بریده‌هایی از کتاب در میمون خودم پدر بزرگم

برق تاریکی گفتم خداحافظ چشمانش و آستین‌اش در تاریکی برق می‌زد عشق همه چیز را خیس می‌کند!

پرسیدم سر انجام عشق چیست؟ دوید و خود را گُم کرد!

او ابری بی‌تجربه بود خشمگین روبروی باد می‌ایستاد و فریاد می‌کشید من نمی‌دانستم تا اینکه بارانی چاک چاک صورتم را هاشور زد.

تنهایی پنجره‌ی کثیفی‌ست که از زیبایی تو شبحی بی‌صورت به‌جا می‌گذارد تنهایی فحش‌های رکیک مردی مست بر سر چهارراه تنهایی‌ست!

چسب از اندوه من بردار زخمی ندارد این درد

چقدر زمستان دارد این قصه یادم باشد کنار آتش شعری برای درختان سراسیمه بنویسم!

با توام درخت تاریک ترکه‌ای شب از نیمه گذشته و تو از رویای آدم برفی می‌لرزی!

در آینه می‌رقصم با خودم با اولین عشقم که نیست و خاطره‌ها گریه می‌کنند در دامنم!