بریده‌هایی از کتاب توانمندی های نهان

موریس به شاگردانش یادآور شد که آنان فقط می‌توانند بر تصمیمات خودشان کنترل داشته

۱) کنار گذاشتن روش‌های در دسترسِ آزموده‌شده، (۲) قرار دادن خودتان در میدان مبارزه پیش از آنکه احساس آمادگی داشته باشید و (۳) نترسیدن از اشتباه کردن. برترین راه برای تسهیل رشد به استقبال سختی رفتن، جست‌وجو و تشدید آن است.

افرادی که گام‌های بلندی برمی‌دارند، به‌ندرت از عجایب طبیعت‌اند؛ آن‌ها معمولاً از عجایب تربیت به حساب می‌آیند.

آنچه شبیه به تفاوت در توانایی‌های ذاتی به نظر می‌رسد، درواقع اغلب ناشی از تفاوت در فرصت‌ها و انگیزه‌هاست.

برای پیش رفتن، من ابتدا می‌بایست چند قدمی به عقب برگردم و در روش‌هایم تجدیدنظر کنم؛ می‌بایست به‌سان اسفنجی اطلاعات را جذب کنم، از کمال‌گرایی و عجله کردن دست برداشته و از یادگیری لذت ببرم؛ می‌بایست عزمی راسخ داشته و در روند یادگیری‌ام منضبط باشم.

رشد کردن کمتر دربارهٔ این است که چقدر سخت تلاش می‌کنید، و بیشتر به این ربط دارد که چقدر خوب یاد می‌گیرید.

اگر شخصیت نحوهٔ واکنش شما در روزهای معمولی باشد، منش نحوهٔ عملکردتان در روزهای دشوار است.

مختصاتی که گردآوری می‌کنید نقشه‌ای دقیق تشکیل نمی‌دهند. برخی از این مختصات برای شما صدق نمی‌کنند؛ شاید مختصاتی شما را به‌سوی عبور از رودخانه رهنمون سازد، آن‌هم درحالی‌که دوچرخه‌تان برای تبدیل به قایق افتضاح است. شاید برخی از مختصات دیگر برایتان کارساز نباشند و شما را به‌سوی جاده‌ای بن‌بست هدایت کنند. شاید پیش از یافتن مسیر درست، ناچار شوید دورهای زیادی بزنید. شاید هم راهنمایانتان از پل‌های تازه ساخته‌شده بی‌اطلاع باشند.

برای نزدیک شدن به چنین هدفی باید دانش ضمنی آنان را آشکار کنید. اسفنجی شدن با توصیه خواستن از دیگران آغاز می‌شود؛ ولی به‌جای اینکه از دیگران کمک فکری بگیرید، باید از آن‌ها بخواهید تا بار دیگر مسیر طی‌شدهٔ خودشان را ترسیم کنند.

حس دلسردی مانع متداولی است که پس از دور زدن ظاهر می‌شود. دلیلش این است که عقب‌نشینی لزوماً به‌طور مستقیم ما را به قله‌ای تازه نمی‌رساند. گاهی درنهایت به در بسته می‌خورید، نه به این خاطر که در مسیر اشتباهی قرار گرفته‌اید، بلکه به این خاطر که مسیرتان شما را در قالب جاده‌ای طولانی و مدور به‌سوی اوج رهنمون می‌سازد، به‌نحوی که حتی خودتان هم نمی‌توانید با اطمینان بگویید در حال پیشروی هستید یا خیر. در این حالت شما پیشرفت کافی را مشاهده نمی‌کنید تا بتوانید انگیزه‌تان را حفظ کنید.

هرقدر مسیر نامطمئن‌تر و قله دورتر باشد، به طیف بزرگ‌تری از راهنمایان نیاز خواهید داشت. (۲۲) دشواری کار اینجاست که نکات مختلف را به‌نحوی کنار هم قرار دهید که جهت ترسیم مسیرتان کارساز بیفتند.

حتی اگر متخصص منتخبتان بتواند شما را به مسیر طی‌شده توسط خودش راهنمایی کند، وقتی از او بخواهید مسیر مختص به خودتان را به شما بدهد، به دومین مشکل بر خواهید خورد. شما نقاط قوت و ضعف یکسانی ندارید؛ سربالایی‌ها و سرازیری‌های مسیر او با فراز و فرودهای مسیر شما یکی نیستند. شاید به‌سوی همان جهت مدنظر آن‌ها حرکت کنید، ولی درواقع از هدف دورتر و دورتر شوید. این وضع سبب می‌شود تا مسیر آن‌ها برایتان ناآشنا باشد، همان‌طور که مسیر شما در منظر آنان ناآشناست.

‫در ازای موتزارت‌هایی که خیلی زود شروع به درخشیدن می‌کنند، چندین باخ وجود دارند که به‌آرامی پیشرفت می‌کنند و دیر شکوفا می‌شوند.

جاه‌طلبی همان فرجامی است که مایلید به آن دست یابید؛ (اما) آرمان آن شخصی است که امیدوارید به آن تبدیل شوید.

آرام گرفتن نه اتلاف وقت، که سرمایه‌گذاری به نفع بهزیستی بیشتر است. استراحت‌ها نه دوره‌های توأم با حواس‌پرتی، که مجالی برای بازتنظیم توجه و پرورش ایده‌ها هستند. بازی کردن نه فعالیتی بیهوده، که منبع شادمانی و روشی برای تسلط بر امور است.

تأییدطلبی از دیگران به گودالی بی‌انتها می‌ماند.

کمال‌گرایان تمایل دارند برتری را از منظر دیگران تعریف کنند.

درمان ایدئال کمال‌گرایی تعیین هدفی دقیق و چالش‌برانگیز است. این کار توجهتان را بر مهم‌ترین امور متمرکز می‌کند و به شما می‌گوید چه زمانی به حد کفایت رسیده‌اید.

گزارهٔ نهایت تلاشت را بکن، راه‌حل نادرستی برای مشکل کمال‌گرایی است. این توصیه باعث می‌شود هدف شما بیش‌ازحد مبهم باقی بماند و تمرکزتان را به تلاش و سرعتتان معطوف می‌سازد.

رسیدن به کمال مطلق یک سراب است و بیاموزیم که نقص‌های به‌جا را تحمل کنیم.