بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار شمس لنگرودی (دفتر دوم)

بیداری هنوز؟ از روشنی هوا فهمیدم.

چه بود بیداری که زندگیش نام کرده بودند.

دست‌های تو تصمیمم بود باید می‌گرفتم و دور می‌شدم.

سنجاقکی که از صدای تو شکل می‌گیرد بر خاک تری می‌نشیند که شعرم از آن می‌روید صدایم کن.

رؤیاهایم پرچم پاره‌ای است که زخم سینه‌ی سربازم را بسته‌ام

کاش زنده بودم و نقشه‌ی راه‌ها را عوض می‌کردم طوری که تو تنها از رگ من بگذری اما همه چیزی که به این سادگی نیست شنیده‌ام پر درآوردی وقتی که به من رسیدی و چنان دور گشتی که تو را دیگر ندیدم.

عمر حسرت جشنی است بیکران که هلهله‌اش از پس دیوارها به گوش می‌رسد.

خوشه‌ی انگور سیاه است لگدکوبش کن لگدکوبش کن بگذار ساعتی سربسته بماند مستت می‌کند اندوه.

نگران توام ای باروت ویرانم مکن ویران می‌شوی.

عشق، خوابی است که در بیداری می‌کشیم.

تکرارم کن زمین بهاری! تکرارم کن حیف است در چنین هلهله از خاکت نرویم.

شادی‌هایت را بر صورت من بریز فروردین من! و اضافه‌هایش را پُست کن برای کسی که بهاری ندارد.

مثل میوه‌ی افتاده‌ای دلتنگم میوه‌ای که درختش را بریده و برده‌اند.

کاش دستت را می‌گرفتم از پله‌ی تاریخ پایین می‌دویدیم به ابتدای زمین می‌رسیدیم آنجا که در گِل آدمی گُل رازقی می‌رویید کاش نبض‌ات را می‌گرفتم و منتشر می‌کردم تا دنیا به حال طبیعی‌اش برگردد.

بین من و تو چهل زندان بود حیاط به حیاط زندان با پرچم صلحی در دست آمدم تو نبودی.

گنجشکان لاف می‌زنند: جیک جیک، جیک جیک جیک هیچ یک‌شان در نیامد تو که دور می‌شدی.

ای بوته‌ی گل در کنارم که سراسر راه به پنجره‌ها خیره‌ای زیباترین خانه اتاقی است که پای پنجره‌اش تو باشی.

عمر نامه‌ای است که به هم می‌نویسیم با نُک بال‌مان بر دریا.

کاش مجسمه‌ای بودم در میدانی و شما نمی‌دیدید می‌بینم خوشبختی را از کف هم می‌ربایید به خانه نمی‌برید در جوی خیابان می‌ریزید.

آخر به چه درد می‌خورد آفتاب اسفند این که جای پای تو را آب کرده است.