بریده‌هایی از کتاب ثانیه‌های انس

"ان شفاعتنا لا تنال مستخفاً بالصلاة": هرگز شفاعت ما به مردمی که نماز را سبک بشمارند، نخواهد رسید. این را گفت و جان به جان‌آفرین تسلیم کرد.

دوم اینکه تا تو از غذا سیر نمی‌شدی، اجازۀ خوردن غذا به من نمی‌دادی؛ اما من خدمت خدایی را می‌کنم که خود نمی‌خورد؛ ولی به من می‌خوراند. سوم اینکه چون به خواب می‌رفتی، ‌باید شب‌های دراز بر پا می‌ایستادم و از تو پاسداری می‌کردم و بی‌خواب می‌شدم؛ اما من خدایی را می‌پرستم که خود نمی‌خوابد و مرا می‌خواباند و خود نگهبان من است. چهارم اینکه چون در خدمت تو بودم، اگر گناه یا تقصیری می‌کردم، مرا می‌کشتی و می‌بایست پادشاهی را به شفاعت آورم؛ ولی خدای من با استغفار و توبه خود مرا می‌آمرزد، اگرچه گناهم بسیار باشد. پنجم اینکه به من فرمان می‌دادی که به کس دیگری خدمت نکنم؛ ولی اکنون خدایی را می‌پرستم که دیگری را به خدمت من فرمان می‌دهد.

ز بارگاه قدس حق، یک نفس او کنار نیست علی است عاشق خدا، بندگی‌اش شعار نیست

خداوندا! تو را نه به دلیل ترس از جهنمت و نه به طمع بهشتت پرستش کردم، بلکه تو را شایستۀ پرستیدن یافتم و عبادتت کردم

پیامبر صلی الله علیه و آله: "إنَّ اللّهَ یحِبُّ الشّابَّ الَّذی‌ یفِنی‌ شَبابَهُ فی‌ طاعَةِ اللّهِ": خداوند جوانی‌ را که‌ جوانی‌اش‌ را به‌ اطاعت‌ خداوند می‌گذراند، دوست دارد.

پنج راز می‌گویند پادشاهی در شهر بلخ حکومت می‌کرد. او پسر‌عمویی داشت که شب و روز به خدمتگزاری پادشاه مشغول بود؛ اما ناگهان خدمت پادشاه را رها کرد و به عبادت خداوند روی آورد. روزی پادشاه از حال پسر‌عمویش پرسید. گفتند: به عبادت خداوند روی آورده است و شب و روزش را به نماز و نیایش می‌گذراند. پادشاه یکی از درباریان را فرستاد تا او را به حضور آورد. وقتی او را حاضر کردند، ‌پادشاه از او پرسید: چرا خدمت به ما را رها کردی؟ پسر‌عمو در پاسخ گفت: چون در خدمت‌کردن به تو پنج عیب دیدم؛ اما در عبادت و خدمت خدا پنج فضیلت یافتم. شاه پرسید: عیب خدمت به من چه بوده است؟ گفت: اول اینکه از بامداد تا شامگاه در پیش رویت می‌ایستادم و یک‌بار نمی‌گفتی بنشین؛ اما چون در خدمت خدایم، در هر چهار رکعت دو بار به من امر می‌کند بنشین.

"ما احبَّ اللّهَ عزّ و جَلّ مَن عَصَاهُ": آن‌کس که گناه می‌کند خدا را دوست ندارد

امیر مؤمنان علی علیه السلام ‌ فرمود: "الصلاة قُربانُ کلِّ تَقِیٍّ": نماز وسیلۀ تقرب هر پرهیزکاری به خدا‌ست

رسول مهربانی‌ صلی الله علیه و آله فرمود: "لا یَزَالُ العَبد فِی صَلاةٍ مَا اِنتَظَرَ الصَّلاةَ": بنده تا زمانی که منتظر نماز است، در حال نماز است.

رسول الله‌ صلی الله علیه و آله فرمودند "رَکعَتَان مُقتَصِدَتَان فِی تَفَکر خَیرٌ مِن قِیامِ لَیلَه وَالقَلبُ لاهٍ"؛ دو رکعت نماز همراه با تفکر و حضور قلب، ارزشمندتر از یک شب زنده داری با دل سرگردان و بدون توجه است.

ایشان همچنین از قول خداوند متعال ـ در حدیث معراج ـ فرمودند: "ای محمد صلی الله علیه و آله! من تو و علی و فاطمه و حسن و حسین و ائمۀ نسل حسین را از نور خود آفریدم و ولایت ‌شما را بر اهل آسمان‌ها و زمین عرضه کردم؛ پس هر کس آن را بپذیرد، در پیشگاه من از مؤمنان به شمار می‌آید و هر کس آن را انکار کند، نزد من از کافران محسوب می‌گردد. ای محمد صلی الله علیه و آله! اگر بنده‌ای از بندگانم سر بر آستان عبودیت من بساید، تا بدانجا که جسمش فرسوده و نزار شود، سپس در حالتی نزد من آید که منکر ولایت ‌شما باشد، هرگز او را نخواهم آمرزید تا آنکه به ولایت ‌شما تقرب جوید".