بریده‌هایی از کتاب هشت قاعده عشق

گورو از هیچ کاری برای کمک به شاگردش دریغ نمی‌کند. هیچ غروری در کار نیست. گورو به‌خاطر فرصت حمایت از فردی دیگر، مفتخر و سپاسگزار است. گوروی واقعی در رابطه به‌دنبال قدرت نیست؛ اما به همسر خود قدرت می‌بخشد.

اما اگر فکر می‌کنید که همسرتان موظف است هرآنچه را شما می‌خواهید، فارغ از زمان و مکانش، بلافاصله انجام بدهد، قصد دارم طرز نگرش شما به همسرتان را تغییر دهم. این رابطه نیست؛ مالکیت است. مالکیت زاییدهٔ کنترل است. ما قطعاً چنین سازوکاری را در زندگی زناشویی خود نمی‌خواهیم. رابطهٔ خوب شامل بده‌بستان است. این بده‌بستان‌ها بخشی از رابطه‌اند: برنامه‌ریزی می‌کنیم، تقسیم وظایف می‌کنیم و در زندگی مشترکمان تعادل برقرار می‌کنیم. اما رابطهٔ عالی به چیزی فراتر از بده‌بستان نیاز دارد: رشد. عشق فقط برآوردن نیازهای یکدیگر یا معامله نیست. عشق این است که با همکاری یکدیگر، چالش‌ها را پشت‌سر بگذاریم.

روابط، به‌ویژه رابطه با همسرمان، ما را قادر می‌سازد با گسترش درک خویشتن، زندگی وسیع‌تر و غنی‌تری داشته باشیم.

روابط ما نباید واکنشی به کاستی‌های والدینمان باشد. نباید از آن‌ها مرهمی برای عدم‌امنیت عاطفی دوران کودکی‌مان بسازیم. اگر از همسرمان انتظار داشته باشیم خلأی عاطفی را برایمان پر کند، فشاری بیهوده بر او وارد خواهیم کرد. این‌گونه، از او می‌خواهیم مسئول خوشبختی‌مان باشد. مثل این است که بگوییم: «تا زمانی که همسرم مخزن بنزین خودرو را پر نکند، نمی‌توانم رانندگی کنم.» چرا باید منتظر کس دیگری بشویم تا ما را خوش‌حال کند؟ به همین دلیل باید به‌جای مقصرجلوه‌دادن شریک زندگی‌مان، خودمان را شفا دهیم و کنترل آن فرایند را به دست بگیریم.

اما اعتماد همواره در نوسان است. اگر طرف مقابل نتواند شما را درک کنند یا شما را گمراه کند یا به شما خیانت کند، سطح اعتمادتان کاهش می‌یابد و به بازسازی نیاز دارد. وقتی با هم بر یک چالش غلبه می‌کنید، اعتماد دوباره رشد می‌کند. کم‌کم به او اعتماد می‌کنید که به شما در تحقق برنامه‌ها و آرزوهایتان کمک کند. و درنهایت، آن‌قدر به او اعتماد می‌کنید که آسیب‌های روحی خود را با وی در میان می‌گذارید.

اگر در تمام این مسائل به شریک زندگی خود اعتماد مطلق نداشته باشید، اشکالی ندارد و او ممکن است مرتکب اشتباهاتی شود که اعتمادتان را خدشه‌دار می‌کند. هنگامی که ضعف‌ها را شناسایی می‌کنید، میزان اهمیت آن ضعف را هم در نظر بگیرید. این ضعف چه تأثیری در شما می‌گذارد؟ اگر در زمینه‌هایی که برایتان مهم است به او اعتماد ندارید، می‌توانید صادقانه با او دربارهٔ این مشکلات صحبت کنید و درجهت احیای اعتماد متقابلتان بکوشید. بدون صداقت و با پنهان‌کاری یا انداختن تقصیرها به گردن یکدیگر، اعتماد غیرممکن است. اعتماد بسیار کُند ایجاد می‌شود و به پرورش و محافظت نیاز دارد

برای ارزیابی عمق و وسعت اعتماد خود به همسرمان، این سه بعد را در نظر بگیریم: اعتماد فیزیکی، اعتماد ذهنی و اعتماد عاطفی. اعتماد فیزیکی زمانی است که در حضور او احساس امنیت و حمایت‌شدن می‌کنید. او از بودن کنار شما لذت می‌برد، حاضر و باملاحظه است و بودن در کنارش حس خوبی دارد. اعتماد ذهنی زمانی تحقق می‌یابد که به ذهن و ایده‌ها و تفکرات طرف مقابل اعتماد می‌کنید. ممکن است با تمام تصمیمات او موافق نباشید؛ اما به روش تصمیم‌گیری‌اش اعتماد دارید. اعتماد عاطفی زمانی است که به ارزش‌های او و کیستی‌اش به عنوان یک انسان اعتماد دارید. آیا با شما خوب رفتار می‌کند؟ آیا حمایتگر است؟ آیا به نحوهٔ رفتارش نه‌فقط با شما، بلکه با سایر افراد زندگی‌اش، از دوستان نزدیک گرفته تا یک پیشخدمت رستوران اعتماد دارید؟

