بریده‌هایی از کتاب پله‌های یک نردبان

راستی شماها ناهار خورده‌ین؟

به نمک‌شناسی مردم زیاد مطمئن نباشید، حتی نزدیک‌ترین کساتون!

سرنوشت یعنی چه؟! بشر اسیر کار خودشه.

همه‌مون پله‌های یه نردبون‌ایم. چه بالایی باشی چه پایینی. عاقبت یکی دیگه پا رو سرت می‌ذاره و بالاتر می‌ره.

امنیۀ‌پیر: من تا حالا ندیده‌م به آدمیزاد اهلی بشه.

باباحیدر: (پشت چشم نازک می‌کند.) اولش هیچ بوده‌م و، حالاش هم هیچم. یه‌وقتی هم بوده که با حقوق یه برجم چل‌تا مِثهِ همقطار تو رو می‌خریدم و می‌فروختم. امنیۀ‌پیر: هوم!... این‌که فخر نداره، همه‌مون پله‌های یه نردبون‌ایم. چه بالایی باشی چه پایینی. عاقبت یکی دیگه پا رو سرت می‌ذاره و بالاتر می‌ره.

ما با هم زندگی می‌کنیم برای این‌که یه چیزهای دلخواه تو همدیگه سراغ داریم. گذشت‌های مسخره، محبت‌های مضحک. اگه از این قضیه خبر داشتم شاید اصلاً سراغش نمی‌اومدم. یه رشته محبت‌های مصنوعی جور کرده‌یم و مثل دو تا دشمن سیاسی به‌زور تلقین اونا رو اجرا می‌کنیم. که ببریم؟ که ببازیم؟ هیچ معلوم نیس. خانواده تشکیل می‌دن، بچه درست می‌کنن، چرا؟ هیچ‌کس نمی‌دونه. زندگی شده تکرار یه مشت عادت پوچ بی‌معنی. اونوقت یه‌مشت بزمجّه بی‌شعور و خودپرست نشسته‌ن اون بالا‌بالاها و دائم روضۀ امید و محبت می‌خونن. ما همه‌مون همدیگه‌رو دست انداخته‌یم

اگه مردی سایه رو سر منار سوار کن، کوزه خودش همیشه تو سایه‌س.

امنیۀ‌پیر: یعنی تو به چیزی هم اعتقاد داری؟ باباحیدر: به تفنگ تو و کلۀ ناپلئون دارم! امنیۀ‌پیر: به چی؟ باباحیدر: یعنی به زور و کلک!

زندگی شده تکرار یه مشت عادت پوچ بی‌معنی. اونوقت یه‌مشت بزمجّه بی‌شعور و خودپرست نشسته‌ن اون بالا‌بالاها و دائم روضۀ امید و محبت می‌خونن.