بریده‌هایی از کتاب از عشق گفتن

قرار نیست همیشه کاری بکنیم؛ گاهی فقط باید حضور داشته باشیم.

ابتدا درون فقدان زندگی می‌کنید وسپس فقدان درون شما به بقا ادامه می‌دهد.

اگر بتوانید با خودتان مهربان باشید، با دیگران نیز مهربان خواهید بود. من متوجه شده‌ام زمان‌هایی که با خودم مهربان نیستم، مهربان‌بودن با دیگران را دشوار می‌یابم.

چنین تفکری بین مردم وجود دارد که اگر بتوانید کسی را پیدا کنید که دوستتان بدارد، برای همیشه از بار اندوه خلاص خواهید شد. بعد چنین کسی را پیدا می‌کنید و می‌بینید اندوه هنوز سر جایش است. شاید مشکل از شما نیست. شاید تحمل اندوه یادآور این است که هنوز زنده‌ایم.

باید به خود بگوییم «حتی اگر به آنچه می‌خواهم نرسم، زندگی خوبی خواهم داشت» و بعد به جزئیات کوچکی که زندگی ما را زیبا می‌کنند بیشتر دقت کنیم و هرگز فراموش نکنیم ندانستن آنچه قرار است برایمان رقم بخورد یعنی همه‌چیز امکان‌پذیر است.

کم‌کم دید متفاوتی به خودم یافتم و فهمیدم کسی را که در ارتباط با همسر اولم به آن تبدیل شده بودم دوست ندارم. چون وقتی شما در ارتباط با کسی خودتان را دوست بدارید، متوجه می‌شوید چقدر مهم است افرادی کنارتان باشند که به شما این حس را می‌دهند. آن‌ها خوبی‌های شما را بازتاب می‌دهند؛ بنابراین متوجه می‌شوید این خوبی‌ها را دارید.

گاهی باید چشمانمان را ببندیم و بدون تدبیر به دل آن شیرجه بزنیم. اما چرا باید بدون‌اینکه بدانیم همه‌چیز چگونه پیش خواهد رفت بپریم؟ شاید این نشانی از ایمان و امیدواری است که ما را از موقعیت‌های دشوار به سلامت عبور می‌دهد. وقتی سربرمی‌گردانیم و با شگفتی به موقعیت‌های این‌چنینی می‌اندیشیم، متوجه می‌شویم چقدر کم می‌دانستیم و چه ساده می‌توانستیم دلیلی برای نپریدن پیدا کنیم. شاید آن‌موقع به‌خاطر این تصمیم ساده‌لوحانه از خودمان تشکر کنیم که به ما اجازه داد صدها تصمیم خوب دیگر بگیریم

«زمانی که نشانه‌ای از عاطفه و صمیمیت واقعی وجود نداشته باشد، ما توهمات خودمان را صحیح می‌پنداریم. ازآنجاکه شواهد ملموسی در تأیید احساسات ما وجود ندارد، برای توجیه آن‌ها به اصطلاحاتی از قبیل (احساس درونی) پناه می‌بریم. هیچ نشانی از مهربانی، توجه و پیوند وجود ندارد، فقط کشش شدید. این کمبود شواهد بر آتش خیال‌پردازی عاشقانه دامن می‌زند. پیش خودمان می‌گوییم: نمی‌توانم توضیحش بدهم، پس حتماً دست سرنوشت در کار است. اما این فقط زنجیره‌ای از فرضیه‌های اشتباه است. هر فرضیهٔ اشتباهی شما را یک قدم از واقعیت دورتر می‌کند.

وقتی بعداز یک سقط‌جنین برای بارداری مجدد تلاش می‌کردم، کم‌کم فهمیدم هنوز چیزهای زیادی دربارهٔ عشق باید یاد بگیرم. چون، باوجوداینکه خیال می‌کردم آن عطش و تمنای شدید را پشت‌سر گذاشته‌ام، شباهت‌های زیادی را بین تمنایم برای فرزنددارشدن در سی‌وچندسالگی و تمنای یافتن عشق در دههٔ پیش‌از آن می‌دیدم. هر دوی آن‌ها باعث می‌شدند بیشتر روی عشقی که نداشتم تمرکز کنم تا عشقی که داشتم.

ما فقط دو روز در عمرمان داریم که کمتر از ۲۴ ساعت‌اند: روزی که به دنیا می‌آییم و روزی که می‌میریم. و همان‌قدر که به روز اول می‌اندیشیم، روز دوم را نیز باید به یاد بسپاریم.

نمی‌دانستم آیا دنبال یافتن کسی هستم که زمانی می‌شناختم یا کسی که هرگز نشناخته بودم. گمان می‌کنم هر دوی ما در پی یافتن جوابی برای بحران بزرگ‌سالی و روابط در وجود هم بودیم؛ جایی که هرگز قرار نبود آن را پیدا کنیم.

ترس من از هدردادن روبان باعث شد کل آن را حرام کنم

عشق مهم‌ترین چیز در زندگی است

اما در نهایت پول صرفاً یک ابزار است و زندگی هدف اصلی است

اگر در طبیعت مرگ وجود نداشته باشد، هیچ موجود جدیدی زاده نخواهد شد

درک اینکه ما همه‌چیز را تحت کنترل نداریم ممکن است دردناک باشد؛ اما به نظرت زیبا نیز هست؟

اعتیاد همه‌چیز را تغییر می‌دهد؛ چون به‌طرز تصورناپذیری کنترل‌نشدنی است.

اگر عشق از چنین آزمون‌های سهمگینی جان سالم به درد ببرد، می‌توانید کاملاً به آن اعتماد کنی

بدون عشق ما هیچ نیستیم؛ آدم منزوی توده‌ای سلول است

ازدست‌دادن امید به معنی ازدست‌دادن زندگی است