بریده‌هایی از کتاب آیین دوستیابی و چگونگی نفوذ در دیگران

به جای اینکه مردم را محکوم و سرزنش کنیم، بهتر است سعی کنیم آنها را درک نماییم. بیایید سعی کنیم دریابیم چرا آنها بدان گونه رفتار می‌کنند. این کار بسیار مفیدتر و سازنده‌تر از انتقاد است و به جای نارضایتی و دلخوری، موجب افزایش حس همدردی، ظرفیت تحمل و مهربانی می‌شود. «شناختن همه به معنی بخشیدن همه است.»

ما غالبا اقدامات همسر خود را آن قدر ناچیز و بی‌ارزش و یا جزو وظیفه می‌بینیم که هرگز به خودمان اجازه نمی‌دهیم از آنها قدردانی کنیم.

شواب می‌گوید: «من توانایی خود در ایجاد انگیزه در دیگران را به عنوان بالاترین سرمایه‌ام می‌دانم؛ و تنها راهی که با آن می‌توان سعی و تلاش دیگران را برانگیخت این است که عمل آنها را قدر بنهیم و آنها را تشویق کنیم. هیچ چیزی به اندازه انتقاد و ایرادگیری سرپرستان موجب کشته شدن انگیزه تلاش در زیردستان نمی‌شود. من هیچ وقت از کسی ایراد نمی‌گیرم. اعتقاد دارم که باید در دیگران انگیزه‌ای برای کار کردن به وجود آورد. لذا همواره آماده‌ام دیگران را تحسین کنم‌اما از عیب‌گیری و انتقاد بیزارم. وقتی چیزی را دوست دارم و از آن خوشم آمده باشد، صادقانه و با تمام وجود آن را قدر می‌نهم.»

بنیامین فرانکلین، که در جوانی بسیار صریح و بی‌پروا بود، چنان سیاستمدار و ماهر در برخورد با مردم شد که سفیر‌امریکا در فرانسه انتخاب شد. راز موفقیت او چه بود؟ او می‌گوید: «من درباره هیچ کسی ــ و هیچ گاه ــ بد صحبت نمی‌کنم... و هر چه خوبی از کسی بدانم بر زبان می‌آورم.»

ما با انتقاد کردن از دیگران تغییرات پایداری در آنها به وجود نمی‌آوریم، بلکه غالبا دلخوری و ناراحتی آنها را باعث می‌شویم.

من به طرف پلیس سوار شتافتم و در مورد آتشی که داشت به سرعت در پارک گسترش می‌یافت اطلاع دادم و از او خواستم به آتش‌نشانی خبر دهد. او با بی‌تفاوتی جواب داد که این مسأله به او مربوط نیست چون در حوزه استحفاظی وی رخ نداده است!

سی سال پیش یاد گرفتم که غصه خوردن احمقانه است. من در فائق آمدن بر محدودیت‌های خود به اندازه کافی برای خود مشکل دارم که دیگر نیازی به غصه خوردن در مورد این مسأله که خداوند صلاح ندیده عطیه هوش را به طور مساوی بین مردم تقسیم کند، نمی‌باشد

بی. اف. اسکینر، روان‌شناس معروف، از طریق آزمایشاتش ثابت کرد که اگر به جانوران، به خاطر رفتار خوبشان پاداش داده شود، خیلی سریع‌تر تعلیم می‌بینند و این آموزش را بهتر حفظ می‌کنند تا اینکه به خاطر رفتار نامناسب تنبیه‌شان کنیم. مطالعات بعدی نشان داده است که این مسأله در مورد انسان نیز صدق می‌کند. ما با انتقاد کردن از دیگران تغییرات پایداری در آنها به وجود نمی‌آوریم، بلکه غالبا دلخوری و ناراحتی آنها را باعث می‌شویم. هانس سلای یکی دیگر از روان‌شناسان بزرگ می‌گوید: «به همان اندازه که ما تشنه تأیید هستیم از مقصر جلوه داده شدن بیزاریم.»

شما نمی‌توانید چیزی را به کسی بیاموزید. تنها می‌توانید به او کمک کنید خودش آن را در یابد.

اجازه دادن به این که شخص مقابل صحبت کند، هم در موقعیت‌های مربوط به خانواده و هم در تجارت مؤثر است.

دلیل این که رودخانه‌ها و دریاها خانه صدها نهر کوهستانی هستند این است که خود را پایین‌تر از آنها نگه داشته‌اند. بنابراین می‌توانند بر تمام نهرهای کوهستان حکومت کنند. به همین ترتیب، عارفی که می‌خواهد بالاتر از دیگر انسان‌ها قرار گیرد، باید خود را پایین‌تر از آنها قرار دهد و برای این که بخواهد قبل از آنها باشد، باید خود را بعد از آنها ببیند.

بنیامین فرانکلین، که در جوانی بسیار صریح و بی‌پروا بود، چنان سیاستمدار و ماهر در برخورد با مردم شد که سفیر‌امریکا در فرانسه انتخاب شد. راز موفقیت او چه بود؟ او می‌گوید: «من درباره هیچ کسی ــ و هیچ گاه ــ بد صحبت نمی‌کنم... و هر چه خوبی از کسی بدانم بر زبان می‌آورم.»

و تنها راهی که با آن می‌توان سعی و تلاش دیگران را برانگیخت این است که عمل آنها را قدر بنهیم و آنها را تشویق کنیم. هیچ چیزی به اندازه انتقاد و ایرادگیری سرپرستان موجب کشته شدن انگیزه تلاش در زیردستان نمی‌شود.

بنابراین، اگر بعضی مردم آن قدر تشنه مهم بودن هستند که واقعا دیوانه می‌شوند تا این احساس را به دست آورند، فکرش را بکنید که چه معجزه‌ای رخ خواهد داد اگر من و شما بتوانیم با تقدیر صادقانه از کارهایی که دیگران انجام می‌دهند همین حس را در آنها به وجود آوریم.

۹۹% اوقات، مردم، صرف‌نظر از اینکه چه کار بدی انجام داده باشند، هرگز خود را مورد انتقاد قرار نمی‌دهند.

«مردی که چهره خندان ندارد، نباید مغازه باز کند.»

اصل ۵ درباره چیزهایی حرف بزنید که طرف دیگر به آن علاقه دارد.

اصل یک انتقاد، سرزنش یا شکایت نکنید.

دیل کارنگی می‌گوید: «اگر در خطا بوده‌ای فورا آن را اقرار کن و این کار را با تأکید انجام بده.»

«قضاوت نکن تا قضاوت نشوی.»