بریده‌هایی از کتاب مسجد آبی

فعالیت‌های من، در همین بُعد بود که جوان‌های مسلمان را در سازمان‌های اسلامی متشکل کنیم

اگر کمی هم کُند پیش بروید، اما روی پای خودتان، بهتر است تا تند پیش بروید، ولی روی پای دیگران.

اسلام مسلمانِ تلاشگر در راه نیکی‌ها می‌خواهد

ما می‌خواهیم جوانان باایمانمان جزو جوان‌های بانشاط در زندگی باشند.

ما، با کمال صراحت، حتی اگر قرار باشد خودمان را بشکنیم، می‌شکنیم که بت نشویم. قبل از این‌که بت شویم، خودمان را بشکنیم، برای این‌که ما اصلاً با بت‌پرستی داریم مبارزه می‌کنیم. اگر می‌خواهد در اتحادیهٔ شما بت به‌وجود بیاید، خب همان بساط بت‌پرستی شکل می‌گیرد.

دوستان عزیز، از یک راه باید بکوشید که آگاهی خودتان را نسبت‌به اسلام اصیل بیشتر کنید و بعد، در گفت‌وگوهایتان با دیگران (دیگران که می‌گویم یعنی مسلمانان دیگر که هنوز در راه شما نیستند و غیرمسلمانان)، اسلام اصیل را معرفی کنید و در میان بگذارید.

با نیروی کم و امکانات محدود، انسان باید برنامه‌اش را طوری تنظیم کند که به کارهایی که برعهده گرفته‌است خوب برسد. به همهٔ کار دست زدن و به هیچ‌کدام خوب نرسیدن، خود برخلاف اسلام است.

وضع اجتماعی و روابط اجتماعی به‌خصوص روابط میان حکومت و مردم و حتی روابط میان علمای اسلامی و مردم هم در جامعهٔ ما نمی‌تواند روابط بین پیغمبر اکرم (ص)، روابط میان علی (ع)، روابط میان زمامداران اسلام و رهبران بزرگ اسلام و مسلمانان را آن‌طور که در تاریخ و به‌خصوص در سیرهٔ پیغمبر می‌خوانیم معرفی بکند.

مگر نه این‌که یکی از اساسی‌ترین نیازمندی‌های جوانان ما تمرینِ همکاری و کارِ متشکل است؟ کار متشکل؛ کاری که در آن هدف مشخص و ارزنده و شایستهٔ فداکاری و تلاشِ تا سرحد امکان وجود دارد. کاری که همهٔ کسانی که برای آن همت به‌کار می‌بندند و همهٔ افرادی که به آن می‌پیوندند به درستی و بی‌غرضیِ یکدیگر اعتماد داشته باشند. اصول اساسی را همه رعایت کنند و در مسائل غیراساسی، نظرِ اکثریتِ صلاحیت‌دار را مقدّم دارند و ملاک عمل قرار دهند و در عین حال، به نظر اقلیت نیز احترام گذارند و به ایشان فرصت دهند تا آزادانه نظر خود را بگویند و از آن دفاع کنند. اقلیت نیز در دفاع از نظر خود از راه منطق و انصاف منحرف نشود و درصدد آن بر نیاید که از راه مشروب کردن افکار و منحرف کردنِ احساسات دیگران، نیرویی خارجی برای خود دست و پا کند

ما مسلمان‌ها باید هرچه بیشتر همدیگر را بشناسیم و بفهمیم و این تاب‌وتوان را داشته باشیم که در مسائل مشترک اسلامی، برادروار و بی‌دریغ با هم همکاری کنیم. توجه به مختصات، هرچه و از هر قبیل باشد، فرعی است و در درجهٔ دوم از اهمیت است؛ ما را از درک کامل و کوشش در راه اصول و تعالیم مشترک اسلامی و مصالح مشترک امت اسلام، که در درجهٔ اول اهمیت است، باز ندارد.