بریده‌هایی از کتاب کوری

دختری که عینک آفتابی داشت پرسید: ــ آیا سرانجام برخواهد خاست؟ همسر پزشک گفت: ــ نه، کسانی که هنوز زنده هستند، بیشتر نیاز به برخاستن دارند، ولی برنمی‌خیزند.

گذشتن از کنار اجساد و ندیدن آنها، رویدادی دیرینه است.

ما جاودانه نیستیم و از مرگ نمی‌توانیم بگریزیم، ولی دست‌کم می‌توانیم کور نباشیم و کور از دنیا نرویم.

دنیای ما پر از افراد کور است.

پاسخها معمولاً زمانی که انسان به آنها نیاز دارد، گم می‌شوند و باید منتظر گذشت زمان ماند تا پیدا شوند.

ــ ما آدمهای شریفی در اینجا داریم... ــ این هم ضرب‌المثل است؟ ــ نه، مال خودم است!

پاسخ «بد نیستم» را معمولاً زمانی که نخواهیم تمارض کنیم، به عنوان عادت بر زبان می‌آوریم. حتی اگر از شدت بیماری و ضعف، در حال مردن باشیم، هرگاه حال ما را می‌پرسند، می‌گوییم بد نیستیم. این کار، حفظ آبرو تام دارد و تنها در نسل بشر مشاهده می‌شود.

ناراحتی وجدان که افراد بی‌فکر اغلب از آن اجتناب می‌کنند و بسیاری از انسانها حاضر به شنیدن نام آن نیز نیستند، همواره وجود داشته است، دارد و خواهد داشت.

اگر به این کورها کمک نشود، خیلی زود مثل حیوانات می‌شوند.

حرف درست‌تر از این نشنیده‌ام. بنابراین فکر می‌کنم ترس ما را کور کرده و همین ترس ما را کور نگه‌می‌دارد!

دو خلبان هواپیمای مسافری با هم کور شدند و هواپیما را به زمین کوبیدند. همه خدمه و مسافران آن هلاک شدند. چند روز بعد، آشکار شد که هواپیما از نظر فنی عیب و ایرادی نداشته. تنها بازمانده هواپیما یعنی جعبه سیاه، واقعیت ماجرا را افشا کرد.

ــ برگردیم، فایده ندارد. اینها را نباید سرزنش کرد، چون ترسیده‌اند و تنها از دستور اطاعت می‌کنند. ــ باور نمی‌کنم! مخالف اصول انسانی است. ــ بهتر است باور کنی. واقعیت بارزتر از این می‌خواهی؟

صدای پارس کردن و حرفهای یکدیگر را می‌شناسیم و دیگر رنگ پوست، چهره، رنگ چشم و مو و سایر امور ظاهری اهمیتی ندارد، گویی هرگز وجود نداشته است.

فکر نمی‌کنم ما کور شدیم. ما کور هستیم، کوری که می‌بیند. کورهایی که می‌توانند ببینند، ولی نمی‌بینند

ــ با این حساب، آینده‌ای در کار نیست. ــ نمی‌توان گفت آینده‌ای در کار است یا نه. ــ آنچه اهمیت دارد، زنده ماندن و زندگی کردن در زمان حال است. همسر پزشک گفت: ــ زمان حال، بدون آینده بیهوده است! شاید انسان بدون چشم دوام بیاورد، ولی دیگر انسان نیست. دلیل این امر، آشکار است. کدام‌یک از ما خود را همان انسان پیشین می‌داند؟ مثلاً خود من مردی را کشته‌ام.

چشم تنها عضو بدن است که می‌توان روح را از طریق آن دید.

اگر نمی‌توان زندگی کاملاً انسانی داشت، باید از همه توان استفاده کرد تا زندگی کاملاً حیوانی نشود

ما کور هستیم، کوری که می‌بیند. کورهایی که می‌توانند ببینند، ولی نمی‌بینند.

تا روزی که می‌توانم، هستم، ولی بیشتر از آن نمی‌توانم قولی بدهم. اگر روزی متوجه شویم که دیگر کاری از ما برنمی‌آید و برای کسی فایده نداریم، باید جرأت داشته باشیم این دنیا را رها کنیم

کسانی که هنوز زنده هستند، بیشتر نیاز به برخاستن دارند، ولی برنمی‌خیزند.