بریده‌هایی از کتاب لبخندهای کشمشی یک خانواده خوشبخت

همیشه این طور نیست که بابا از مامان حساب ببرد, بلکه لحظه‌هایی هم وجود داردکه مامان ازترس ذغالی شدن روزگارش به من التماس کند و مثل ژله توت‌فرنگی بلرزد.

از وقتی کلاس کاریکاتور می‌رفتم, همه چیز را یک‌طور دیگر می‌دیدم. آدم‌ها برایم آدم نبودند. بیشتر طرحی از یک کاریکاتور یا شبیه کارتون بودند. با اداها و اصول‌ها و ترکیب‌های خاص خودشان. حتی حرف‌ها را هم کاریکاتوری می‌شنیدم. مثلا ًوقتی بابا می‌زد روی شانه‌ام و می‌گفت: "پسرم, من روی تو حساب می‌کنم. "‌توی ذهنم کاریکاتوری می‌کشیدم ازخودم, که شده‌ام ماشین حساب بابا و بابا دارد روی من حساب و کتاب‌هایش را انجام می‌دهد. یا وقتی آبجی نازنین می‌گفت: "‌دست رو دلم نذار که کبابه! "من دلش را به سیخ می‌کشیدم, درکنار گوجه و نان سنگک خشخاشی و دوغ ترکی.

  لبخندهای کشمشی یک خانواده خوشبخت فرهاد حسن‌زاده انتشارات کتاب چرخ‌وفلک

بابا همچین بادی به غبغبش انداخت و گفت: "‌اینارو! جهان سومی‌های عقب مونده! زرت و زرت پول می‌شمارند. دنیا پیشرفت کرده. کارت اعتباری جای پول را گرفته، آن وقت این بورکینافاسویی‌ها دستشون را می‌زنن به این پول‌های آلوده وچندش آور. " گفتم: "بابا پول یه چیز دیگه‌اس بابا. حتی اگه چرک کف دست باشه"

توی راه برگشت به آشپزخانه گفت: ‌"‌اگه خواستی برو توی اتاق پذیرایی و درشو هم قفل کن. شاید سروکله‌اش پیدا بشه. " گفتم: "سروکله کی پیدا بشه؟ " گفت: "بابات دیگه ‌. " از تعجب چشم‌هایم گردشدند. من اگر بزرگ شدم و زن گرفتم، هیچ وقت اجازه نمی‌دهم زنم به بچه‌ام بگوید سر و کلۀ بابات پیدا می‌شود. والله به خدا!! سروکلۀ گوسفند که نیست.

‌"‌اگه خواستی برو توی اتاق پذیرایی و درشو هم قفل کن. شاید سروکله‌اش پیدا بشه. " گفتم: "سروکله کی پیدا بشه؟ " گفت: "بابات دیگه ‌. " از تعجب چشم‌هایم گردشدند. من اگر بزرگ شدم و زن گرفتم، هیچ وقت اجازه نمی‌دهم زنم به بچه‌ام بگوید سر و کلۀ بابات پیدا می‌شود. والله به خدا!! سروکلۀ گوسفند که نیست.

ًوقتی بابا می‌زد روی شانه‌ام و می‌گفت: "پسرم, من روی تو حساب می‌کنم. "‌توی ذهنم کاریکاتوری می‌کشیدم ازخودم, که شده‌ام ماشین حساب بابا و بابا دارد روی من حساب و کتاب‌هایش را انجام می‌دهد.

مردی لاغر که لباس‌های یک آدم چاق را پوشیده، پا به حیاط می‌گذارد.

اصلاً این آدم‌ها چه موجوداتی هستند؟ انگار عشق و عاطفه ندارند. از یک چیز که سیر بشوند، پیش نگاهشان خار می‌شود.

کلاً آدم امیدواری هستم. به شدت هم احساس مسؤولیت می‌کنم.

"این دختره انگار خورشیدش از پشت کوه‌های همینه که هست طلوع کرده! "

گفت: "چطوری؟ " گفتم: "مثل پلو تو دوری. "

گفت: "ببین من چه قدر به فکر مامانتم! ده تا پودر برداشتم واسه‌اش. " گفتم: "‌اگه راست می‌گی ماشین لباسشویی بخر! " سری تکان داد وگفت: "‌اگه می‌شد با این کارت‌ها خرید که خوب بود. یه ماشین ظرف شویی هم می‌خریدم. حیف که قیمتشون بالاست. "

"عیبی نداره. دنیا محل گذره. "

"‌اینم کش. ببینم مامانت برا ندوختن زیرشلواری من دیگه چه بهونه‌ای داره.

خودم را رساندم به بابا. داشت پودر لباسشویی بر می‌داشت. گفت: "ببین من چه قدر به فکر مامانتم! ده تا پودر برداشتم واسه‌اش. " گفتم: "‌اگه راست می‌گی ماشین لباسشویی بخر! " سری تکان داد وگفت: "‌اگه می‌شد با این کارت‌ها خرید که خوب بود. یه ماشین ظرف شویی هم می‌خریدم. حیف که قیمتشون بالاست. " بعد ده تایی دستمال کاغذی برداشت وگفت: "‌اینم دستمال، از این به بعد نبینم کسی توی خونه دماغش رو با آستینش پاک کنه. " گفتم: "بابا!!" و اشاره کردم به خانم وآقایی که از حرفش خنده افتاده بود رو لباشان. راه افتادیم. بابا مثل آدم‌های از قحطی درآمده هرچه که می‌دید چندتا چندتا بر می‌داشت و توی چرخ می‌گذاشت و تازه تفسیرشان هم می‌کرد و از خواصشان کلی حرف می‌زد. من هم از فرصت استفاده کردم و تا آنجا که می‌شد چیپس و پفک شکلات‌های کاکائویی بر می‌داشتم. چیزی نگذشت که چرخ دستی پر شد. بابا امر کرد: "منوچهر! یه چرخ دیگه! " ـ بسه بابا، ما که این همه چیز میز مصرف نمی‌کنیم! ـ حرف نباشه، ‌ اینا برا شش ماهه، خیال کردی یه روزه باید هپولی هپو بشه! حالا کو تا اداره دوباره به ما از این کارت‌های اعتباری بده!

البته آواز خواندن به خودی خود خوب است، اما تظاهر به شادی از آن حالت‌هایی است که حتماً روانشناسان برایش دلیل دارند.

توی دلم می‌گویم: "عیبی نداره، ما هم خدایی داریم. "

خواستم از خیرش بگذرم ولی مگر نیروی جاذبه فضولی می‌گذاشت؟!

دلم می‌خواست بدانم آیۀ یأس درکتاب کدام پیامبر آمده که این قدرسر زبان‌ها افتاده