بریده‌هایی از کتاب ال‍ه‍ی‍ه‌: شرح حال عارف ربانی سیدمحمدحسن الهی‌طباطبایی

از عشق من به هر سو در شهر گفتگویی است من عاشق تو هستم این گفتگو ندارد

توبه حقیقی آن است که از خوبی و بدی توبه کنی. من بعد از اندکی تأمل گفتم توبه از بدی که در آن بحثی نیست اما توبه از خوبی به چه معناست و نظر حضرت‌عالی کدام است؟ فرمودند آنچه از نماز و روزه و قرائت قرآن و درس و غیره که خوب می‌پنداریم، همۀ آن‌ها را ناقص خواهیم یافت. وَ هُم یحسَبونَ أنَّهُم یحسِنونَ‌ صُنعاً، این‌ها خیال می‌کنند کار خوب انجام می‌دهند.» سید محمد الهی نیز در این‌باره می‌گوید: «ایشان بارها می‌فرمودند از حسنات اعمالتان که خیال می‌کنید حسنه است، توبه کنید تا چه رسد به معاصی.»

در جواب این سؤال که ایشان در برخورد با سختی‌ها و مشکلات چگونه بودند، می‌گوید: «خیلی آرام و مطمئن، مثل کسی که به گذشت زمان و تعویض صحنه‌ها اعتقاد داشته باشد. انگار یاد گرفته بودند کل مصائب دنیا را به جان بخرند و دم بر نیاورند و از کسی چیزی نخواهند. یکی از دوستان می‌گفت: آقا نخواستن را یاد گرفته است.»

آری، فاصلۀ انسان تا خدا یک قدم است و آن یک قدم پا گذاشتن انسان روی خود است و قدم بعد در بهشت مهمان خداست. فقط یک قدم! آن هم روی خود، نه روی دیگران و او این یک قدم را برداشته است.

«بهترین مردم از نظر ایمان خوش‌خلق‌ترین آن‌ها و مهربان‌ترین آن‌ها با خانواده خود است و من از همۀ شما به خانوادۀ خود مهربان‌ترم.»

رسول‌الله(ص)فرموده‌اند: دلی را نشکن که اگر شکسته شد قابل التیام نیست، چنان‌چه اگر ظرف سنگینی شکست با لحیم اصلاح نمی‌شود

روزی یک ثانیه با خدا بودن، روزی تنها یک‌بار قربةالی‌الله برای خدا کار کردن، برای خدا درس دادن و درس خواندن، برای خدا صحبت کردن، برای خدا رانندگی کردن، برای خدا کمک کردن به همسر، برای خدا نظافت منزل، همسرداری و بچه‌داری کردن و یا روزی ترک یک کار مخالف رضایت او برای تقربش کار سختی نیست. تنها روزی یک دقیقه عبادت! یک دقیقه سجده! یک دقیقه رکوع! بزرگان هم از همین‌جا شروع کرده‌اند و کم‌کم سراسر زندگیشان رنگ و بوی خدایی گرفته و دائم‌الذکر شده‌اند. ا

راستی از زندگی خود چقدر برای لذت‌های نفس‌مان، چقدر برای شیطان و چقدر برای جلب‌نظر و رضایت دیگران وقت می‌گذاریم؟ و سهم خدا در این زندگی چقدر است؟! نکند خدا در حاشیۀ زندگیمان قرار گرفته باشد؟! نکند از چشم خدا افتاده باشیم؟!

«بدن استر روح است، هرچه بیشتر به آن برسید بیشتر می‌توانید از آن کار بکشید. نصف شب‌ها که برای نماز برمی‌خیزید چیز مختصری تناول کنید، مثلاً چای، دوغ یا یک خوشه انگور و یا چیز مختصر دیگری که بدن شما از کسالت در آید و نشاط برای عبادت داشته باشید تا بیداری شبتان از سر تکلیف و عادت نباشد.»

جهان و کار جهان جمله هیچ در هیچ است، دل باختن به دنیا و معامله با آن معنی ندارد.

«ایشان آدم خیلی بشاش، خوب‌محضر و [اهل] بگو و بخند بود. برعکس علامه که ساکت بودند و البته سکوتشان هم مسائلی داشت. وقتی از علامه سؤال می‌کردید، با بشاشیت جواب می‌داد، سؤال که تمام می‌شد می‌رفت توی خودش... سکوت... اما آقای الهی برعکس ایشان بود. خیلی بگو بخند و مجلس‌گرم بود.

سلامت خود را حفظ نما و به تنت برس چون اگر تنی ضعیف باشد مثل مرکبِ خواب ما را به مقصد نمی‌رساند.