زمانی که افراد به ما احساس امنیت می‌دهند، تصمیمات سالم می‌گیرند و زمانی که احساس می‌کنیم آن‌ها زندگی خود را براساس ارزش‌هایی که ما با آن‌ها موافقیم اداره می‌کنند، بیشتر به آن‌ها اعتماد می‌کنیم

ارزیابی وسعت و عمق اعتماد ما به کسی، راهی برای درک و تعریف عشقمان در مرحلهٔ چهارم است که والاترین مرحله بین مراحل عشق است.

«یکی از رازهای داشتن رابطهٔ خوب این است که ازروی اختیار با یک نفر باشید؛ نه ازروی نیاز.»

«عشق با تمرین و ممارست رشد می‌کند. راه دیگری وجود ندارد.»

اگر تلاش کنیم یک خلأ قدیمی را پر کنیم، شریک زندگیِ اشتباهی انتخاب خواهیم کرد؛ چون شریک زندگی ما نمی‌تواند تمام خلأها را پر کند. آن‌ها نمی‌توانند توشهٔ عاطفی ما را خالی کنند. زمانی که ما نیازهای خودمان را برطرف سازیم، بهتر می‌توانیم موهبت‌های رابطه را درک کنیم.

روابط ما نباید واکنشی به کاستی‌های والدینمان باشد. نباید از آن‌ها مرهمی برای عدم‌امنیت عاطفی دوران کودکی‌مان بسازیم. اگر از همسرمان انتظار داشته باشیم خلأی عاطفی را برایمان پر کند، فشاری بیهوده بر او وارد خواهیم کرد. این‌گونه، از او می‌خواهیم مسئول خوشبختی‌مان باشد. مثل این است که بگوییم: «تا زمانی که همسرم مخزن بنزین خودرو را پر نکند، نمی‌توانم رانندگی کنم.» چرا باید منتظر کس دیگری بشویم تا ما را خوش‌حال کند؟ به همین دلیل باید به‌جای مقصرجلوه‌دادن شریک زندگی‌مان، خودمان را شفا دهیم و کنترل آن فرایند را به دست بگیریم.

این‌ها دو چیز متفاوت است. اگر با شخصیتی ساختگی یک نفر را مجذوب خود کنید، مجبورید تا ابد آن نقش را ایفا کنید؛ وگرنه دیر یا زود بالاخره خودِ واقعی‌تان لو می‌رود.

زمانی که خودتان را به جهان عرضه می‌کنید، چه در قرار اول و چه در شبکه‌های اجتماعی یا نمایهٔ اپلیکیشن دوست‌یابی، دارید می‌گویید: «این نسخه‌ای از من است که می‌خواهم دیگران دوست داشته باشند.» بنابراین حتماً باید نسخه‌ای از خودتان را ارائه دهید که می‌خواهید بقیه جذب آن شوند؛ نه آن نسخه‌ای که فکر می‌کنید طرف‌دار بیشتری دارد.

همان چیزی را به دست می‌آورید که سعی می‌کنید به‌وسیلهٔ آن، طرف مقابل را تحت‌تأثیر قرار بدهید

اما ارزش واقعی رابطه در این است که چقدر باعث رشد ما می‌شود و از آن می‌آموزیم.

جذب‌شدن به یک نفر به‌خاطر آنچه دارد یا موفقیت‌هایی که کسب کرده است، شاید برای شروع بد نباشد؛ اما پایان خوبی نیست

بهگود گیتا می‌گوید: «عشق الهی این است که از عظمت کسی آگاه باشی؛ اما جذب نیکویی‌اش شوی.»

اما شما همین الان هم سر کلاس هستید. خلوت برای همین است. وقتی به‌صورت انسانی کامل وارد رابطه می‌شوید، بدون‌اینکه برای کامل‌شدن دنبال کس دیگری باشید، می‌توانید ارتباطی حقیقی برقرار کنید و عشق بورزید؛ چون می‌دانید دوست دارید اوقاتتان را چگونه بگذرانید، چه‌چیزهایی برایتان مهم است و می‌خواهید چگونه رشد کنید. هم خویشتن‌داری لازم برای یافتن فرد مناسب را دارید و هم صبر کافی برای اینکه قدر کسی را که با او هستید، بدانید. متوجه می‌شوید که می‌توانید در زندگی فردی دیگر نقش مثبتی ایفا کنید.