بریده‌هایی از کتاب در جا زدن ممنوع

”اگر قصد دارید هر شب با رضایت‌خاطر واقعی بخوابید؛ باید عادت کنید هر روز صبح با عزمی راسخ از خواب برخیزید.“ جورج لاریمر

”نشانه‌ی بارز مدیران تأثیرگذار این است: آنان، بی‌آن‌که تسلیم شوند، درس‌های زندگی را می‌آموزند.“

اگر زمانی مناسب وجود داشته باشد که باید جسارتت را به‌کار بگیری، تا تفاوتی سازنده را به‌وجود آوری، تا انجام‌دادن کاری ارزشمند را شروع کنی؛ آن زمان، همین لحظه است. ضرورتی ندارد دلیلی فوق‌العاده داشته باشی؛ فقط برای انجام‌دادن کاری بکوش که در قلبت احساسش می‌کنی، کاری که انجام‌دادنش را آرزو داری، کاری که رؤیای تو محسوب می‌شود.

اگر زمانی مناسب وجود داشته باشد که باید جسارتت را به‌کار بگیری، تا تفاوتی سازنده را به‌وجود آوری، تا انجام‌دادن کاری ارزشمند را شروع کنی؛ آن زمان، همین لحظه است. ضرورتی ندارد دلیلی فوق‌العاده داشته باشی؛ فقط برای انجام‌دادن کاری بکوش که در قلبت احساسش می‌کنی، کاری که انجام‌دادنش را آرزو داری، کاری که رؤیای تو محسوب می‌شود.

اندیشمندی گفت: ”اگر قرار است فردای شما، در مقایسه با امروزتان، بهتر نباشد؛ پس، چرا آرزو می‌کنید فردا هم زنده بمانید؟“

رشد و پیشرفت شما درنتیجه‌ی ماندن در منطقه‌ی امنتان اتفاق نمی‌افتد. شما نمی‌توانید به‌طور همزمان پیشرفت کنید و از تغییرکردن بپرهیزید.

بسیاری از انسان‌ها در موقعیت‌های دشوار زندگی‌شان اغلب واکنشی خوب و مناسب از خودشان نشان نمی‌دهند. به‌نظر می‌رسد بعضی انسان‌ها چنین شعاری را در نظر دارند: ”وقتی زندگی برایت دشوار می‌شود؛ بهتر است اندکی بخوابی.“ یک‌بار این جمله را پشت خودرویی دیدم. چنین کاری به‌راستی مایه‌ی پشیمانی انسان است.

اگر شما همیشه، در کلاس درس، شاگرد ممتاز باشید؛ پس، به‌اشتباه در این کلاس حضور دارید.

مفهوم انگیزه درکل تله‌ای بیش نیست.

جروم برونر، روانشناس دانشگاه هاروارد، می‌گوید: ”شما، بیش از آن‌که برمبنای احساستان به اقدام‌کردن تشویق و ترغیب شوید، با اقدامتان می‌توانید احساسی ویژه را در وجودتان برانگیزید.“

اگر می‌خواهید از موقعیت کنونی‌تان به موقعیت دلخواه‌تان برسید؛ در ابتدا باید از گزینه‌هایی آگاهی یابید که شما را از مقصد یا هدف دلخواه‌تان دور می‌کنند.

”پنداره‌ی شما فقط زمانی شفاف خواهد شد که ژرفای قلبتان را جست‌وجو کنید. انسانی که به دنیای بیرونش می‌نگرد فقط رؤیاپردازی می‌کند. انسانی که به دنیای درونش می‌نگرد به هوشیاری می‌رسد.“ کارل یونگ

”کمابیش همه‌ی انسان‌ها بخشی از زندگی‌شان را هدر می‌دهند تا ویژگی‌هایی را از خودشان به نمایش بگذارند که در کل از آن‌ها بی‌بهره هستند.“

زندگی ارزیابی‌نشده ارزش تجربه‌شدن ندارد؛ اما زندگی تجربه‌نشده ارزش ارزیابی‌شدن دارد.

