بریده‌هایی از کتاب خرده‌جنایت‌های زناشویی

«یک مرد، معشوقه می‌گیرد تا در کنار همسرش بماند، در صورتی که یک زن معشوق می‌گیرد برای آن که شوهرش را ترک کند.»

کسی که می‌خواهد از همه چیز مطمئن باشد، باید به روابط کوتاه مدت بسنده کند. روابطی مشخص، علامت‌گذاری شده، با یک آغاز، یک میانه و یک پایان. جاده‌ای معین با مراحل کاملاً تعریف شده: مبادله‌ی اولین لبخند، اولین قهقهه، اولین شب، اولین مشاجره، اولین آشتی، اولین گرفتاری، اولین سوءتفاهم، اولین تعطیلات از دست رفته، اولین قهر، دومین، سومین و بعد جدایی کامل. سپس، روز از نو، روزی از نو، روز از نو، روزی از نو. مسیر مشابه ولی با شخصی دیگر. به این می‌گویند زندگی ماجراجویانه که بیشتر زندگی بدون ماجراست، یک زندگی سریالی است. دوست داشتن برای همیشه منطقی نیست، دوست داشتن طولانی مدت دیوانگی محض است. عقل حکم می‌کند که دوست داشتن، مدت معینی داشته باشد، مدتی که لذتبخش است. به این می‌گویند عقل‌گرایی عاشقانه: تا زمانی عاشقیم که رؤیاها و تصوراتمان پابرجاست. به محض زایل‌شدن توهمات، فارغیم، به عبارتی از یکدیگر جدا می‌شویم. به محض آن که واقعیت ظاهر می‌شود، رؤیایی باقی نمی‌ماند. آن وقت هرکس به راه خود.

عصر ما به قدری ظریف و شکننده شده که نیاز به داروهای خودآگاهی دارد. ولی موفق نمی‌شود شفایمان دهد تا انسان شویم.

در بیست سالگی می‌توان گذر سال‌ها را نادیده گرفت؛ اما از چهل سالگی به تدریج، خواب و خیال‌ها و آرزوهای دور و دراز از بین می‌روند. زن زمانی متوجه سن‌اش می‌شود که می‌بیند خیلی‌ها جوان‌تر از خودش هستند.

تو دیگر آرزو نداری با من زندگی کنی، چون با من زندگی می‌کنی

مردی را عاشقانه دوست داشتن چیست؟ دوست داشتن او علیرغم میل خود، علیرغم میل او و هر چیز دیگر.

مردها بی‌دل و بی‌شهامتند. مشکلات درونی خانه‌شان را نمی‌بینند می‌خواهند، همچنان باور کنند که اوضاع مرتب است. امّا زن‌ها، رو برنمی‌گردانند، نگاه می‌کنند و صرفنظر نمی‌کنند. لیزا: این‌ها را در کتاب بعدیت بنویس. خوانندگان زیادی میان زن‌ها به دست می‌آوری. ژیل: زنان با مشکلات زیادی روبه‌رو می‌شوند، ولی دلشان می‌خواهد باور کنند که مشکل خودشانند و فرسوده شدن قوای جنسی شوهرشان وابسته به کاسته‌شدن فریبندگی آن‌هاست. خود را مقصر می‌دانند و همه چیز را به خود نسبت می‌دهند. لیزا: مردها از روی خودخواهی مرتکب اشتباه می‌شوند و زن‌ها از روی خودمحوری.

عشق من به تو بذری است که همچون نور یک ستاره در عمق روح من است. چیزی که نه به آن دسترسی دارم و نه می‌توانم تغییرش بدهم. بخشی از وجود تو در من است. حتی اگر خودت بروی، این بخش باقی می‌ماند.

ژیل: آیا به من علاقه داره؟ آیا دوست داشتنی‌ام؟ فقط دوست داشتنی؟ من برای خودم هم ناشناسم. حتی نمی‌توانم خود را ارزیابی کنم، ابزاری برای ارزیابی ندارم... و شانه‌ها را بالا می‌اندازد. لیزا به طرز عجیبی او را نگاه می‌کند، می‌خواهد چیزی بگوید، ولی خودداری می‌کند. پس از لحظه‌ای. ژیل: آیا شما او را دوست دارید؟ لیزا: او یعنی چه کسی؟ ژیل: او را! یعنی من، زمانی که من بودم! شوهر شما.

«یک مرد، معشوقه می‌گیرد تا در کنار همسرش بماند، در صورتی که یک زن معشوق می‌گیرد برای آن که شوهرش را ترک کند.»