بریده‌هایی از کتاب نمی‌گذارم کسی اعصابم را به‌هم بریزد

”اگر می‌خواهید مطمئن شوید كه هیچ كس یا هیچ چیز هرگز اعصابتان را به هم نمی‌ریزد، فقط هیچ‌وقت خودتان را بیش از حد مضطرب، عصبانی، افسرده یا دچار احساس گناه نكنید“

انتقاد از رفتار كسی بدون اینكه او را تحقیر كنید، هنر است

درنهایت، ما پیشنهاد نمی‌كنیم كه مردم نباید هرگز درباره‌ی چیزی احساسی شدید داشته باشند. آنچه می‌گوییم این است كه ما اغلب نسبت به موقعیت‌ها یا اشخاصی كه (حداقل برای ما) مأیوس‌كننده هستند، واكنش افراطی نشان می‌دهیم – اما از طریق فكری كه درباره‌ی موضوعات می‌كنیم، آن‌ها را بدتر می‌كنیم. در این موقعیت، ما بخشی از مشكل هستیم. احساسات شدید خوب هستند، اما این واكنش‌های افراطی ما است كه اوضاعمان را به هم می‌ریزد.

درواقع اشخاص و موضوعات اعصاب ما را به هم نمی‌ریزند. شاید به نظر برسد كه آن‌ها این كار را می‌كنند، اما در واقع اینكه ما درباره‌ی آن‌ها چه فكری ‌كنیم و چه واكنشی نشان ‌دهیم، تعیین می‌كند كه چقدر ناراحت ‌شویم و چطور در موقعیت‌های خاص واكنش نشان ‌دهیم. ما خودمان اعصابمان را به هم می‌ریزیم! و می‌توانیم بیاموزیم كه این كار را نكنیم.

برنامه‌ای بهتر این است كه به اشخاص و موضوعات معینی كه اعصابتان را به هم می‌ریزند نزدیك شوید و كنارشان بمانید، نه اینكه از آن‌ها اجتناب كنید. سپس می‌توانید این حساسیت را در خودتان از بین ببرید كه از اشخاص و موقعیت‌ها در زندگی اذیت شوید و از لحاظ رفتاری تمرین كنید خودتان را درباره‌ی آن‌ها ناراحت نكنید.

اگر خودتان را بیش از حد گناهكار بدانید (احساس مسؤولیت، پشیمانی و شرمندگی خیلی زیاد)، آن وقت دیگران می‌توانند بر شما مسلط شوند. شما نمی‌توانید ارزیابی‌های خوبی داشته باشید و بر طبق استدلال‌هایی نادرست تصمیم خواهید گرفت (چون زیادی احساس گناه می‌كنید).

. اشخاص كمال‌گرا به‌راستی افراطی هستند. آن‌ها باور دارند كه باید در هر كاری كه به عهده می‌گیرند كامل باشند، و این برآورد نادرست باعث می‌شود یا آن كار را انجام ندهند، یا نمی‌توانند آن را به پایان برسانند چون خیال می‌كنند به اندازه‌ی كافی در آن خوب نیستند. آن‌ها اغلب كارهای ناتمام زیادی دارند كه همان‌طور رها شده مانده است

ما می‌دانیم دنیا منصفانه نیست، با این حال هنوز وقتی بی‌انصافی می‌شود، ناراحت می‌شویم. ما بی‌درنگ به این فكر می‌افتیم كه دنیا باید به‌خصوص با ما منصفانه رفتار كند.

با شخصی صحبت می‌كردم كه در اوج عصبانیت گفت: ”خوب ، كه چه؟ تمام آن مسایل تمام شد، نشد؟“

مسؤولیت‌پذیری به این معناست كه شما برای احساسات و اعمالتان مسؤول هستید چون این قابلیت را دارید كه آن‌ها را جهت دهید و مدیریت كنید. سرزنش كردن خود یعنی اینكه شما خود و كل شخصیت‌تان را بابت بدعمل كردن تحقیر می‌كنید. مسؤولیت‌پذیری سالم است اما سرزنش كردنِ خود، مخرب است.