بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار شمس لنگرودی (دفتر دوم)

دلتنگی خوشه‌ی انگور سیاه است لگدکوبش کن لگدکوبش کن بگذار ساعتی سربسته بماند مستت می‌کند اندوه.

تمامی روزها یک روزند تکه تکه میان شبی بی‌پایان.

با زخم‌هایی به رنگ صورت‌مان در میهمانی دنیا مست کرده‌ایم و بر جراحت هم می‌خندیم.

بلیط خریده‌ام ردیف جلو تنها برای خود آواز می‌خوانم کف می‌زنم ممنونم.

چه کنم که دروغ زیبا را بیشتر می‌پسندید.

عصر من و تنهایی و یادها و باد تیره که بر چهره‌ی خیس‌مان می‌تابد.

بت‌ها بلند شده‌اند تبر را برداشته‌اند می‌ترسم عزیزم می‌ترسم تو را به خدایی بردارند منبعد تو مرا نبینی.

تو را به ترانه‌ها بخشیدم به صدای موسیقی به سکوت شکوفه‌ها که به میوه بدل می‌شوند و از دستم می‌چینند. ترا به ترانه‌ها بخشیدم با من نمان عمر هیچ درختی ابدی نیست باید به جدایی از زندگی عادت کرد.

هجی کن کلماتت را هجی کن دریا! واژه‌های تو را نمی‌شناسم اگر که سخن گفتن با خویش نامش دیوانگی بود بگذار که در آغوشت بگیرم و این غروب بهار را با هم سر کنیم.

راه گفت: همه را به مقصدشان می‌رسانم خود، بی‌مقصد، بی‌راه زنجیری این زمینم.

ای روز می‌دانم می‌رسی نمی‌دانم که تو را خواهم دید.

آری شاعرم گل سرخی که رهگذرم قیچی می‌کند و به معشوقش می‌دهد اظهار علاقه‌ای که هیچ‌گونه هزینه‌ای ندارد.

با این همه چشمم را تو به خلق پر شکایت گریان گشودی خلقی که پشته پشته سعادت به خانه‌ی خود می‌برند با ما از فضله‌ای که در آن افتاده سخن می‌گویند.

در صبح نخستینم حس می‌کنم سراسر زندگی همین است: گل‌هایی و خارهایی.

نامی ندارم سینه‌خیز می‌آیم به سوی سنگر تو و به هر نامی که بخوانی همانم.

از تو جدا شدم چون سیبی از درخت دردِ کنده شدن با من است اندوه پاره پاره شدن.

بعضی چیزهاست که نمی‌شود کاری کرد از هر طرف که نگاهش کنید گرگ گرگ است کبک کبک.

دست‌های تو تصمیمم بود باید می‌گرفتم و دور می‌شدم.

کاش که پرنده بودم و موطن و مرزم در سینه‌ام بود به هوای دلم می‌پریدم.

پیامبر کوچکی از برفم آب می‌شوم که بشارتم را دریابید.