بریده‌هایی از کتاب ای کاش زنده می‌ماندم

... من تنها هستم...

یه مادر زودتر می‌بخشه.

مرد نفس عمیقی کشید: «هنوز فرصت برگشت پیدا نکردیم که مرگ دنبالمون می‌یاد. زندگی خیلی کوتاهه و حالا که ما پیر شدیم داریم پرت‌وپلا می‌گیم. وقتی جوون بودیم هیچی نمی‌شنیدیم. پرامید به سمت چیزی می‌رفتیم که اونو آینده می‌نامیدیم... واژه‌ی فریبنده‌ایه... تصور یه جریان جاودانی رو در خودش داره، اما زندگی بدون این‌که معنایی به خودش گرفته باشه، تموم می‌شه. زندگی خالی از آینده و پر از گذشته‌ست... امروز ثروت من، لیاقتم به عنوان یک مرد، پدر، همسر و دوست بودنه، ارثیه‌ای که اون رو برای کسانی می‌ذارم که دوست‌شون دارم، برای کسانی که دنبال آینده‌شون نمی‌دون و تلاش می‌کنن گذشته‌شون رو دوباره بسازن.»

زندگی ثروتیه که انسان‌ها واقعا نمی‌تونن ارزش اونو حدس بزنن. هر کدوم از انتخاب‌های ما دنیایی متفاوت رو پیش رومون می‌ذاره. هر بار که از خواب بیدار می‌شیم، عالم به ما هدیه می‌شه. چه راه‌های پرشماری در برابر ما هست!... چه گزینه‌هایی... منتها قوه‌ی تشخیص ما باعث انتخابیه که ما رو به سمت خوشبختی سوق می‌ده و یکی از گزینه‌های ما همیشه حاضره؛ بدترین و گاهی فریبنده‌ترین، گزینه‌ی خودداری از انتخاب!... خودداری از پیش رفتن، خودداری از زندگی کردن...

آدم همیشه اشتباهاتش رو می‌دونه، اما گاهی اوقات ترجیح می‌ده اونا رو پنهان کنه.»

«بهتره به چیزهایی که کنترلی روی اونا نداریم، فکر نکنیم.»

ژرمی. تصمیم شما به معنای به مبارزه طلبیدن خداوند بود؛ یه جور گستاخی در برابر خدا. ارواح ما برای فهمیدن روی زمین قرار داره... این ارواح از طریق زندگی باید پالایش بشه و به کمال برسه. کسی که با نساختن خودش، روح خود را به مسخره بگیره و تلاش نکنه تمام زندگی رو به پیشرفت بره، مثل یه جنازه‌ست، بی‌خاصیت، نابارور... آدم‌های زیادی روی زمین هستن که روحشون بین فراموشی و گوهر زندگی گم شده... فراموشکارای فراوان... ارواح معذب بی‌شمار!... آدما در کودکی ارزش‌ها و احساساتی رو می‌شناسن که باید اون‌ها رو راهنمایی کنن، اما ترجیح می‌دن دنیا رو براساس خوشایند خودشون ببینن. ژرمی، شما هم ارزش‌های خودتون رو از یاد بردین. کار شما بدترین توهینی بود که می‌تونست به زندگی صورت بگیره... بدترین توهین‌ها به خدا... و خدا خواست شما متوجه اشتباهتون بشین.

زندگی ثروتیه که انسان‌ها واقعا نمی‌تونن ارزش اونو حدس بزنن. هر کدوم از انتخاب‌های ما دنیایی متفاوت رو پیش رومون می‌ذاره. هر بار که از خواب بیدار می‌شیم، عالم به ما هدیه می‌شه. چه راه‌های پرشماری در برابر ما هست!... چه گزینه‌هایی... منتها قوه‌ی تشخیص ما باعث انتخابیه که ما رو به سمت خوشبختی سوق می‌ده و یکی از گزینه‌های ما همیشه حاضره؛ بدترین و گاهی فریبنده‌ترین، گزینه‌ی خودداری از انتخاب!... خودداری از پیش رفتن، خودداری از زندگی کردن...

«هنوز فرصت برگشت پیدا نکردیم که مرگ دنبالمون می‌یاد. زندگی خیلی کوتاهه و حالا که ما پیر شدیم داریم پرت‌وپلا می‌گیم. وقتی جوون بودیم هیچی نمی‌شنیدیم. پرامید به سمت چیزی می‌رفتیم که اونو آینده می‌نامیدیم... واژه‌ی فریبنده‌ایه... تصور یه جریان جاودانی رو در خودش داره، اما زندگی بدون این‌که معنایی به خودش گرفته باشه، تموم می‌شه. زندگی خالی از آینده و پر از گذشته‌ست... امروز ثروت من، لیاقتم به عنوان یک مرد، پدر، همسر و دوست بودنه، ارثیه‌ای که اون رو برای کسانی می‌ذارم که دوست‌شون دارم، برای کسانی که دنبال آینده‌شون نمی‌دون و تلاش می‌کنن گذشته‌شون رو دوباره بسازن.»

ما هرگز تنها زندگی نمی‌کنیم. تنهایی یک توهم است؛ ناامیدی، یک دام... تنهایی یعنی نپذیرفتن حرکت به سوی دیگران، ناامیدی یعنی رد تصور امید