بریده‌هایی از کتاب از عشق گفتن

عشق همیشه از شما می‌خواهد عملاً جوابش را بدهید.

فقط زمانی که نتوانی نفس بکشی، اهمیت نفس‌کشیدن را درک می‌کنی.

اکنون می‌دانم عشق همه‌چیز نیست

وقتی در دام وسواس فکری می‌افتید، موقعیت‌هایی را که هر ثانیه برایتان پیش می‌آیند نادیده می‌گیرید

شریک زندگی شما مجموعه‌ای از شخصیت‌های گوناگون است و شما باید با هرکدام از آن‌ها رابطهٔ متفاوتی داشته باشید.

مهم‌ترین چیز گرفتن «بهترین تصمیم» یا «درست‌ترین تصمیم» نیست، بلکه این است که «خودت را به همان زندگی‌ای که داری متعهد و ملزم کنی. تو باید برای زندگی خودت معنایی بیافرینی. معنای زندگی الزاماً از انتخاب‌های تو نشئت نمی‌گیرد.»

این قاعده چنان در عمق ضمیر ناخودآگاه من رسوخ کرده بود که حتی نمی‌توانستم در آن تردید کنم. من پس‌از بیست‌سالگی شروع کردم به قرارگذاشتن؛ چون گمان می‌کردم این کاری است که باید انجام بدهم؛

بین فلسفهٔ رواقی و اسلام ارتباطی یافتم. هر دوی این مکاتب فکری می‌گویند انسان فقط بر دو چیز تسلط دارد: یکی نحوهٔ واکنشش به شرایط و دیگری طرز رفتار با دیگران

هیچ‌چیز دائمی نیست و هیچ‌کس کامل نیست

ما گاهی از چیزهای غیرضروری می‌ترسیم؛ آن‌وقت از یک سری چیزها که واقعاً ترسناک‌اند چشم‌پوشی می‌کنیم. مثلاً از ارواح می‌ترسیم؛ اما از این نمی‌ترسیم که فرصت زنده‌بودنمان چقدر کم است، پس نباید استعدادهای نابمان را تلف کنیم.

نباید عشق را ثابت فرض کرد؛ چراکه عشق یک تجربهٔ سیال است. موقعیت‌هایی در زندگی پیش خواهد آمد که ما می‌خواهیم یا مجبوریم هرآنچه در توان داریم برای یک دوستی یا یک رابطه هزینه کنیم. زمان‌های دیگری نیز وجود خواهند داشت که عشق تنها رشته‌ای باریک در تاروپود آمال و آرزوها و جاه‌طلبی‌هایمان خواهد بود.

در راستای خوشبختی هر کاری توجیه‌پذیر است. بنابراین افراد همواره از خودشان می‌پرسند: «آیا ازدواج من به اندازهٔ کافی خوب است؟ ممکن است بهتر باشد؟ شاید سرمایه‌گذاری روی این ازدواج وقت‌تلف‌کردن است؛ می‌توانم شریک زندگی بهتری برای خودم پیدا کنم.» ذهنیت مصرف‌گرایانهٔ «بهتر از این باید نصیبم می‌شد» جای قناعت را گرفته است. این روزها همه خواهان بهترین هستند. بنابراین بسیاری از ما به این علت از رابطه خارج نمی‌شویم که احساس خوشبختی نمی‌کنیم؛ رابطه را ترک می‌کنیم چون می‌پنداریم ممکن بود از این هم خوشبخت‌تر باشیم.