بریده‌هایی از کتاب برتا ایسلا

«تاریخ الگویی از لحظه‌های بی‌انتهاست

مورد لطف قرار گرفتن آدم رو کوچیک می‌کنه ولی لطف کردن آدم رو بزرگ می‌کنه.»

کسی که بالاخره یه کاری می‌کنه بهتر از اونیه که از جاش تکون نمی‌خوره، حتی اگه تلاشش بی‌فایده باشه.

هیچ کس بابت تلاش‌ها، توانمندی‌ها، ذکاوت، بردباری‌شون ازشون قدردانی نمی‌کنه، تقدیر و تحسینی در کار نیست. چیزی که براشون مهم یا حیاتی بوده برای بقیه هیچ اهمیتی نداشته و صرفاً یک گذشتهٔ ناشناخته‌ست…»

همیشه می‌شود سکوت کرد، به‌خصوص اگر حرف زدن منجر به باخت شود.

آدم‌ها به جایی تعلق دارند که به‌شون ارزش و اهمیت می‌دن، به‌خصوص جایی که واقعاً آدم رو بخواد و جذبش کنه.

خیلی‌ها دوست دارند فکر کنند کسی جای‌شان را نمی‌گیرد، وجودشان مؤثر است و از بیخ‌وبن بیخود و بی‌فایده نیست.

اروپا پُر از دژ و برج‌وبارو و قلعه و بقایا یا ویرانه‌هاشونه. این‌که دیگه این چیزها رو نمی‌سازیم دلیل نمی‌شه که وجود نداشته باشند و لازم نیستند. حالا اون برج‌های دیده‌بانی، خندق‌ها و آتش‌شکن‌ها ماییم؛ ما همون نگهبان‌ها، دیده‌بان‌ها و قراول‌هاییم که همیشه گوش‌به‌زنگیم، چه سر کار باشیم، چه نباشیم. یکی باید حواسش باشه تا بقیه آرامش داشته باشند، یکی باید اون تهدیدها رو شناسایی کنه، باید اون‌ها رو قبل از این‌که خیلی دیر بشه پیش‌بینی کنه

شاید یک جاهایی تمام کشورها شبیه هم باشند و همگی به یک شیوه رفتار کنند.

اتفاقی که افتاده مهم نیست، فقط آن چیزی مهم است که دیگران تصمیم می‌گیرند یا برداشت می‌کنند که اتفاق افتاده