باید چنین سؤالی را برای خودتان مطرح کنید: ”من اجازه می‌دهم کدام احساسم به‌راستی نیرومندتر باشد؟“ پاسخ شما به این سؤال اهمیتی بسیار دارد زیرا احساس غالب شما همواره پیروز میدان خواهد بود. من می‌خواهم تشویقتان کنم تا ایمانتان را هرچه بیشتر تقویت کنید و از انرژی‌بخشیدن به ترس‌های وجودتان به‌شدت بپرهیزید.

من احساس می‌کردم که استون به‌صورت شخصی با من حرف می‌زند. من به خانه رفتم و، در طی شش ماه بعد، به‌معنای‌واقعی کوشیدم به توصیه‌ی استون عمل کنم. من هر روز صبحم را با تکرارکردن این جمله شروع می‌کردم: ”هم‌اکنون انجامش بده.“ هر شب نیز پس از تکرارکردن این جمله می‌خوابیدم. این کار سبب شد گونه‌ای احساس ضرورت نسبت به انجام‌دادن کارهای سازنده در مسیر دستیابی به اهداف ارزشمندم در وجودم پدیدار شود.

وقتی به انسانی آموزش می‌دهم که آرزو دارد پیشرفت داشته باشد و به سطحی بالاتر در زندگی برسد؛ درابتدا از او می‌خواهم واژه‌ای را انتخاب کند که او را به بهترین شیوه توصیف می‌کند. وقتی او چنین کاری را انجام می‌دهد؛ مانند این است که صفحه‌ای را از یک کتاب گشوده و یک واژه را پررنگ کرده است. این شخص، به‌جای این که سیصد واژه‌ی مختلف را در آن صفحه مشاهده کند، تمام توجه و اراده‌اش بی‌درنگ بر یک واژه و بر موهبت اصلی‌اش متمرکز می‌شود. همچنین، وقتی انسان بر موضوعی متمرکز می‌شود؛ همان موضوع در زندگی‌اش گسترش می‌یابد

برای پی‌بردن به هدف واقعی و راستینتان در زندگی، باید در زمینه‌ی خودآگاهی رشد کنید. برای تبدیل‌شدن به انسانی بهتر و شایسته‌تر، باید به رشد شخصیتتان توجه نشان دهید. برای پیشرفت‌کردن در امور شغلی‌تان، باید مهارت‌های خودتان را هرچه بیشتر پرورش دهید. برای تبدیل‌شدن به همسر یا والدینی بهتر و شایسته‌تر، باید در زمینه‌ی روابط انسانی رشد کنید. برای دستیابی به اهداف مالی خود در زندگی، باید دانش اقتصادی خودتان را افزایش دهید.

من ترجیح می‌دهم با رنج ناشی از خویشتن‌داری و انضباط شخصی زندگی کنم و از پیامدها یا پاداش‌های مثبت آن بهره‌مند شوم تا این که بخواهم با رنج ناشی از احساس پشیمانی و افسوس زندگی کنم که ممکن است به درد و رنجی ژرف و دایمی در وجودم تبدیل شود.

بسیاری از انسان‌ها اجازه می‌دهند زندگی‌شان به‌سادگی و به‌خودی‌خود سپری شود. آنان در زندگی‌شان شناور هستند و به همان سویی پیش می‌روند که به آن‌جا کشیده می‌شوند. آنان فقط منتظر می‌مانند تا وضعیت زندگی‌شان به‌خودی‌خود بهبود یابد. آنان فقط به رویدادهای اتفاق‌افتاده در زندگی‌شان واکنش نشان می‌دهند. درپایان زمانی فرامی‌رسد که آنان پی می‌برند نیمی بیشتر از زندگی‌شان را پشت‌سر گذاشته‌اند. آنان در این زمان به نتیجه می‌رسند که بهتر بود به‌شیوه‌ای راهبردی‌تر عمل می‌کردند و فعال‌تر بودند.