بریده‌هایی از کتاب رهایت می‌کنم

بعضی‌ وقتا باید بدونی کِی دیگه ادامه ندی.

چقدر راحته که با آدمای کم‌توقع دوست باشی.

«خونواده‌ت رو نمی‌تونی انتخاب کنی. حیف.»

احمق بودم که فکر می‌کردم می‌تونم از گذشته فرار کنم. هر چقدرم تند فرار کنم، هرچقدر هم دور برم، باز هیچ‌وقت نمی‌تونم ازش جلو بیفتم.

موهایش را با گل‌سرش بسته بود، موهای فر قهوه‌ای تیره‌اش، آشفته اطراف صورتش ریخته شده بود.

درد، خیلی عادلانه، لیاقتمه

این‌جا جایی‌یه که توش کار می‌کنم، فکر می‌کنم و فرار می‌کنم

می‌دونم اگه الان نرم، دیگه اصلاً نمی‌تونم برم.

بعضی‌ وقتا باید بدونی کِی دیگه ادامه ندی.»

وقتی جایی رو می‌ذاری و می‌ری، برات راحته که زندگی اون‌جا رو مثل قبل تصور کنی؛ گرچه همه‌چی مثل اولش نمی‌مونه و به‌مرور زمان تغییر می‌کنه.

من رهاش کردم و به‌خاطر این‌ کارم هیچ‌وقت خودم رو نمی‌بخشم.

می‌شه راحت از یه زندگی بیرون رفت و یه زندگی جدید ساخت؟ باید امتحانش می‌کردم.

به گریس نوشیدنی تعارف کردم و اونم یه لیوان نوشیدنی قبول کرد. «به‌سلامتی جشن.» گرچه برای مهمونی تو نون تُست درست نکرده بود.

همیشه نسبت به کسایی که با خانواده‌شون رابطه‌ی نزدیکی دارن محتاطم. حسود نیستم. خیلی ساده فقط نمی‌تونم تصورش رو بکنم. شاید اگه بابای منم ‌مونده بود، همه‌چی فرق می‌کرد.

همیشه نباید همه‌چیز طبق میل انسان باشد.

خودم رو تکون می‌دم. کِی اون‌قدر ترحم نیاز داشتم؟ کی نتونستم دیگه تصمیم بگیرم مشکلاتم رو حل کنم؟ من بهتر از اینا بودم. بلند می‌گم: «درسته، بذار از پسش برمی‌آم.»

سکوت واسه‌م آزاردهنده‌س تا آرامش‌دهنده،

یه لحظه با خودم فکر می‌کنم که نسبت به درد فیزیکی مصون شده‌م. فکر می‌کنم شاید بدن نتونه هم‌زمان هم درد فیزیکی هم روحی رو تحمل کنه.

تا آن‌جایی که به او مربوط می‌شد می‌دانست یک ساعت صحبت درباره‌ی پیشرفت‌های شخصیتیش یک ساعت اتلاف وقت است،

«هیچ‌کی هیچ‌وقت درحال مرگ تو تختش آرزو نمی‌کنه کاش بیش‌تر کار کرده بود،