بریده‌هایی از کتاب سوخته

«إلهی... ما أطْیبَ طَعْمَ حُبِّک و ما أعذَبَ شربَ قُربِک فأعِذنا من طَردِک و إبعادِکَ»

خیلی به فکر ما بودند که چه می‌خوریم، کجا می‌رویم. شب‌ها را تا صبح به نماز و ذکر می‌گذراندند و روزها در کارهای خانه خیلی کمک می‌کردند. به ما یاد داده بود که باید سلم و رضا داشته باشیم. من هفده‌ساله بودم که ایشان فوت کردند، خدا رحمتش کند. من خیلی از ایشان راضیم، خیلی!»

«العارِفُ فینا کالبدرِ بَین النُجُوم و کالجِبریلَ بَینَ المَلائِکه»

ز نگاهشان فراست و محبت می‌بارید، در نگاهشان کمال محبّت را حس می‌کردی طوری‌که فکر می‌کردی تمام توجهشان به توست. اصولاً روششان این‌گونه بود. حرف‌ها را مستقیم نمی‌گفتند، عموماً در قالب داستان بیان می‌کردند و داستان ما هم از اینجا شروع شد.

می‌بینی عزیز، این فراست نیست؟! کیاست نیست؟! با شخصیت علمی و اخلاقی ایشان کاری نداریم، نفوذ و حقیقی بودنش را در این ریزترین‌ها و ظاهراً به چشم نیامدنی‌ترین‌ها ببین، هم شوخی و خنده‌اش را دارد و هم خدمتش را، هم درس می‌دهد و هم عملاً خود را برتر نمی‌داند و هم دوستی‌ها را زیاد می‌کند. بگذریم....

گاهی فکر می‌کنی برای رسیدن به آن مقاصد اعلا باید به فکر اعمال آن‌چنانی بود در صورتی که وقتی در سیرۀ بزرگان دقیق می‌شوی، می‌بینی آن‌ها با رعایت همین کار‌های کوچک‌ به آن مقاصد بزرگ رسیده‌اند

هر وقت گرفتاری برای ما پیدا می‌شد و گریه می‌کردیم، می‌گفت: ببین بابا چکار کرده‌اید؟ توبه کنید.

می‌گفت: ظلم گناه بزرگی است. به زیردستان ظلم نکنید.

بدانید پدر و مادر و قوم و خویش، این‌ها تا یک مدتی هستند ولی برای آن کسی باشید که از نظر زمان و مکان نامحدود است. هرچه اخلاصتان به او بیشتر باشد، گره‌گشای کارتان می‌شود. خیلی می‌گفتند که اتکا و اتصالتان به خدا باشد.

خیلی تأکید می‌کردند که در همه حال خدا را فراموش نکنید.

آن‌قدر مهربان بودند که حتی به حیوانات نیز مهربانی می‌کردند، اول به گوسفندها و گربه‌ها غذا می‌دادند و بعد خودشان می‌رفتند و غذا می‌خوردند.

علم واقعی، علم همراه با تزکیه و تهذیب است.

برای دوام ایمانت دعای «امنت بالله» را بخوان

ور به هر زخمی تو پر‌کینه شوی پس کجا بی‌صیقل آیینه شوی

و اگر من و تو نمی‌یابیم برای آن است که هنوز طالب نیستیم. برای آن است که هنوز تشنگی ما را بیتاب نکرده و برای آن است که هنوز مجنون آن لیلا و فرهاد آن شیرین نشده‌ایم. وگرنه خداوند صادق‌القول و باوفاست که: والذینَ جاهَدوا فینا لنَهدینَّهُم سُبُلنا

امام باقر (ع) به یکی اصحاب خود خطاب کردند که: «یکی از شما برای مسافرت چند فرسخی خود دلیل راه طلب می‌کند و حال آنکه تو از راه‌های آسمان نسبت به زمین بی‌اطلاع‌تری. پس برای خود راهنما بطلب.»

می‌فرمودند: «هیچ‌وقت انگل دیگری نباشید، اگر حمّالی شد بروید انجام دهید اما سربار نباشید.»

«می‌فرمودند اگر کسی در این اجتماع پرهیاهو که عوامل سستی آن زیاد است، وارد شود و بتواند خود را حفظ کند، مرتکب خطا نشود و تکالیفش را درست انجام بدهد، زودتر به نتیجه می‌رسد تا کسی که بخواهد انزوا اختیار کند و گوشه‌نشینی و درویشی پیش بگیرد.»

هیچ‌کدام بیکار نبودند. زندگی عادی سرجای خودش بود و تهذیب و مجاهده سر جای خودش و هدف بر این بود که بدن با خلق باشد و قلب با خدا.

خودش را صاحب‌اختیار هیچ‌چیزی نمی‌دانست و خودش را تماماً در اختیار خدا قرار داده بود.