بریده‌هایی از کتاب آرامسایشگاه

نمیگه چی می‌خواد. شایدم نمی‌دونه چی می‌خواد. شاید هم می‌دونه ولی نمی‌تونه اونو تو قالب کلمات بریزه

ما داریم پرت میشیم تو درۀ یه زندگی درونی. حدس می‌زنیم، پیش خودمون تحلیل می‌کنیم، قضاوت می‌کنیم، و بعد همه چیزو، بی‌سروصدا تو مغزمون دفن می‌کنیم. تدفینِ نامرییِ صامت. مرض قرن ما همینه: زندونی کردن حس و شعورت به‌وسیلۀ خودت.

بچۀ تو توی ذهن‌اِته و همیشه توی ذهن‌اِت بوده. تو هیچوقت اونو نزاییده‌ای، هیچوقت! تو یه چیزی تو ذهن‌اِت زاییده‌ای و با خیالات و شایعات داری بزرگ‌اِش می‌کنی.

تدفینِ نامرییِ صامت. مرض قرن ما همینه: زندونی کردن حس و شعورت به‌وسیلۀ خودت

و اما واقعیت اینه که تو تنهایی، تنها مونده‌ی. تو در کنار شوهرت تنها بوده‌ی. با مادرت تنها بوده‌ی. با بچه‌ت تنها بوده‌ی. حتی پونزده سال پیش هم که پسر و شوهری نداشتی تنها بوده‌ی. و امروز، در واقع برای شکستن همین تنهایی، به این تیمارستان پناه آورده‌ی.