بریده‌هایی از کتاب آموزش فن بیان

«افراد را از سؤال‌هایی که می‌پرسند بشناسید، نه از جواب‌هایشان»

موسیقی بر احساسات انسان عمیقاً تأثیر می‌گذارد. به اصوات طبیعت دقت کنید و به آن‌ها همانند یک اثر موسیقی گوش فرا دهید. همه‌ی آن‌ها بسیار ارزشمندند؛ چراکه ریشه‌های عمیقی دارند و زیرمجموعه‌ای از قوانین الهی و نماد خلقت و مادر جمیع نغمات می‌باشند. تمرکز بر این‌گونه صداها، موجب تقویت و حساسیت بیشتر گوش موسیقیایی شنونده می‌گردد.

«همانند یک فیلسوف فکر کن و مثل یک کودک بر زبان آور»

بزرگ‌ترین مصیبت آن است که نه معلومات کافی برای حرف زدن داشته باشیم و نه شعور کافی برای خاموش ماندن.

حضرت علی (ع) : «نشانه‌ی عقل انسان، گفتار است.»

والاترین هنر یک سخنران این است که آن‌قدر بر خود مسلط باشد که هرگز عصبانی نشود.

«صداقت، بهترین سیاست است»

نام اشخاص را کامل، صحیح، واضح و با احترام بر زبان آورید. مخفف کردن اسامی‌ درست نیست. به‌عنوان نمونه: مطفر- مزی، طلعت- تلی، اسماعیل- اسی و... این عادت ناپسند نه‌تنها وجهه‌ی گوینده و صاحب اسم را مخدوش می‌نماید، بلکه اسامی زیبایی همچون محمد، شکرالله و غیره... را نیز، بی‌معنی و زشت نموده و از همه بدتر، موجب تنبلی کلامی می‌شود و مهارت لازم برای تلفظ بسیاری لغات را از گوینده سلب می‌کند. زبان هم مانند عضله‌ِی بازو یک عضله است؛ بنابراین برای بهتر صحبت کردن باید ورزیده شود.

نام هر فرد برایش خوشایند می‌باشد و زیباترین کلمه‌ای است که می‌شنود. درست و کامل ادا کردن اسامی اشخاص، اهمیت به‌سزایی دارد و باید به نحوه‌ی تلفظ آن‌ها خیلی دقت کنیم.

در وجودتان، دو نیرو در کنار یکدیگر به‌سر می‌برند؛ یکی دستخوش احساسات قرار می‌گیرد و دیگری با مسائل برخورد منطقی دارد

فریب ظاهر یا رفتار کسی را نخورید. این‌را بدانید که حتّی موجه‌ترین اشخاص نیز، ظرفیت محدودی دارند.

۸- بحث بحث کردن زمانی مفید است و به نتیجه می‌رسد که طرفین با منطق بحث را پیش ببرند. به‌اصطلاح می‌گویند «بحث دیالکتیک» . کلام را به‌جایی نکشید که منجر به بحث بی‌فایده شده و صحبت از دستور خارج شود. این‌را بدانید: آدمی که به‌رغم میلش متقاعد می‌شود، همچنان بر عقیده‌اش استوار می‌ماند.

در هنگام ضرورت صحبت کنید و گفتگو باید در محل و موقعیت مناسب صورت گیرد. در وضعیتی که حواس مخاطب به‌جای دیگری معطوف است، مثلاً در حال صحبت کردن با تلفن همراه می‌باشد و ضمناً می‌گوید: «گوشم با توست بگو!!» یا مشابه این موارد، حرف زدن فایده‌ای نداشته و ارزش کلام خود را پایین می‌آورید.

بعضی با هوچی‌گری، سروصدا، گرفتن قیافه‌های آنچنانی و خلاصه شلوغ و آشفته کردن جو صحبت، سعی در به کرسی نشاندن حرفشان دارند که بی‌فایده است؛ چراکه شهادت حقیقت را نادیده گرفته‌اند. به این عمل اصطلاحاً شانتاژ کردن هم می‌گویند.

سعی کنید مسائل را از دید طرف مقابل ببینید. این مورد نیاز به مقداری شناخت و بصیرت دارد. در مورد آرزوها و نظرات دیگران همدردی نشان دهید. باید در مورد واکنش‌های طرف در رابطه با نکات مطرح شده، دقت و تأمل نمود.

یک فرد معمولی باید بتواند دو تا دو ونیم اکتاو صدا را به‌راحتی ایجاد کند. رابطه‌ی بین صدا و روح بسیار نزدیک است؛ تا آنجا که به تجربه ثابت شده، در مقاطعی باهم ادغام می‌گردند. ازاین‌گونه جملات زیاد شنیده‌ایم «از ترس صدایم بند آمد...» ، «بغض گلویش را گرفته و قادر به حرف زدن نبود» ، «صدای گرمی ‌داشت» ...

حتی اگر برای احوال‌پرسی و صرف چای نزد دوستی می‌روید، هدف خود را از صحبت کردن مشخص کنید

می‌گویند شخصیت انسان مجموعه‌ای از عادات است. اگر عادات خوب غلبه کند، مستعد موفقیت خواهیم بود، در غیر این‌صورت شکست می‌خوریم. بیشتر اعمال ما را عادات معین می‌کنند و باید سعی کنیم بهترین‌ها را پرورش دهیم

یکی از موجبات مغفرت، نیکو سخن گفتن است. حضرت محمد (ص)

پژوهشگران به این نتیجه رسیده‌اند که ریتم، زمان و توالی نت‌ها در موسیقی، توسط بخش چپ مغز و جنبه‌های آهنگین آن ‌که مبتنی بر اوج اصوات است، توسط بخش راست مغز مورد پردازش قرار می‌گیرند. ولی در حقیقت، هرجا موسیقی هست، هردو بخش مغز جهت تجزیه‌وتحلیل آن فعال می‌شوند.