بریده‌هایی از کتاب گلدان / بهار و عروسک

دختر: راسته که می‌گن هر کسی یه ستاره داره؟ پسر: هه، فقط چیزهایی رو که به هیچ‌کس نمی‌تونه تعلق داشته باشه عادلانه تقسیم می‌کنن.

دختر: راسته که می‌گن هر کسی یه ستاره داره؟ پسر: هه، فقط چیزهایی رو که به هیچ‌کس نمی‌تونه تعلق داشته باشه عادلانه تقسیم می‌کنن. دختر: (با صفایی کودن و بیگانه) چی...؟ پسر: هیچی!

من نمی‌تونم با جزئیات مست کنم. من نمی‌تونم تو لحظه‌ها زندگی کنم. لحظه یه چیزی‌یه که من دائماً دارم از دست می‌دمش. و ان‌قدر کوتاس، و ان‌قدر ناپایدار، که از دست رفتنش نمی‌تونه برا من یه تراژدی باشه. زندگی تو عالم حس و عقل من، یه چیز درازتر، و کشدارتر، و کشنده‌تری‌یه.

خوبه، خیلی هم خوبه، اما ممکن نیس، همیشگی نیس، هیچ چیز همیشگی نیس، این حکم عقله. اما آدم با احساساتش زندگی می‌کنه. اینه که انتظار داره بعضی چیزها تو زندگی موندگار باشن، همیشگی باشن، یعنی بیشتر از یه روز یا یه هفته دوام بیارن.

شما فکر می‌کنی که بشر تو زندگیش فکر هم می‌کنه؟ نه! ابدا! راستش وسوسه است، وسوسه می‌کنیم. بکنم؟ نکنم؟ بخوام؟ نخوام؟ بگم؟ نگم؟ این اسمش فکر نیست

خوبه، خیلی هم خوبه، اما ممکن نیس، همیشگی نیس، هیچ چیز همیشگی نیس، این حکم عقله. اما آدم با احساساتش زندگی می‌کنه. اینه که انتظار داره بعضی چیزها تو زندگی موندگار باشن، همیشگی باشن، یعنی بیشتر از یه روز یا یه هفته دوام بیارن.

به زبانی که در دهان: خط، رنگ، حرکت، سکوت، و صداست. نیز بیندیش: راستی بی‌پروایی است و بی‌پروایی زایندۀ ناباوری و جدایی.

به‌نظر اون فقط در تنهایی محض و همیشگی هر چیزی می‌تونه پاک و اصیل باشه. ارتباط یعنی فساد و آلودگی. اجتماع ماسک به‌صورت‌اِت می‌زنه، و خواستن و نخواستن تو هیچ تأثیری نداره. آدم محکومه که عکس‌العمل نشون بده، و عکس‌العمل یعنی پوشیدن اسلحۀ حریف.

خوبه، خیلی هم خوبه، اما ممکن نیس، همیشگی نیس، هیچ چیز همیشگی نیس، این حکم عقله. اما آدم با احساساتش زندگی می‌کنه. اینه که انتظار داره بعضی چیزها تو زندگی موندگار باشن، همیشگی باشن، یعنی بیشتر از یه روز یا یه هفته دوام بیارن.

راستی بی‌پروایی است و بی‌پروایی زایندۀ ناباوری و جدایی.