بریده‌هایی از کتاب بازیگر زندگی باشیم نه بازیچه‌ی آن

فرزندانی که امکانات بیشتری دارند، قدرشناسی کمتری خواهند داشت.

برای خود دفتر خاطرات داشته باشیم، زیرا بعضی از لحظات زندگی را دو بار زیسته‌ایم، یکی آن‌گاه که زیسته‌ایم و دیگر آن‌گاه که آن را نوشته‌ایم و به یقین هنگام نوشتن، عمیق‌تر زیسته‌ایم!

کسانی که دنبال جمعیت راه می‌افتند، هرگز جمعیتی دنبالشان راه نمی‌افتد.

ای مسلم ‌ترا سحرخیزی هر سحر چون ز خواب برخیزی سر ز بالین شرق برداری دامن و جیب پر ز زر داری پس کنی در جهان زرافشانی بر فقیر و توانگر افشانی چون زنی بر فلک سراپرده بندی از نور در هوا پرده

شما دارید مرگ را زندگی می‌کنید.»

از «بزرگمهر حکیم» پرسیدند که اندر این جهان چه سخت‌تر که به مردم رسد؟ گفت: «سه چیز: نیاز اندر پیری، بیماری اندر غریبی و مرگ اندر ناپاکی.»

ماده روباهی ماده شیری را ریشخند می‌کرد که او هرگز بیش از یکی نمی‌زاید. ماده شیر در جواب گفت: تنها یکی می‌زایم، اما شیر.

«واعظ قزوینی» درباره‌ی تحمل سختی‌ها می‌سراید: تن به محنت ده اگر خواهی بگردی سربلند گر نیفتادی به آتش اوج نگرفتی سپند

پادشاهی درّ ثمینی داشت بهر انگشتری نگینی داشت خواست نقشی که باشدش دو ثمر هر زمان که به نقش کند نظر گاه شادی نگیردش غفلت گاه اندوه نباشدش محنت هر چه فرزانه بود در ایام کرد اندیشه لیک همه خام ژنده‌پوشی پدید شد آندم گفت بنگار «بگذرد این هم»

«هر که دیگران را بشناسد عاقل است و هر که خود را بشناسد، عارف است.»

جهان پرشگفت است چون بنگری ندارد کسی آلت داوری که جانت شگفت است و تن هم شگفت نخست از خود اندازه باید گرفت

اگر می‌خواهی زیاد عمر کنی، در جوانی پیر شو!

به قول نیچه: «کتابی که تو را به فراسوی کتاب‌ها نبرد، به چه ارزد!»

بازیگر زندگی باشیم نه بازیچه‌ی آن! اثری دلپذیر و الهام‌بخش، برای آنان که می‌خواهند به زبانی ساده به مفاهیمی بلند و عمیق دست یابند! بعضی از کتاب‌ها برای ما قصه می‌گویند تا بخوابیم و بعضی دیگر قصه می‌گویند تا ما بیدار شویم! سعید گل‌محمدی

«عبدالله فرج عابد» گوید: «بر خویشتن در شبانه‌روز چهارده هزار نعمت برشمردم.» گفتند شمردن آن چگونه بود؟ گفت: «نفس خویش شمردم در شبانه‌روز چهارده هزار نفس بود.»

«عبدالله بن مبارک» را پرسیدند: «خرد بهتر است یا ادب؟» گفت: «خرد» ، گفتند: «خرد چیست و خردمندی کدام است؟» گفت: «خرد آموختن علم است و خردمندی به کاربستن علم، علم آن است که بدانی چه بباید کرد و خرد آن است که چون بدانستی به کار بندی.»

حکیمی را پرسیدند که آدمی به کمال پرهیزگاری کی رسد؟ گفت: «آن‌گاه که هر چه در دل وی است بر طبقی نهند و به بازار بگردانند و او از هیچ‌کس شرم نداشته باشد.»

یک مثل انگلیسی می‌گوید: «دوستانت باید مثل کتاب‌هایی که می‌خوانی کم باشند و برگزیده!»

بسیاری از پیام‌ها انسان‌ساز هستند، اما بسیاری از انسان‌ها پیام‌سازند. پیامی بساز.

مشکلات «پیچیده» در زندگی، حاصل نسخه‌هایی است که خودت «پیچیده‌ای» !