بر خواهیم خورد؛ ضمناً مسیر پیشرفت اغلب از جاده‌ای مستقیم نمی‌گذرد، در برخی از مواقع باید درنگ کنیم، مسیرمان را تغییر دهیم و حتی به عقب برگردیم.

پیشرفت یک وهم نیست، اتفاق می‌افتد، ولی همواره رَوندی کُند دارد و ناگزیر در مسیر پیشروی، نومیدی‌هایی هم به سراغمان خواهند آمد. - جورج اورول

پیمودن مسافت‌های طولانی نیازمند شجاعت برای طلب انواع درست سختی، ظرفیت جذب اطلاعات درست و عزمی برای پذیرش نقص‌های درست است.

کمال‌گرایی ما را در گرداب کوته‌بینی و گریز از خطا گرفتار می‌کند و این وضع مانع دیدن مشکلات بزرگ‌تر شده و باعث می‌شود به‌شکل فزاینده‌ای بر مهارت‌های کمتری تسلط یابیم.

بندهٔ رنج شدن می‌تواند قفل توانمندی‌های نهان ما را برای انواع یادگیری‌ها بگشاید.

اگر منتظر بمانیم برای مقابله با چالشی جدید آماده شویم و بعد دست به کار شویم، چه‌بسا هیچ‌گاه زمان دست به کار شدنمان فرا نرسد. شاید هرگز روزی نیاید که از خواب برخیزیم و ناگهان احساس آمادگی کنیم. به‌هرحال، با اقدام کردن است که آماده می‌شویم

قضاوت افراد صرفاً براساسِ بلندترین قله‌هایی که توانسته‌اند فتح کنند، کاری اشتباه است. سیستم‌های گزینشی با اولویت قائل شدن برای متقاضیانی که پیش‌تر به دستاورد مهمی نائل آمده‌اند، متقاضیان توانمند جهت انجام کارهای بزرگ‌تر آتی را دست‌کم و نادیده می‌گیرند. وقتی عملکرد گذشتهٔ فرد را با قابلیت‌های آتی او اشتباه بگیریم، دیگر قادر نخواهیم بود افرادی را شناسایی کنیم که دستاوردشان غلبه بر موانع بزرگ بوده است. ما باید در نظر بگیریم که شیب مسیر افراد تا چه حد تند بوده است، آن‌ها چه مسافتی را به بالا طی کرده‌اند و در طول مسیرشان، چطور به رشد رسیده‌اند. برای آزمودن کیفیت یک قطعه الماس تراش‌نخورده به میزان درخشش آن توجه نمی‌کنند، بلکه می‌بینند که الماس چگونه در برابر گرما و سرما واکنش نشان می‌دهد.

اگر فقط به باهوش‌ترین فرد حاضر در اتاق گوش بدهیم، بخت شناسایی هوشمندی‌های باقی افراد حاضر در اتاق را از دست خواهیم داد. بزرگ‌ترین توانمندی ما لزوماً در درونمان پنهان نشده است؛ گاهی به‌واسطهٔ تعامل با دیگران، جرقه‌ای بینمان ایجاد می‌شود و گاهی هم از جایی به‌کلی خارج از تیم به سراغمان می‌آید.

منشْ اغلب با شخصیت اشتباه گرفته می‌شود، اما این دو یکسان نیستند؛ شخصیت تمایل درونی شماست، غرایز اصلی‌تان که می‌گویند چطور فکر، احساس و عمل کنید. اما منش توانایی شما برای اولویت دادن ارزش‌ها نسبت به غرایز است.

قضاوت افراد صرفاً براساسِ بلندترین قله‌هایی که توانسته‌اند فتح کنند، کاری اشتباه است.

بزرگ‌ترین توانمندی ما لزوماً در درونمان پنهان نشده است؛ گاهی به‌واسطهٔ تعامل با دیگران، جرقه‌ای بینمان ایجاد می‌شود و گاهی هم از جایی به‌کلی خارج از تیم به سراغمان می‌آید.

«هیچ رهبر خارق‌العاده‌ای وجود ندارد که همهٔ پاسخ‌ها را بداند.» زمان آفرینش یک فرایند تیمی و سیستم سازمانی برای گشودن قفل صندوق هوش جمعی فرارسیده بود

اگر منتظر بمانیم برای مقابله با چالشی جدید آماده شویم و بعد دست به کار شویم، چه‌بسا هیچ‌گاه زمان دست به کار شدنمان فرا نرسد. شاید هرگز روزی نیاید که از خواب برخیزیم و ناگهان احساس آمادگی کنیم. به‌هرحال، با اقدام کردن است که آماده می‌شویم.

«هرچه بیشتر اشتباه کنید، سریع‌تر پیشرفت خواهید کرد و اشتباهات کمتر می‌توانند به شما آسیب بزنند. بهترین درمان برای احساس خجالت ناشی از اشتباهات، ارتکاب اشتباهات بیشتر است.»

وقتی به اشتباه کردن ترغیب شویم، درنهایت کمتر اشتباه خواهیم کرد.