بریده‌هایی از کتاب ال‍ه‍ی‍ه‌: شرح حال عارف ربانی سیدمحمدحسن الهی‌طباطبایی

حرف‌هایی را که پشت سر ایشان می‌زدند، ایشان نه تنها سعی می‌کردند که جواب ندهند بلکه حتی به طور کنایه هم چیزی نمی‌فرمودند.

مرتبه‌ای از ادخال سرور کمک کردن و دستگیری از نیازمندان است و این شامل کمک از هر سنخی می‌شود. کمک مالی، کمک فکری، کمک معنوی و ... سرور یعنی آرام گرفتن دل

و این از همان حسرت‌ها و افسوس‌هایی است که در یوم‌الحسرﺓ انسان‌ها را می‌سوزاند که با چه کارهای کوچکی می‌توانستند بزرگ‌ترین پاداش‌ها را از آنِ خود کنند، چقدر راحت و بدون زحمت فقط با یک لبخند به دیگران، با محبت کردن، احترام گذاشتن و اسم دیگران را با محبت صدا زدن و دستشان را گرم‌تر فشردن، با همین ساده‌ترین کارها می‌توانستند به مقامات عالی دست یابند

روش ایشان هم این‌گونه بود که آدم باید خودش مبلغ باشد، نه اینکه تبلیغ کند. رفتارش باید مبلغ اسلام باشد. چیزی که در اسلام ارزش دارد حرف نیست، عمل است

«یاد بگیرید جز خدا همه‌چیز را فراموش کنید و غفلت‌ها را از بین ببرید.»

مراقبه یعنی آدم در همین زندگی روزمره غفلت را از خودش دور کند حالا هر کس به شیوه‌ای. این قضیه از بین بردن غفلت و دائم در حال حضور و ذکر و یاد بودن اسمش مراقبه است و انسان باید در هر لحظه‌ای و در کل اعمال و رفتارش اعم از اعمال دنیایی یا آخرتی این مراقبه را داشته باشد

این‌گونه نبوده که پیامبر(ص)و ائمه معصومین:همیشه تمام شب و روز را به عبادت بگذرانند و از کارهای طبیعی زندگیشان باز بمانند بلکه تفاوت‌ آن‌ها با دیگران این بوده که آن‌ها تمام کارهایشان عبادت محسوب می‌شد، چراکه انسان وقتی خدایی شد و نیتش در همۀ کارها تقرب به خدا شد، هم اعمال طبیعی روزمره و هم اعمال عبادی او حکم نماز را خواهند داشت، هرچند که نماز حقیقی به صورت اتم و اکمل، بالاترین نوع عبادت است اما کارهای دیگر هم به نسبت خود در حکم نماز خواهند بود

کسی که خود را با پول ناچیزی عوض می‌کند و یا کسی که خود را به گناه غیبت و تهمت می‌فروشد، آن اندازه می‌ارزد و آن که عبادتش را به خاطر ترس از جهنم و یا شوق بهشت انجام می‌دهد، همان‌قدر ارزش دارد اما آن که خرید و فروشش با خدا شد، قیمتش هم خود خدا می‌شود

در مورد مولوی و حافظ ارادت می‌ورزیدند و کتاب‌های محی‌الدین عربی را مطالعه می‌کردند.

«خوشا آنان که دائم در نمازند»

مگر شرف و برتری‌ پیامبر اکرم(ص)قبل از آنکه به پیامبری‌اش باشد به عبادت و عبد بودنش نبود؟ «و أشهَدُ أنَّ محمداً عبدُهُ و رَسولُه»

«وی کتابی نیز در تأثیر صدا و کیفیت آهنگ و تأثیر آن در روح می‌نویسد، رساله‌ای نفیس از اسرار علم موسیقی و روابط معنوی روح با صداها که هر که آن را دیده، زبان به تحسین گشوده اما او از خوف آنکه به دست نااهل از ابناء زمان و حکام جائر بیفتد آن را از بین می‌برد.»

کل شیء هالک وصف آن کس است که جز به دنیا نیندیشد و جز برای دنیا کار نکند. آن که تنها به دنیای مرده و فانی پرداخت، دلش هم می‌میرد و مرده و مردارخوار می‌شود اما آن که خود وجه رب و آینه‌ای شد که خدا در آن تجلی می‌کند، به بقای الهی بقاء دائم می‌یابد و زبان حالش این می‌شود که: بعد از این نور به آفاق دهیم از دل خویش که به خورشید رسیدیم و غبار آخر شد

این او نیست که غایب است و این ما نیستیم که منتظریم بلکه او در میان ماست و منتظر است که دوران ظهور ما فرا برسد و دل‌هایمان از پرده در آید.

آری، آدمی بدون عبادت عبد نمی‌شود و بدون عبودیت به ربوبیت دست نمی‌یابد، که فرموده‌اند: «العبودیةُ جوهرةٌ کُنهُهَا الرُّبوبِیَّة»

جهان و کار جهان جمله هیچ در هیچ است

امثال آیت‌الله الهی هم انسان‌های معمولی مثل ما بودند فقط قدر و قیمت خود را یافتند. پس اگر هنوز قدم در راه نگذاشته‌ای و معشوقت را نیافته‌ای به دلت یک بسم‌الله بگو و شروع کن و اگر قدر و قیمت خود را فهمیده‌ای و حساب و کتابت را کرده‌ای، عزم جزم کن و به معشوقت ثابت کن که دوستش داری هرچند که حُسن او از عشق غیر مستغنی‌ است.

آنچه به خود روا می‌داری به دیگران بپسند و آنچه به خود روا نمی‌داری به دیگران روا مدار!

زین‌گونه‌ام که در غم غربت شکیب نیست گر سر کنم شکایت هجران غریب نیست جانم بگیر و صحبت جانانه‌ام ببخش کز جان شکیب هست و ز جانان شکیب نیست

به حریم خلوت خود شبی چه شود نهفته بخوانی‌ام به کنار من بنشینی و به کنار خود بنشانی‌ام من اگرچه پیرم و ناتوان تو مرا ز درگه خود مران که گذشت در غمت ای جوان همه روزگار جوانی‌ام