بریده‌هایی از کتاب لبخندهای کشمشی یک خانواده خوشبخت

مردم دختر دارند، ما هم دختر داریم. آخه تو چه مرگت شده دختر؟ روز به روز دریغ از دیروز. زدی پدر صاحب تلویزیون را در آوردی چیزی بهت نگفتم، زدی تختخوابت رو داغون کردی چیزی نگفتم، امروزم که دو شاخۀ تلفن رو زدی تو برق و سوزاندیش، دو تا بشقاب چینی رو هم که جمعه شکستی! می‌خواهم جواب بدهم که امان نمی‌دهد: - از همه بدتر گیج بازی‌هاته! دیشب بهت می‌گم: پنیر را بگذار تو یخچال، عینکم را بگذار روی میز، پنیر را می‌گذاری روی میز و عینکم را می‌گذاری تو یخچال. صبح دیرم شده بود و یک ساعت تمام دنبال عینکم می‌گشتم. می‌خواستم تلفن بزنم به مدرسه‌ات، وقتی پنیر را روی میز دیدم، تازه فهمیدم عینکم کجاست!

بابا خامه را طوری به هم می‌زد که انگار مامان را ریخته توی کاسه و با اعماق وجود پنبه‌اش را می‌زند

من هم از فرصت استفاده کردم و تا آنجا که می‌شد چیپس و پفک شکلات‌های کاکائویی بر می‌داشتم. چیزی نگذشت که چرخ دستی پر شد.

خوشم می‌آد که مدرنیزه‌ای

از بچگی دیوانۀ هل دادن کالسکه وچرخ دستی وگاری بودم. مامانم می‌گفت: "تو آخرش لبو فروش می‌شی. " البته من بدم نمی‌آمدکه لبو فروش یا حتی نفتی یا آب زرشکی شوم. مهم هل دادن چرخ دستی بود. کاری که عاشقش بودم.

نگاهم افتاد به نازنین، در چهره‌اش اثری از ترس و آرایش نبود

دلم می‌خواست بدانم آیۀ یأس درکتاب کدام پیامبر آمده که این قدرسر زبان‌ها افتاده.

بند تنبون هم یکی از ضروریات زندگیه. مگه نه؟

کش، فقط کش بند تنبان‌!

همه چیز دم دست بود. درست برعکس بقالی آقا جواد که با یک یخچال گنده وویترین دکوری جلویت سد ساخته بود، اینجا می‌توانستی هرچیزی را لمس کنی و بعد انتخاب. اگر هم نمی‌خواستی، می‌گذاشتی سر جایش، بدون اینکه یکی مثل آقاجواد غر بزند و بگوید: "تو بخر نیستی، چرا وقت ما را تلف می‌کنی! "