بریده‌هایی از کتاب خاطرات خون‌آشام عاشق

# دیر کردی؟ # مامورها دنبالم بودند. # آوردیش؟ # آره. اول پول رو رد کن بیاد. بعد جنس رو تحویل بگیر. # لعنت بر تو. اول باید ببینمش که اصله یا نه. # جون تو اصل اصله. بیا نگاهش کن. ماجرا داشت حساس می‌شد. سرک کشیدم. دیدم پدرخوانده کتابی را تحویل آبمیوه‌فروش‌خوانده داد. اسم کتاب این بود: «چگونه از مواد غیربهداشتی و آشغال میوه‌ها لواشک تهیه کنیم.» نویسنده: «م. ع. کشکیان» # دیر شده. الان مدتیه که مدرسه‌ها باز شده.

به قول شاعر: ما درون را نگریم و قال را ما برون را بنگیرم و حال را.

فکر کردم انتقام هم لیاقت می‌خواهد که. فکر کردم این مردک دارد با دود سیگار خودش خودش را می‌کشد، من چرا خودم را به زحمت بیاندازم؟ رفتم دستشویی و دست و پایم را با صابون و آب گرم شستم و نیشم را ضدعفونی کردم که مریض نشوم که. به قول مدیر کل انجمن خون‌آشام‌های مقیم مرکز: «وقتی سوژه به خودش رحم نمی‌کنه، تو بزرگواری کن و بهش رحم کن.»

اما راستش دلم به حالش سوخت که. ما مثل بعضی از این آدم‌ها نیستیم که نمک می‌خورند نمک‌دان را هم می‌خورند

به پایان آمد این دفتر حکایت همچنان باقی است چه روزها و شب‌ها که در فکر انتقام سیاه شد چه شب‌ها و روزها که در فکر انتقام تباه شد آخرش یه روز از انتقام انتقام می‌گیرم حالا می‌بینی!

فکر کردم یعنی این مردک سبیل چخماغی کچلِ

دیروز توی دفتر مشقم صدبار نوشتم

من که مُردم از این شک‌ها

گفتم که: «توی مجله کار می‌کنم. هم شعر می‌نویسم و هم ستون پرطرفدار خاطرات یک خون‌آشام را می‌نویسم که.» نیش‌هایش برقی زد و گفت که: «جدی! همون که می‌خواست انتقام نامزدش رو بگیره؟ و.»

اگر دستم رسد بر چرخ گردون همی پرسم که این چی است و آن چون؟ یکی را داده‌ای چربی فراوون یکی را کرده‌ای محتاج یک نون

اندوه تنهایی را احساس کردم هنگامی که در مرداب سکوت در باتلاق مرگ دست و پا می‌زدم بیا که دیگر تکرار نشود دستم را بگیر و مرا بیرون بکش.

تو مرام من نیست آدم‌های فرهنگی را به نیش بکشم. حتی اگر ناموسم را کشته باشند که.

انتقام‌گیری شغل مسخره‌ایه و همه باید هم دیگه رو دوست داشته باشند.

ما مثل بعضی از این آدم‌ها نیستیم که نمک می‌خورند نمک‌دان را هم می‌خورند

ماه را دوست دارم، همانگونه که خورشید را و همانگونه که شب تاریک را و همانگونه که صبح سپید را

خودم زُلیدم، موهایم را ژِلیدم، نیشم را با نیش‌ساب سابیدم و به خیابان پَرکشیدم که

بیا ای یار دیرآشنا بیا اگر ناهار نشد، برای شام بیا اگر شام هم نشد، نشد حتماً برای ناشتا بیا این شعر را برای نامزد نازنینم سروده بودم که. آن را با خونم روی دیوار کوچه نوشته بودم که بخواند و کیف کند.

هشدار! این خاطرات که خیلی شخصی و بی‌نهایت خصوصی است، خواهشمند است آن را نخوانید. این خاطرات که با خون دل نوشته شده هر کس آن را بخواند یا روز می‌میرد یا شب. پس خواهش‌ می‌کنم که... خواهش می‌کنم که... خواهش می‌کنم که... نخوانید!

عجب رسمیه رسم زمونه فرقی نداره، پیر و جوونه خاله سوسکه هم اینو می‌دونه که مرد کچل نمی‌خواد شونه

آه ای لواشک‌ها طعم ترش غم را به من ندهید من شادی می‌خواهم و طعم شیرین نگاه یار آه، ای لواشک‌ها من که مُردم از این شک‌ها