بریده‌هایی از کتاب کوری

احساسات شدیدی در ابراز شادی حاکم بود. حتی افرادی که هنوز کور بودند، می‌خندیدند، گویی آن چشمهای گشوده شده، متعلق به خودشان است.

مردی که اتومبیل مرد کور را دزدید، در لحظاتی که می‌خواست به او کمک کند، قصد سوئی نداشت، بلکه تنها احساس جوانمردی و ترحم کرد. این دو ویژگی انسانی در وجود تبهکارانی بدتر از او هم گاهی پیدا می‌شود.

پاسخ «بد نیستم» را معمولاً زمانی که نخواهیم تمارض کنیم، به عنوان عادت بر زبان می‌آوریم. حتی اگر از شدت بیماری و ضعف، در حال مردن باشیم، هرگاه حال ما را می‌پرسند، می‌گوییم بد نیستیم. این کار، حفظ آبرو تام دارد و تنها در نسل بشر مشاهده می‌شود.

تنها یک زن می‌تواند انتقام سایر زنها را بگیرد.

ما کور هستیم، کوری که می‌بیند. کورهایی که می‌توانند ببینند، ولی نمی‌بینند.

هرچند بخت و اقبال موجب نمی‌شود انسان دزد شود، ولی به دزد شدن او کمک زیادی می‌کند، زیرا سرشت دزد به دنبال فرصت می‌گردد

فکر نمی‌کنم ما کور شدیم. ما کور هستیم، کوری که می‌بیند. کورهایی که می‌توانند ببینند، ولی نمی‌بینند.

دزد اتومبیل توسط پاسبان به خانه رسید. به ذهن این مأمور قانون وظیفه‌شناس و مهربان هم نمی‌رسید که دست خلافکار سنگدلی را گرفته است، ولی نه به عنوان مجرم. بلکه می‌خواست او را به خانه برساند تا مرد بیچاره و کور، بر زمین سقوط نکند. پیشتر هرگاه دست مجرمی را می‌گرفت، به منظور جلوگیری از فرار او بود.

این دعواهای همیشگی مرا تا مرز جنون می‌برد. نمی‌دانی مشاهده دو فرد کور که به خاطر غذا جدال می‌کنند، چقدر ناراحت می‌شوم. ــ دعوا همیشه بوده. دعوا نوعی کوری است...

تیغه تیز خنجر نور، شباهت زیادی به تیغه تیز و براق قیچی داشت.

اگر نمی‌توان زندگی کاملاً انسانی داشت، باید از همه توان استفاده کرد تا زندگی کاملاً حیوانی نشود.

آرام باش، زمانی که بیماری واگیردار به جایی می‌رود، دیگر کسی مقصر نیست و همگان قربانی به حساب می‌آیند.

عقل سلیم حکم می‌کند که خوب و بد کردار ما با هم محاسبه ‌شود

شاید در دنیای کورها، ارزش واقعی زیبایی آشکار شود!

از قدیم گفته‌اند شمعی که راه را روشن می‌کند نور بیشتری دارد.

ــ همه ما لحظاتی درمانده می‌شویم و گریه می‌کنیم. گریه نوعی رهایی از درماندگی است. اگر گریه نباشد، شاید بمیریم.

ــ فکر نمی‌کنم ما کور شدیم. ما کور هستیم، کوری که می‌بیند. کورهایی که می‌توانند ببینند، ولی نمی‌بینند.

شاید بینایی خود را از دست نداده باشم، ولی چون کسی نیست مرا ببیند، کورتر می‌شوم.

اگر روزی متوجه شویم که دیگر کاری از ما برنمی‌آید و برای کسی فایده نداریم، باید جرأت داشته باشیم این دنیا را رها کنیم.

ــ اتکا به امیدهای واهی بی‌فایده است. ــ بدون دارا بودن چنین امیدهایی، زندگی بیهوده است.