بریده‌هایی از کتاب قدرت یک زن

من می‌خواهم در آینده بیشتر وقت خود را صرف کمک کردن به زنان برای پذیرفتن و استفاده مثبت از نیرو و توان فردی‌شان کنم.

برای ایجاد ارتباط با فرشته‌های خود، باید آرام بنشینید، چشم‌هایتان را ببندید، چند نفس عمیق بکشید و سعی کنید حضور آنها را کاملاً نزدیک شانه‌های خود احساس کنید، یک فرشته بر روی هر شانه. صمیمیت و محبّت فرشته‌های خود را احساس کنید. از آنها بخواهید، خودشان را به شما نشان بدهند. احساس امنیتی را که آنها به شما تقدیم می‌کنند، با تمام وجود بپذیرید. هنگامی که با مشکلی مواجه می‌شوید، از آنها کمک بگیرید و یا سؤالی که ذهن شما را مشغول کرده است، از آنها بپرسید. ممکن است، به سرعت ارتباط برقرار شود، شایدهم‌ناچارباشید، کمی تمرین کنید. امّا من به شما اطمینان می‌دهم که آنها وجود دارند و به شما علاقه‌مند هستند. پس دیگر، هیچ دلیلی برای ترس وجود ندارد.

ما چگونه به آنها اجازه می‌دهیم که با فرزندان ما چنین رفتار کنند؟

برای من سؤال است که ما در چه سنی یاد می‌گیریم که میزان ارزشمندی خود را با ظاهر بدن‌مان تخمین بزنیم. کودکان هرگز احساس نمی‌کنند که به خاطر اندازه بدن خود، به حدّمطلوب زیبا نیستند.

آیا می‌دانستید که در سال ۱۹۳۵، «النور روزولت» قانونی را به کنگره آورد که در آن مقرر شده بود، هر خانه تازه ساز باید یک دستشویی و یک حمام داشته باشد. بسیاری از مردان نماینده کنگره به مخالفت پرداختند و گفتند: «در این صورت تفاوت میان فقرا و ثروتمندان، چه خواهد بود؟

هنوز هم بی‌عدالتی‌های زیادی در اعاده حقوق و جایگاه صحیح مرد و زن وجود دارد. اگر ما طالب حقوق خود هستیم، باید همانند گذشته در برابر محکمه قانون بایستیم، در برابر همین قوانینی که به نفع مردان وضع شده‌اند

وقت آن رسیده است که ما خشم، شانه خالی کردن از تقصیرات، بازی کردن نقش قربانی و ضعف را کنار بگذاریم. امروز نوبت آن است که ما زنان، قدرت فردی خود را بشناسیم و از آن استفاده کنیم. ما باید اندیشیدن برای خود را آغاز کرده و دنیای برابری را که از آن سخن می‌گوییم و خواستار آن هستیم، بیافرینیم.

خویشتن دوستی شرط اساسی داشتن سلامتی است. خویشتن دوستی و عشق به زندگی، آغوش ما را به روی ثروت‌های هستی می‌گشاید، به طوری که استغنا در همه وجود ما جریان می‌یابد. خویشتن دوستی تأویل ما را از خود بهتر می‌کند

من آماده شناختن عظمت خویش هستم. من اکنون آگاهانه تصمیم گرفته‌ام، هر فکر منفی، ویرانگر و ترس آوری که مرا از تبدیل شدن به زن شگفت‌انگیزی که در من نهفته است، باز می‌دارد، از خود دور کنم. من از امروز کاملاً به خویش متکی هستم، از خود مراقبت می‌کنم و به جای خودم می‌اندیشم. من آنچه را لازم دارم به خود می‌بخشم. من می‌توانم بی‌هیچ خطری، ترقی و پیشرفت کنم. هر چه زندگی‌ام سرشارتر می‌شود، به تعداد کسانی که به من عشق می‌ورزند، افزوده می‌گردد. من با همه زنانی که می‌کوشند به‌یاری‌زنان‌دیگر بشتابند، احساس همبستگی می‌کنم. من مایه برکت زمین هستم. آینده‌ای روشن و زیبا در انتظار من است.» پس چنین باشد!

هرگز خیال نکنید که برای شما دیر است و یا بیش از آن پیر هستید که بتوانید برای خود، رؤیا و هدفی داشته باشید. رؤیاها و اهداف، ما را جوان نگه می‌دارند و موجب می‌شوند که مشتاقانه در زندگی سهیم شویم. عمیقا در آینده به سر ببرید و گذشته را فراموش کنید.

فرهنگ نوپای خودساخته ما، اضطرابی را در ما ایجاد کرده که به هنگام بررسی جسم خود، کاملاً در برابر ترس از چروک‌های آن سکوت اختیار کنیم. ما هرگونه تغییر در چهره و بدن خود را منفی و قابل تحقیر می‌شماریم. به راستی چه تصویر خوفناکی از خود داریم! امّا این فقط یک عقیده است وعقاید تغییرپذیر هستند. شکل و شیوه‌ای که ما جسم خود را با آن می‌شناسیم، اکتسابی است.

