بریده‌هایی از کتاب آنیما در شعر شاملو

«یونگ معتقد است، به دلیل این‌که ذهنیت و تصویر زن درون ناخودآگاه است همیشه ناخودآگاه بر معشوق فرا فکنده می‌شود و عامل عمده در عشق یا نفرت همین آنیماست» (شمیسا، ۱۳۸۳، ص:‌ ۵۴).

یونگ معتقد است: «گرچه، چهره‌ی مادر بدان‌گونه که در فرهنگ‌های قومی ظاهر می‌شود کمابیش عام است اما هنگام ظهور در روان فردی به وضوح تغییر می‌یابد»

«هر مردی حوا را در درون خود دارد»

نخست دیر زمانی در او نگریستم چندان که چون نظر از وی بازگرفتم در پیرامون من همه چیزی به هیأت او در آمده بود. آن گاه دانستم که مرا دیگر از او گریز نیست

زیبایی تو لنگری‌ست ـ نگاهت شکست ستمگری‌ست ـ و چشمانت با من گفتند که فردا روز دیگری‌ست

سنگ‌های زندانم را به دوش می‌کشم بسان فرزند مریم که صلیبش را

رابطه‌ی اثر با شاعر،‌ همان رابطه‌ی کودک با مادر است» (یونگ، ۱۳۷۹، ص: ۲۴۴).

از نظر یونگ «هنر و ادبیات نیز مانند خواب، محل تجلی صور مثالی و ظهور ناخودآگاه جمعی است» (شایگان فر، ۱۳۸۰، ص: ۱۳۹). همچنین معتقد است: «شاعر کسی است که از پشت واژه‌ها، فعلی بدوی را طنین‌انداز سازد» (همان،‌ ص: ۱۳۷).

«هنرمند، مفسر رازهای روح زمان خویش است بدون این‌که خواهان آن باشد. مانند هر پیامبر راستین. او تصور می‌کند که از ژرفای وجود خود سخن می‌گوید، اما روح زمان است که از طریق دهانش سخن می‌گوید و آن‌چه که وی می‌گوید وجود دارد، زیرا تأثیرگذار است» (یونگ، ۱۳۷۹ ص: ۲۴۲).