بریده‌هایی از کتاب رهایت می‌کنم

بعضی‌ وقتا باید بدونی کِی دیگه ادامه ندی.

چقدر راحته که با آدمای کم‌توقع دوست باشی.

«خونواده‌ت رو نمی‌تونی انتخاب کنی. حیف.»

احمق بودم که فکر می‌کردم می‌تونم از گذشته فرار کنم. هر چقدرم تند فرار کنم، هرچقدر هم دور برم، باز هیچ‌وقت نمی‌تونم ازش جلو بیفتم.

موهایش را با گل‌سرش بسته بود، موهای فر قهوه‌ای تیره‌اش، آشفته اطراف صورتش ریخته شده بود.

درد، خیلی عادلانه، لیاقتمه

این‌جا جایی‌یه که توش کار می‌کنم، فکر می‌کنم و فرار می‌کنم

بعضی‌ وقتا باید بدونی کِی دیگه ادامه ندی.»

می‌دونم اگه الان نرم، دیگه اصلاً نمی‌تونم برم.

وقتی جایی رو می‌ذاری و می‌ری، برات راحته که زندگی اون‌جا رو مثل قبل تصور کنی؛ گرچه همه‌چی مثل اولش نمی‌مونه و به‌مرور زمان تغییر می‌کنه.