فراهم کردن زمانی برای شنیدن صدای دانش درون، اهمیت حیاتی دارد. اگر هر روز به تمرکز فکر نپردازیم، نمی‌توانیم به یک ارتباط ثمربخش با این دانش درونی دست پیدا کنیم. بهترین کاری که می‌توانیم برای خود انجام دهیم، این است که هر روز در ساعتی مشخّص، در سکوت کامل بنشینیم. هیچ کس بهتر از خود ما و قلب ما، در باره زندگی ما و چیزهایی که برایمان مفید است، آگاهی ندارد. به صدای درون‌تان از عمق جان گوش بسپارید. این صدا همواره به بهترین وجه شما را در راه زندگی هدایت می‌کند.

پاسخ همه پرسش‌هایی که برای ما پیش می‌آید، درون ماست. فقط باید فرصتی به دست بیاوریم و با منبع درونی خود ارتباط برقرار کنیم. از همین رو، تمرکز فکر، اهمیت و ارزش پیدا می‌کند. این ارتباط ما را طوری به آرامش می‌رساند که بتوانیم صدای دانایی درون خود را بشنویم. این بهترین نوع ارتباط با کلّ زندگی است که می‌توان به آن دست یافت: فقط باید به آن فرصت دهیم تا به سراغ ما بیاید. چگونه باید به آن دسترسی پیدا کنیم؟ باید فرصتی را برای رسیدن به آرامش اختصاص دهیم. توجّه خود را به درون‌مان معطوف کنیم و در خود به جستجوی آرامش عمیق و زلال یک چشمه بپردازیم.

علم چیزی را ثابت کرده، که بسیاری از ما سال‌هاست از آن خبر داریم و آن وجود نوعی ارتباط، میان جسم و روح است. این ارتباط میان جسم و روح، هرگز قطع نمی‌شود. روح شما، بی وقفه، افکارتان را به سلول‌های بدن‌تان منتقل می‌کند. بنابراین ما لحظه به لحظه، آگاهانه یا ناآگاهانه، افکار سالم یا ناسالم را بر می‌گزینیم. این افکار بر جسم ما تأثیر می‌گذارند. یک فکر به تنهایی تأثیر چندان بزرگی ندارد. البتّه همه ما در روز بیش از ۶۰۰۰۰ فکر در سر می‌پرورانیم و تأثیر این افکار به صورت توده‌ای است. افکار مسموم جسم ما را مسموم می‌سازد. دانش امروز این مدّعا را ثابت می‌کند که ما نمی‌توانیم تسلیم افکار منفی شویم، چرا که این افکار ما را بیمار می‌کنند و حتّی می‌توانند کشنده باشند.

. چشم اندازی مداوم و با ترس و لرز برای یافتن یک شریک مناسب، به اندازه اسیر کردن خود در یک رابطه درد سرساز و معتاد گونه، خطرناک است. اگر مشتاق یافتن یک شریک باشیم این اشتیاق نوعی احساس کمبود درونی را در ما منعکس می‌کند. این مانند هر نوع وابستگی دیگر، نامطلوب است. پرسیدن این سؤال که «مگر من چه اشکالی دارم؟» خود، راه نادرست دیگری است. «جستجو» برای شریک مناسب، همواره با ترس زیاد و احساس «به اندازه کافی خوب نبودن» همراه است. زنان با این کارخود را تا حدّی تحت فشار می‌گذارند که ناچار تن به ازدواج با مردانی می‌دهند که نمی توانند آنها را راضی کنند و یا بسیار خشن هستند

هیچ کس نمی‌تواند عشقی را که ما می‌توانیم به خود ارزانی کنیم، به ما بدهد و کسی هم نمی‌تواند آن را از ما بگیرد.

انتقاد کاملاً بی معناست؛ این کار هیچ نتیجه مثبتی در پی ندارد. از خودتان انتقاد نکنید، این بار را از دوش خود بردارید. از دیگران نیز انتقاد نکنید، زیرا اشتباهاتی که دردیگران کشف می‌کنیم، اغلب فقط محصول چیزهای ناخوشایندی است که در خود ما وجود دارد و به مذاق ما خوش نمی‌آید.

ما در سنین نوجوانی، زیر بمباران تبلیغاتی قرار می‌گیریم که می‌کوشند، عزّت‌نفس ما را پایمال کرده و به ما بقبولانند که برای جذّابیت و برخورداری از احترام دیگران، باید این یا آن محصول را خریداری کنیم. از این رو است که در هر قشری از جامعه ما، دختران نوجوانی یافت می‌شوند که از عزّت‌نفس اندکی برخوردارند

انسانی که عزّت‌نفس داشته باشد، احترام دیگران را نیز بر می‌انگیزد.

واگذاری تقصیر، همیشه نشانه ترس است