بریده‌هایی از کتاب ال‍ه‍ی‍ه‌: شرح حال عارف ربانی سیدمحمدحسن الهی‌طباطبایی

«شما نمی‌خواهد راه بیفتید و دنبال حضرت بروید، اگر شما استعداد و قابلیتش را داشته باشید، ایشان خودشان به سراغ شما می‌آیند و خود ترتیب تشرف را خواهند داد.»

او صبر خواهد از من بختی که من ندارم من وصل خواهم از او قصدی که او ندارد

بنده‌ای فقیه نمی‌شود به تمام معنا مگر اینکه اولاً حب و بغضش برای خدا باشد که مثلاً فلان‌کس در فلان خط است، من را دوست دارد، ندارد، به من احترام گذاشت، نگذاشت ... هیچ‌کدام ملاک حب و بغضش نباشد، حب و بغضش فقط برای خدا باشد.

«این هر دو برادر با اینکه نابغه بودند اما هیچ‌گاه اظهار نمی‌کردند. اگر شما یک‌سال با آقای طباطبایی مصاحبت می‌کردید، مسافرت می‌کردید، بحث علمی پیش نمی‌آمد اصلاً فکر نمی‌کردید این آقا سواد دارد. اصلاً انگار یک سید عادی است که عمامه به سر گذاشته است.»

یک جملۀ ایشان همیشه زبانزد کسانی که به صورتی با ایشان ارتباط داشتند، بوده و هست و آن عبارت ”اهمیت ندارد“ است

آقای سید محمدصادق قاضی طباطبایی می‌گوید: «آقای الهی زمانی که در قم بود، به روضه‌ای که در منزل مرحوم میرزاتقی زرگری تشکیل می‌شد می‌رفت. آن‌ها بعد از روضه یک جلسۀ خصوصی داشتند. یک‌بار پس از اتمام روضه وقتی برای ایشان در سینی مسی چای می‌آورند، ایشان انگشت خود را بر لب می‌گذارد و بعد به سینی مسی می‌زند سینی تبدیل به طلا می‌شود. اما ایشان می‌گوید: ما طلا را می‌خواهیم چه کنیم، دوباره انگشت بر لب می‌گذارد و به سینی می‌زند و سینی دوباره به حالت اولیه‌اش برمی‌گردد.»

علامه حسن‌زاده: «نکته‌ای بلند از استادم، شادروان جناب علامه آقا سید محمدحسن الهی طباطبایی تبریزی، جانم به فدایش، به یادگار دارم. روزی در شیخان قم به حضور مبارکش افتخار تشرف داشتم و هیچ‌گاه در محضر فرخنده‌اش یک کلمه از دنیا و از کسی گله و شکوا و حرف کم و زیاد مادی نشنیدم. فرمود: آقا انسان‌ها معادن‌اند، باید معدن‌ها را در آورد.»

عبد در بند مولایش است و خواسته‌های خود را از یاد می‌برد. می‌گویند: «آقا سید محمدحسن الهی نخواستن را یاد گرفته بود.»

من از حکایت عشق تو بس کنم؟ هیهات!

می‌فرمود: ما طلبی از خدا نداریم. ما به وظیفه‌مان عمل می‌کنیم، خواجه هم خود رسم بنده‌پروری می‌داند

آقای سید محمد الهی در جواب این سؤال که ایشان در برخورد با سختی‌ها و مشکلات چگونه بودند، می‌گوید: «خیلی آرام و مطمئن، مثل کسی که به گذشت زمان و تعویض صحنه‌ها اعتقاد داشته باشد.

او بنده است و می‌داند که بنده امر و نهی نمی‌کند

آن‌ها که همیشه در زندگی سردرگم‌اند و هرچه بیشتر می‌جویند کمتر می‌یابند، دلیلش این است که خدا را گم کرده‌اند و خدا هم آن‌ها را به حال خود رها کرده است برای همین مانند کلاف سردرگم هر روز به دور خود می‌گردند.

از توصیه‌های ایشان اگر جمله‌ای به خاطر دارید بفرمایید. سید محمد الهی: - حق را بشناس تا مردان حق را بشناسی! - آنچه به خود روا می‌داری به دیگران بپسند و آنچه به خود روا نمی‌داری به دیگران روا مدار! - سلامت خود را حفظ نما و به تنت برس چون اگر تنی ضعیف باشد مثل مرکبِ خواب ما را به مقصد نمی‌رساند.

عالم و هرچه در آن است همه و همه سیال‌اند و با رغبت و عشقی وصف‌ناشدنی به سوی او در سیر و پروازند. ذرّه‌ای در این عالم نیست که مست و سرگردان او نباشد و او نیز طالب و مشتاق مخلوقات خود است

در موقع خروج از عراق نام خانوادگی «الهی» را برای خود برمی‌گزیند و در توضیح آن می‌گوید: «چه اسمی بهتر از آنکه انسان منتسب به خدا باشد.»

اگرچه حسن تو از عشق غیر مستغنی است من آن نیم که از این عشقبازی آیم باز

گناه خدافروشی محض است، پایین آوردن خدا از مقام عزّ قدسش و زیر پا نهادن امرش است.

آن که خرید و فروشش با خدا شد، قیمتش هم خود خدا می‌شود

اما او که هیچ‌چیز از اوضاع ما بر او پوشیده نیست و رسیدگی امور ما را بر عهده دارد و در میان ماست پس چرا برای ما این‌قدر غایب و در پرده است؟ مگر تفاوت ما با آقای الهی چیست؟ چرا ما او را امام غایب می‌دانیم و آقای الهی ایشان را امام حاضر؟ چرا ما این قدر از اماممان دوریم و امام او این‌قدر برایش جلوه و حضور دارد؟ می‌گویند: «ایشان واقعاً حضرت را حاضر و ناظر می‌دانست و به آن اعتقاد داشت طوری که حتی در کوچک‌ترین حرکات و رفتار زندگی آن‌طور رعایت همه‌چیز را می‌کرد که انگار همان لحظه در حضور حضرت است.»