بریده‌هایی از کتاب هشت قاعده عشق

اگر مثل یک تیم بجنگیم چه؟ شَبَح اختلاف‌نظر مانند موجی در اقیانوس شکل می‌گیرد. با نزدیک‌شدن به آن، بزرگ‌تر و دلهره‌آورتر می‌شود. اما به‌جای اینکه سرتان را از موج برگردانید و وانمود کنید که آن را نمی‌بینید، باید همچنان که روی شما سایه انداخته، با آن روبه‌رو شوید. آیا می‌توانید سر خود را بالای آب نگه دارید، یا در آن فرو خواهید رفت؟ نکتهٔ کلیدی، درک این موضوع است که شریک زندگی‌تان آن موج نیست. آن موج، مسئله‌ای است که شما دو نفر درباره‌اش اختلاف‌نظر دارید. اگر هر دوی شما با هم به آن نزدیک شوید و در حین تشویق یکدیگر، در یک جهت پا بزنید، می‌توانید با حس پیروزی مشترک، شناکنان در کنار هم از آن عبور کنید.

افرادی که از دعوا پرهیز می‌کنند، ممکن است از بیرون آرام به نظر برسند؛ اما اغلب از درون ناراحت‌اند. آن‌ها از صحبت دربارهٔ احساسات ناخوشایند می‌ترسند؛ زیرا ممکن است خودشان یا شریک زندگی‌شان عصبانی شوند. آن‌ها احساساتشان را پنهان می‌کنند تا دردسر درست نکنند. حفظ آرامش و پرهیز از دعوا اغلب به بهای مرگ صداقت و تفاهم تمام می‌شود. برعکس آن نیز صدق می‌کند: عشقی که بر پایهٔ صداقت و تفاهم بنا شده، عمیق و رضایت‌بخش است؛ اما لزوماً مسالمت‌آمیز نیست. زوج‌هایی که از تعارض اجتناب می‌کنند، اولویت‌ها، ارزش‌ها یا مشکلات یکدیگر را درک نمی‌کنند. هر زن و شوهری دعوا می‌کنند یا باید دعوا کنند.

اما حفظ موجودیتی بدون‌تعارض، یعنی شناوری روی سطح که هرچیزی آنجا به‌ظاهر زیباست، اما در آنجا هرگز به شناخت عمیق از یکدیگر نمی‌رسیم.

کشمکش و تعارض اسمش بد دررفته است و ما را پیش خودمان و افراد دیگر، بد جلوه می‌دهد. دلمان می‌خواهد فکر کنیم می‌توانیم زوجی باشیم که همدیگر را عمیقاً می‌فهمند و هیچ‌وقت با هم دعوا نمی‌کنند، اینکه خاص هستیم، متفاوت هستیم. اما مهم نیست که یک زوج چقدر با هم جفت‌وجور باشند. زندگیِ شادِ فارغ از تعارض، اسمش عشق نیست؛ طفره‌رفتن است.

واناپراستا آنجایی است که ما دربارهٔ تجربهٔ عشق‌ورزیدن به دیگران، تأمل می‌کنیم و آنچه را مانع عشق‌ورزیدنمان می‌شود، کشف می‌کنیم و روی بخشش و شفایافتن کار می‌کنیم. در واناپراستا یاد می‌گیریم که چگونه تعارض را برطرف کنیم تا بتوانیم از عشقمان محافظت کنیم یا بدانیم چه زمانی باید عشق را رها کنیم. در مسیر غلبه بر مشکلات در روابط یا کشف دوبارهٔ خودمان، امکانِ باکتی یعنی عمیق‌ترشدن عشق را می‌یابیم.

هر دو روش، چه اجبار و چه انگیزه‌بخشی دروغین، توانایی شریک زندگی‌تان را برای‌اینکه همراه با شما به‌صورت واقع‌بینانه به وضعیت رسیدگی کند، مختل می‌کند. تلنگری سازنده و باملاحظه، بسیار قدرتمندتر از تهدید یا فشار انگیزشی است. تلنگر به این صورت است: «من قدردان این هستم که حداکثر تلاشت رو می‌کنی. فلان کار رو هم می‌تونی امتحان کنی.» زمانی که قضاوت و انتقاد را از گفت‌وگو حذف می‌کنید، این تلنگر طبیعی‌تر به نظر می‌رسد؛ زیرا اکنون فضا برای گفت‌وشنودی آزاد و صادقانه و شفاف مهیاست. در این فضا، به همسرتان اطمینان بدهید که از مشکلاتش خبر دارید. با او صبور باشید. تلاش‌های ارزشمندش را فارغ از نتیجه، به رسمیت بشناسید و قدر بدانید.

