بریده‌هایی از کتاب دشمن عزیز

او خانمی با خداست که شیشه‌ی دریچه‌ی روحش تار است.

مثل اینکه کندذهنی موروثی است و علم هم نمی‌تواند برای از بین بردن آن کاری بکند. تاکنون هنوز عمل جراحی نتوانسته برای بچه‌ای که عقل ندارد مغز درست کند؛ درحالی‌که او بزرگ می‌شود و در سن سی‌سالگی دارای مغزی نُه ساله است. او می‌تواند آلت دست خوبی برای جنایت‌کاران و مجرمان شود. یک‌سوم زندان‌های ما پر از آدم‌های کند ذهن است... جامعه باید این‌گونه آدم‌ها را از بقیه‌ی افراد جدا کند و به مزارعی جدا بفرستد تا بتوانند با این حرفه‌ی سطح پایین ولی صلح‌آمیز روزی خودشان را به دست آورند؛‌ بچه‌دار هم نشوند تا به این ترتیب ما ظرف یکی ـ دو نسل بتوانیم اثرشان را از بین ببریم.

کار کار، فقط کار

اصلاً تحمل تعمق درباره‌ی بعضی چیزها را که این بچه دیده و لمس کرده، ندارم. سال‌ها طول می‌کشد تا بتوان با محبت و گرمی و عشق، آن خاطرات وحشتناک را که در گوشه‌ی‌ دوری در مغز کوچکش انباشته شده، پاک کرد. تعداد بچه‌ها آن‌قدر زیاد و ما آن‌قدر انگشت‌شماریم که نمی‌توانیم یک‌یک آنها را بغل کنیم. ما صرفاً بازوهای کافی برای بغل‌کردن آنها نداریم.

من در این محل آن‌قدر بی‌تفاوت هستم که بتوانم مؤثر و زنده‌دل باشم.

در عمرم مردی مثل او ندیده‌ام. همواره بدبین و مریض و افسرده است. بهتر است درباره‌ی دیوانگی و جنون الکل و دیگر بیماری‌های موروثی زیاد آگاه نباشیم.

در حال حاضر این احساس را می‌پسندم که به من می‌گوید آدم به دردبخوری هستم.

نمی‌توانم فکر کنم که هر کاری که به دست خودم انجام نشود، درست از کار درمی‌آید.

ما در اینجا اصطلاحاً به بچه‌ها یتیم می‌گوییم درحالی‌که بیشتر آنها اصلاً یتیم نیستند. آنها خانواده‌هایی پردردسر و سمج دارند که نمی‌خواهند ورقه‌ی واگذاری فرزندشان را امضا کنند

آن عبارت را که بالای سردر اتاق غذاخوریمان تذهیب شده بود، به یاد می‌آوری؟ عبارت این بود: «خدا رزاق است.» ما آن را پاک کردیم و رویش خرگوش کشیدیم. آموزش این باور به کودکی طبیعی که خانواده‌ای مناسب و سقفی بالای سرش دارد خیلی خوب و طبیعی است ولی برای کسی که تنها و آخرین پناهش هنگام ناراحتی، نیمکت پارک است، آموزشی محکم‌تر لازم است. «خدای مهربان دو دست و یک مغز و دنیایی بزرگ به ما اعطا کرده است. اگر از آنها خوب استفاده کنید، به همه‌چیز می‌رسید، در غیر این صورت به چیزی نمی‌رسید.» این شعار مشروط ماست.