بریده‌هایی از کتاب هشت قاعده عشق

هر قدمی که در خلوت برای خودشناسی برمی‌دارید، در عشق‌ورزیدن به دیگران کمکتان خواهد کرد؛ زیرا علاوه‌بر شناخت داشته‌هایتان، خودِ فرایند خودشناسی و عشق‌ورزیدن به خود کمک می‌کند تلاش لازم برای عشق‌ورزیدن به شخص دیگر را درک کنید. تلاش برای رسیدن به خودشناسی به شما می‌آموزد که حتی وقتی با شخصی هستید که دوستش دارید، باز هم درک‌کردن او دشوار است. شاید مهم‌ترین درس خلوت این است که کمک می‌کند کاستی‌های خودتان را بشناسید و شما را آماده می‌کند که به انسان دیگری با تمام زیبایی‌ها و کاستی‌هایش عشق بورزید.

پژوهش‌ها نشان می‌دهد که عزت‌نفس نه‌تنها زندگی حرفه‌ای شادتر و سلامت جسمی و روحی بهتری فراهم می‌کند، بلکه همچنین روابط بهتر و رضایت‌بخش‌تری را نیز در آینده تضمین می‌کند.

اعتمادبه‌نفس با اختصاص‌دادن زمان به چیزهایی که برایمان مهم است، ساخته می‌شود. اگر جنبه‌هایی از خودمان را دوست نداریم، باید اقدامی در راستای تغییرشان انجام دهیم. یک انتخاب داریم: می‌توانیم دیدگاهمان را تغییر دهیم یا چیزهایی را تغییر دهیم که دوست نداریم.

اگر به ارزش‌های هم احترام نگذارید، درک انتخاب‌ها و تصمیم‌های یکدیگر دشوارتر می‌شود.

در رابطهٔ سالم، فقط در صورت شناخت شخصیت و ارزش‌ها و اهداف خودتان می‌توانید یکی‌شدن دو زندگی را مدیریت کنید.

بسیاری از آن‌ها نه به‌خاطر نقص‌های شناختی، بلکه به‌خاطر ناتوانی در تحملِ تنهایی، در پرورش مهارت‌هایشان شکست می‌خورند.»

بنابراین تنهابودن (نه احساس تنهایی، بلکه احساس راحتی و اعتمادبه‌نفس در وضعیتی که مسئولیت تصمیم‌ها و انتخاب مسیر و تفکر دربارهٔ تجربیاتمان بر عهدهٔ خودمان است)، اولین قدم در راه آماده‌شدن برای عشق‌ورزیدن به دیگران است.

آیا ما ترجیح می‌دهیم براساس حس ناامنی و درماندگی در رابطه بمانیم یا براساس حس رضایت و خوشبختی؟

عشق یعنی پذیرفتن و زیستن با نقص‌ها و کاستی‌هایی که در خودمان و شریک زندگی‌مان و در ذات زندگی وجود دارند.

«وقتی گلی را دوست داشته باشی، آن را می‌چینی؛ اما وقتی عاشق گلی بشوی، هر روز به آن آب می‌دهی.»

دل‌شکستگی حقیقتاً ما را نمی‌شکند؛ بلکه ذهن و قلبمان را باز می‌کند. به قول آلیس واکر: «قلب برای شکسته‌شدن آفریده شده است. این را می‌گویم؛ چون ظاهراً چیزی است که بر سر هر قلبی می‌آید. قلب خودم آن‌قدر شکسته که تعدادش از دستم دررفته است...

لزومی ندارد همسرمان خواسته‌های قلبی یکسانی با ما داشته باشد. حتی اگر هم داشته باشد، این تضمین‌کنندهٔ موفقیت رابطه نیست. به خودمان یادآوری کنیم که چرا با او هستیم و به یاد داشته باشیم که شبیهِ‌هم‌بودن لازمهٔ رابطهٔ شاد و موفق نیست.

لزومی ندارد همسرمان خواسته‌های قلبی یکسانی با ما داشته باشد. حتی اگر هم داشته باشد، این تضمین‌کنندهٔ موفقیت رابطه نیست. به خودمان یادآوری کنیم که چرا با او هستیم و به یاد داشته باشیم که شبیهِ‌هم‌بودن لازمهٔ رابطهٔ شاد و موفق نیست.

تنهایی کاری می‌کند که با عجله وارد رابطه شویم، ما را در رابطه‌های اشتباه نگه می‌دارد و وادارمان می‌کند به کمتر از آنچه سزاوارش هستیم، قانع شویم.

همهٔ ما به عشق ایمان داریم. فطرتمان باعث می‌شود جذب داستان‌های عاشقانه شویم. برای خود نیز داستان عاشقانه آرزو می‌کنیم و از ته دل می‌خواهیم عشق حقیقی ممکن باشد. ازطرفی بسیاری از ما گاهی در زندگی احساس گلی را تجربه کرده‌ایم که چیده شده و در آب قرار داده شده و درنهایت پژمرده شده و گلبرگ‌هایش را از دست داده است. شاید این حس را تجربه کرده باشد و شاید هم خودتان چند باری گل‌هایی را چیده‌اید و دور انداخته‌اید. یا شاید هنوز عشق را نیافته‌اید و همچنان در جست‌وجویش هستید.

می‌گویند بزرگ‌ترین هدف انسان‌ها در زندگی، عشق‌ورزیدن و معشوق واقع‌شدن است

وقتی اولین بار از سر شیفتگی محض وارد رابطه‌ای می‌شوید، طرف مقابل ممکن است قلبتان را بشکند. اگر درستان را فرانگیرید و دوباره از سر شیفتگی وارد رابطه‌ای شوید، دفعهٔ دوم ممکن است حوصله‌تان سر برود و واکنش‌های غیرمنتظره و ناگهانی نشان بدهید. بار سوم، طرف مقابل ممکن است از شما سوءاستفادهٔ مالی کند. کارما آن‌قدر این درس را ازطریق آدم‌های مختلف برایتان تکرار می‌کند تا بالاخره تغییر کنید. و گاهی ممکن است این درس‌ها را با یک نفر بارها و بارها برای شما تکرار کند.

عشق، برنامه‌ریزیِ خواستگاری ایدئال یا ساختن یک رابطهٔ بی‌عیب‌ونقص نیست. عشق یعنی پذیرفتن و زیستن با نقص‌ها و کاستی‌هایی که در خودمان و شریک زندگی‌مان و در ذات زندگی وجود دارند.

نمی‌توان جلوی افکار را گرفت؛ ولی اگر از افکارمان خوشمان نمی‌آید، می‌توانیم به آن‌ها جهت بدهیم.

«مفیدترین چیز برای سیستم عصبی ما یک انسان دیگر است. مضرترین چیز برای سیستم عصبی ما نیز یک انسان دیگر است.»