اجبار و تحمیل، به طرف مقابل فشار می‌آورد. این کار راه را بر شریک زندگی‌تان می‌بندد تا بگوید که دلش می‌خواهد جلو برود، اما مطمئن نیست چگونه باید این کار را بکند. نمی‌تواند شفاف و صادقانه با شما صحبت کند. انگیزه‌دادن ساختگی، این فضا را به‌صورت ساختگی و مصنوعی باز می‌کند.

ما توجه نشان می‌دهیم، تأمل می‌کنیم و به‌دنبال درک‌کردن او هستیم، به‌جای اینکه امیال و محدودیت‌های خودمان را روی او فرافکنی کنیم

همسرتان را متوقف نسازید، او را محدود نکنید، یا کاری نکنید که به‌خاطر پی‌جویی آرمانش احساس گناه کند.

«اگر می‌خواهید زندگی شادی داشته باشید، آن را به هدفی گره بزنید، نه به افراد یا چیزها.»

ما می‌خواهیم شریک زندگی‌مان بیشتر از آرمانش به ما توجه کند؛ اما اگر او قبول کند و تمام وقتش را به ما اختصاص دهد، دیگر بهترین نسخه‌اش نصیبمان نمی‌شود. به‌جای اینکه او را از اهدافش دور کنید، می‌توانید در سیروسلوکش به او ملحق شوید؛ خواه درحال یادگیری و آزمایشگری باشد، خواه درحال عملی‌کردن آرمانش. همچنین یادتان باشد اگر از پی‌جویی آرمانتان خشنود باشید، دربارهٔ زمانی که او صرف رسیدن به آرمان خودش می‌کند، حس رقابت‌جویی و حسادت پیدا نخواهید کرد.

آرمان شما نقطه‌ای است که خواسته‌های قلبی‌تان با مهارت‌های شما تلاقی می‌کند

ما فکر می‌کنیم آغازکردن به‌منزلهٔ انجام‌دادن است؛ اما در واقعیت، همه‌چیز با یادگیری شروع می‌شود. از مرحلهٔ یادگیری سرسری رد نشوید یا از آن صرف‌نظر نکنید. دلیل اینکه می‌گوییم دانش همانا قدرت است، این است که به شما کمک می‌کند بر ترس از مسائل غیرمنتظره چیره شوید.

در بطن هر رابطه‌ای، درواقع سه رابطه وجود دارد: رابطهٔ شما دو نفر با یکدیگر، رابطه‌تان با آرمان خودتان و رابطهٔ شریک زندگی‌تان با آرمان خودش

اما درست همان‌گونه که خلوت به ما کمک می‌کند با خودشناسی وارد رابطه‌ای شویم، شناخت آرمانمان کمک می‌کند هر دو با داشتن احساس هدفمندی و حمایت از اهداف یکدیگر، رابطه را حفظ کنیم و پرورش دهیم.

پژوهش‌های متعدد عزت‌نفس زیاد را با روابط رضایت‌بخش‌تر مرتبط دانسته است.

ایگو و غرور بیش از هرچیز دیگری به روابط پایان می‌دهند؛ زیرا اکثر سوءتفاهم‌ها براساس ایگو یا غرور است.

هنگامی که الگو و سرمشق دیگران می‌شوید، متوجه می‌شوید که رشدکردن چقدر دشوار است؛ زیرا خودتان کار سخت رشدکردن را انجام می‌دهید.

«رفتن به یک مکان برای موعظه‌کردن فایده‌ای ندارد، مگر اینکه راه‌رفتن ما خود موعظه باشد.»

گورو سعی نمی‌کند به همسرش دستور دهد، چیزی مطالبه کند یا او را مجبور به انجام کاری به روش خاصی کند. گورو به‌جای اینکه بگوید: «تو باید این کار را انجام دهی»، می‌گوید: «دوست دارم این ایده را با تو در میان بگذارم» یا «تابه‌حال به فلان موضوع به این شیوهٔ متفاوت اندیشیده‌ای؟» در آشرام، اگر راهبی به‌موقع از خواب بیدار نمی‌شد، گوروی او بر سرش فریاد نمی‌زد: «چه مرگت شده؟! چرا توی مراقبهٔ صبحگاهی حاضر نشدی؟» بلکه می‌گفت: «خوب خوابیدی؟ آیا راهی وجود داره که بتونم بهت کمک کنم؟» گورو روی علت رفتار تمرکز می‌کند، نه روی پیامد آن.