بریده‌هایی از کتاب برتا ایسلا

در مصاحبه‌ای از او پرسیده‌اند «در یک اثر ادبی چه چیز بیش از همه شما را برانگیخته می‌کند؟» و جواب داده «شناخت. آن‌جایی که کتاب را می‌بندم و به خود می‌گویم “آری، راست می‌گوید، دقیقاً همین است. من هم این را می‌دانستم، اما تا قبل از این‌که این‌جا بخوانمش نمی‌دانستم که می‌دانمش.”»

«تاریخ الگویی از لحظه‌های بی‌انتهاست

مورد لطف قرار گرفتن آدم رو کوچیک می‌کنه ولی لطف کردن آدم رو بزرگ می‌کنه.»

اروپا پُر از دژ و برج‌وبارو و قلعه و بقایا یا ویرانه‌هاشونه. این‌که دیگه این چیزها رو نمی‌سازیم دلیل نمی‌شه که وجود نداشته باشند و لازم نیستند. حالا اون برج‌های دیده‌بانی، خندق‌ها و آتش‌شکن‌ها ماییم؛ ما همون نگهبان‌ها، دیده‌بان‌ها و قراول‌هاییم که همیشه گوش‌به‌زنگیم، چه سر کار باشیم، چه نباشیم. یکی باید حواسش باشه تا بقیه آرامش داشته باشند، یکی باید اون تهدیدها رو شناسایی کنه، باید اون‌ها رو قبل از این‌که خیلی دیر بشه پیش‌بینی کنه

کسی که بالاخره یه کاری می‌کنه بهتر از اونیه که از جاش تکون نمی‌خوره، حتی اگه تلاشش بی‌فایده باشه.

همیشه می‌شود سکوت کرد، به‌خصوص اگر حرف زدن منجر به باخت شود.

آدم‌ها به جایی تعلق دارند که به‌شون ارزش و اهمیت می‌دن، به‌خصوص جایی که واقعاً آدم رو بخواد و جذبش کنه.

خیلی‌ها دوست دارند فکر کنند کسی جای‌شان را نمی‌گیرد، وجودشان مؤثر است و از بیخ‌وبن بیخود و بی‌فایده نیست.

شاید یک جاهایی تمام کشورها شبیه هم باشند و همگی به یک شیوه رفتار کنند.

اتفاقی که افتاده مهم نیست، فقط آن چیزی مهم است که دیگران تصمیم می‌گیرند یا برداشت می‌کنند که اتفاق افتاده

هیچ کس بابت تلاش‌ها، توانمندی‌ها، ذکاوت، بردباری‌شون ازشون قدردانی نمی‌کنه، تقدیر و تحسینی در کار نیست. چیزی که براشون مهم یا حیاتی بوده برای بقیه هیچ اهمیتی نداشته و صرفاً یک گذشتهٔ ناشناخته‌ست…»

رنجیدگی گاهی اوقات می‌تونه آدم‌ها رو از سرجای راحت‌شون بلند کنه و باعث بشه کاری رو انجام بدن که لازمه. تمام.»

نباید از دنیا انتظار رفتار عادلانه یا جبران مافات داشته باشی. این‌ها اصلاً وجود خارجی ندارند.

یه جورهایی زندگی راحتیه، یه نفر دائم به‌ت می‌گه چی‌کار کنی. تازه می‌فهمی چرا بعضی از آدم‌ها دوست دارند توی زندان بمونند، چون لازم نیست از خودشون سؤالی بپرسند. بعضی وقت‌ها دستورالعمل دقیق می‌دن: این کار و اون کار و فلان کار رو بکن، بعضی وقت‌ها هم دقیق هم نیست و می‌گن فقط نتیجه بگیر.

همهٔ دولت‌ها و مجلس‌ها این کار رو می‌کنند. وقتی به قدرت می‌رسند و قراره قانون وضع کنند دیگه فراموش می‌کنند چه شعارهایی قبل از به قدرت رسیدن می‌دادند.

آدم آن تکه‌هایی از واقعیت را انکار می‌کند که نمی‌تواند ثابت کند، آن تکه‌هایی که تلخی و پریشانی و بی‌حوصلگی می‌آورد و تمام امیدهای‌مان را ناامید می‌کند.

همهٔ ما یک وجه ابله و خودکامه داریم،

اگه بدونی چه‌قدر آدم توی دنیا سر هیچ‌وپوچ پول می‌گیرند: واسه این‌که عضو هیئت‌مدیره یا عضو یه اتحادیه‌ند، واسه شرکت تو چند جلسه در سال و مشاوره‌هایی که هیچ‌وقت نمی‌دن، و واقعاً فقط واسه این‌که ساکت سرجاشون بشینند و سکوت کنند. دولت از این‌که همچین انگل‌هایی داره خیلی هم خوشحاله. با این کار شرّ خیلی از مشکلات رو کم می‌کنه، نارضایتی‌ها رو آروم می‌کنه و این رو یه جور سرمایه‌گذاری می‌دونه.

بهتره همه‌چی همون‌طور که هست ادامه پیدا کنه: حل‌نشده، نامعلوم و مبهم.»

همه‌چیز توجیه‌پذیر است، به دیدگاه افراد بستگی دارد، و از آن‌جایی که هر کسی دیدگاه خودش را دارد برحق بودن آسان است.