بریده‌هایی از کتاب صد سال تنهایی

«ببین چقدر آدم ساده‌ای است، به من می‌گوید که به خاطر من می‌میرد، انگار که من یک قولنج بد هستم که باعث کشته شدن او بشوم.»

بدون هیچ‌گونه ترس و واهمه از خداوند می‌پرسید: مگر انسان‌ها از فولاد ساخته شده‌اند که باید این همه دردسر و بدبختی شدید و جان‌گداز را تحمل نمایند و بارها و بارها از خداوند تقاضای مرگ می‌کرد و گاهی هم به سرش می‌زد که مانند دیوانه‌ها سر به دشت و بیابان بگذارد و برای لحظه‌ای هم شده دست به طغیان بزند.

در هر کجای جهان که هستند، همیشه این را به خاطر داشته باشند که گذشته‌ها دروغی بیش نبوده، خاطره بازگشتی ندارد، هر بهاری که سپری بشود دیگر قابل بازیابی نیست و وحشی‌ترین و پابرجاترین عشق در نهایت یک حقیقت بی‌پایه و بی اساس بیش نیست.

«جناب سرهنگ، شما اجازه‌ی ورود به این خانه را ندارید، درست است که شما در جنگ‌هایتان اختیار تام دارید، اما در این خانه، من فرمان می‌دهم.»

عاشق شدن نوعی ناخوشی است،

قول بده که اگر احساس کردی، ساعت بد زندگی‌ات رسیده است، حتماً به من مادرت بیندیشی.»

احساس تنهایی موجب تغییراتی در ذهن و روح او شده و ضایعات مهر و محبت انباشته شده در قلب او را سوزانده و از بین برده بود و در عوض جای آنها را زشت‌ترین خصوصیات فردی و اجتماعی که همانا خباثت، کینه، نفرت، خشونت و... باشد، پر کرده بود.

«بهترین دوست برای هر فرد کسی است که تازه مرده باشد.»

هوا چنان مرطوب بود که ماهی‌ها می‌توانستند شناکنان از در وارد شده و از پنجره‌ها خارج بشوند و یا در هوای اطاق‌ها شناور باقی بمانند.

روزی به اورسولا گفت: «چیزهای باورنکردنی در دنیا اتفاق می‌افتند، برای مثال، درست در آن طرف رودخانه انواع و اقسام ابزارآلات سحرآمیز وجود دارد و ما در اینجا مانند الاغ سرمان را پایین انداخته و زندگی می‌کنیم.»

آمارانتا هم در مقابل سؤال مادرش که چرا پیش‌پیشکی در تدارک مرگ خودش می‌باشد، پاسخ داد: «بدون اینکه خودمان باخبر بشویم، خواهیم مرد.»

تنها راز شیوه‌ی زیستن در سنین پیری، سازش شرافتمندانه با تنهایی است.

«چیزی که مرا نگران کرده، این است که بعد از آن همه نفرت از ارتش و پس از این همه جنگ و ستیز با آنها و این‌قدر اندیشیدن درباره‌شان، آخرسر خود تو تبدیل به یکی از بدترین آنها شده‌ای

پس از آن نیز دیگر کسی از بوئندیاها نه در کلیسا پیدایشان شد و نه در روز چهارشنبه‌ی صلیب‌گذاری، در جلوی محراب او زانو بر زمین زد.

«رسیدگی به نیازهای مردان بیش از آن است که تو تصور می‌کنی، باید در داخل خانه کلی پخت و پز، کلی جاروکشی و نظافت انجام بدهی و همین‌طور بر سر موضوعات کم‌اهمیت، فراتر از آنکه فکرش را بکنی، باید ناراحتی بکشی.»

به هر حال خودش پس از یک خواب کوتاه در ساعت پنج صبح از خواب بیدار می‌شد،

فقط این را درک می‌کرد که تنها راز شیوه‌ی زیستن در سنین پیری، سازش شرافتمندانه با تنهایی است.

با تعجب از خودشان سؤال می‌کردند که در دنیا چه اتفاقی افتاده است.؟ چرا حیوانات امروزی مانند حیوانات سال‌ها قبل دیگر آنچنان زاد و ولد نمی‌کنند؟ چرا پولی که با هزار مکافات در می‌آورند خیلی سریع از چنگشان خارج می‌شود؟

«بیش از سه هزار نفر بودند، حالا مطمئن شده‌ام که همه‌ی آنهایی که در آن میدان کوچک جلوی ایستگاه راه‌آهن بودند، قتل عام شدند.»

نیفتاده و هرگز هم روی نخواهد داد. اینجا یک شهر پر از صلح و صفاست.» بدین‌طریق آنها تشکیلات کارگری و رهبران اتحادیه‌ها را به تدریج از صحنه خارج می‌کردند.