بریده‌هایی از کتاب بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم

نه هلیا... بگذار که انتظار، فرسودگی بیافریند؛ زیرا تنها مُجرمان التماس خواهندکرد. و ما می‌توانستیم ایمان به تقدیر را مغلوبِ ایمان به خویش کنیم. آن‌گاه ما هرگز نفرین‌کنندگان امکانات نبودیم...

کنار پُل مردی آواز می‌خواند. و یک مرد برای گریستن به خانه می‌رود.

سهل‌است که انسان بمیرد تا آنکه بخواهد به تکدّی حیات برخیزد.

از تمام خنده‌ها آن را بستای که جانشین گریستن شده‌است.

نه، هلیا! تحمّلِ تنهایی از گدایی دوست‌داشتن آسان‌تر است. تحمّلِ اندوه از گدایی همه‌ی شادی‌ها آسان‌تر است. سهل‌است که انسان بمیرد تا آنکه بخواهد به تکدّی حیات برخیزد.

ما هرگز از آنچه نمی‌دانستیم و از کسانی که نمی‌شناختیم ترسی نداشتیم. ترس، سوغاتِ آشنایی‌هاست.

مرگ، اگر آن‌قدر صمیمانه باشد، آخرین دست‌دوزی لباس یک عروس است.

من روحِ جاری این خاکم. من روانِ دائمِ یک دوست‌داشتن هستم.

می‌توان به‌سوی رهایی گریخت اما بازگشتِ به اسارتْ نابخشودنی‌ست.

_ هر آشنایی تازه ‌اندوهی تازه است... مگذارید که نام شما را بدانند و به نام بخوانندتان. هر سلام، سرآغاز دردناک یک خداحافظی‌ست.

و سوگند می‌خورند که در راهِ مِهر، مرگ چون نوشیدن یک فنجان چای سرد، کم‌رنج است.

دیر است برای بازگشتن، برای خواندنِ تصنیف‌های کوچه‌ و‌ بازار برای بوییدنِ کودکانه‌ی گل‌ها...

هلی تو نباید بگذاری که آنها باغچه‌ی ما را خراب‌کنند، تو نباید بگذاری. اما اگر یک‌روز باغبان واقعاً بخواهد این گل‌ها را از بین ‌ببرد، ما باید آنها را برداریم و از اینجا برویم. همه‌جای زمین برای گل‌های ما خاک هست و مِهر در خاکْ روییدنی‌ست چون گیاه، و خشمْ گیاهی رُستنی‌ست.

مرا در محبس بازوانت نگه‌دار. و به اسارت زنجیرهای انگشتانت درآور که اسارت در میان بازوان تو چه شیرین است. سپر باش میان من و دنیا که دنیا در تو تجلّی خواهدکرد.

تنها و صمیمانه گریستن را بیاموز.

نفرینْ بی‌ریاترین پیام‌آور درماندگی‌ست.

آنها هر چه بگویند ما نخواهیم‌شنید.

من دیگر به‌سوی تو باز نمی‌گردم. من نام تو را هم فراموش‌کرده‌ام!

تحمّلِ تنهایی از گدایی دوست‌داشتن آسان‌تر است. تحمّلِ اندوه از گدایی همه‌ی شادی‌ها آسان‌تر است.

بگذار آنچه از دست رفتنی‌ست ازدست‌برود. تو در قلب یک انتظار خواهی‌پوسید